To jest raczej Dwór seksu i blasku nudy ;((( - "Dwór szronu i blasku gwiazd" Sarah J. Maas [RECENZJA PREMIEROWA]

Ta powieść jest doskonałym przykładem trendu, który zyskał popularność jakiś czas temu i do tej pory nie wyszedł z mody; zarobiliśmy kupę hajsu na świetnej trylogii/serii? Napiszmy do niej pięć sequeli i osiem dodatków!

Nie wiem, kto w tym przypadku zawinił; czy po prostu Maas wpadła na pomysł, by przedłużyć historię Rhysa i Feyry, czy uległa presji fanów, czy może po prostu jej kazali. Nie mniej jednak spłodzenie ACOFASu było jakąś pomyłką.

Po wielkiej wojnie, o której mogliśmy czytać w Dworze skrzydeł i zguby, Velaris próbuje wrócić do normalności. Ludzie opłakują swoich bliskich poległych w walce, odbudowują swoje domy, zmagają się z nadciągającą zimą, próbują odzyskać równowagę psychiczną, a do tego przygotowują się do zbliżającego się święta Przesilenia.

Dwór szronu i blasku gwiazd jest tak piekielnie nudny, że to aż słów brakuje. Całość kręci się wokół tego nieszczęsnego Przesilenia, czyli ichniejszej Gwiazdki. Przez całą powieść będziemy czytać o wielkich egzystencjalnych dylematach Feyry na temat świątecznych zakupów, że to przecież nie przystoi Księżnej wydawać tyle pieniędzy na prezenty dla swoich bliskich, gdy kraj jest w potrzebie po wojnie, a jak już w ogóle, to co ona powinna im kupić! Ale Maas pozwoliła też wypowiedzieć się innym bohaterom. Dzięki temu dostajemy rozlazłego Rhysa, który już nie jest tak zadziorny jak kiedyś, który myśli tym, co ma między nogami i z którym nie da się porozmawiać na tematy inne niż te, które dotyczą jego życia miłosnego z Feyrą. Usłyszymy też co mają do powiedzenia postacie drugoplanowe; Kasjan, Mor, Nesta… i tak najczęściej będziemy patrzeć oczami Feyry, no ale dobra, niech będzie trochę tego urozmaicenia, które akurat tej powieści wyszło na plus.

Na samym początku okrutnie nie mogłam się wgryźć w fabułę. Język Maas wydawał mi się jakiś taki strasznie toporny, autorka kluczyła wokół czegoś, sama chyba nie wiedziała czego, strasznie lała wodę i nie pisała o niczym wartym uwagi. Zaczęłam się nawet zastanawiać, czy abym na pewno dostała dobrą książkę! Wsadzenie niewłaściwego środka w złą okładkę wydawało się w tamtym momencie być bardzo prawdopodobne. Tylko kurczę, wszystkie imiona głównych bohaterów się zgadzały, przytaczane wydarzenia rzeczywiście miały miejsce w poprzednich tomach, więc o co chodziło?

Później zebrałam wszystkie swoje pokłady nadziei i bardzo mocno liczyłam, że to tylko wstęp był taki przynudnawy, że dalej będzie lepiej. Tylko jeśli w trzystu stronicowej książce przez pierwsze 50 nie dzieje się nic, to chyba słabo i nie wróży to nic dobrego. Po tej 50 całość zaczęła brzmieć już trochę bardziej jak Maas, którą znam, ale w dalszym ciągu absolutnie nic się nie działo.

Gdzieś w połowie już straciłam nadzieje na to, że cokolwiek ciekawego się wydarzy. Do samego końca książki dotarłam z wielkim bólem. Na każdym kroku szukałam wymówki, byleby nie musieć tego czytać. Nawet gdy upolowałam miejsce siedzące w tramwaju w drodze na uczelnię udało mi się przeczytać tylko dwie strony, bo później uznałam, że widoki za oknem są ciekawsze od Feyry i jej wynurzeń. I to jest dość abstrakcyjne, bo przez ACOWAR, który miał ponad 800 stron, dosłownie się płynęło. A tu? Tydzień mi zajęło przeczytanie 300!

Cały ACOFAS to tak właściwie powieść typowo świąteczna. Nie dzieje się nic, jest słodko, uroczo, pierdząco i świątecznie. Tylko, że tutaj dodatkowo dostajemy bezsensowne opisy jakichś totalnie losowych czynności, które zajmują kilka stron i nie mają żadnego odzwierciedlenia w fabule. Feyra, Rhysand i reszta ich wesołej gromadki prowadzą sobie swoje sielankowe życie w Velaris, które jest pozbawione wszystkich pierwiastków atrakcyjności.

Dodatkowo siostry Feyry znowu są tymi biednymi sierotkami, którym wszyscy muszą pomagać, bo one przecież są poszkodowane przez los, a ich życie jest piekłem na ziemi. Nikt z głównych bohaterów nie widzi, że zachowują się jak naburmuszone nastolatki w świetności swojego buntu i wiecznym PMSem. Wszyscy im nadskakują, próbują im dogodzić, spełniają ich życzenia zanim te zdążą je wypowiedzieć, a one co? Fochają się, tupią nóżką i zadzierają nosa. Na szczęście później Elaina trochę się ogarnęła, jeszcze nie tak do końca, ale jest już na dobrej drodze. Za to Neście to się jeszcze pogorszyło! Jest jeszcze bardziej nieznośna niż w poprzednich tomach, a Feyra ze spółką jeszcze bardziej jej nadskakują.

Jest jeszcze seks, który odgrywa tutaj ogromną rolę. Co prawda więcej się tu o nim mówi i myśli, niż faktycznie się go uprawia, ale i tak szału można dostać. Rhys myśli swoim kroczem, a Feyra zaczyna wykonywać jakieś nieskoordynowane ruchy na wzór przewracania oczami i zagryzania wargi u panny Steele (Feyra podwija palce u stóp). Dialogi między tym dwojgiem w 90% sprowadzają się do seksu. Za dużo, po co, bezsensu. Niektóre te opisy wyglądały jakby pani Maas poszła na kawkę z E. L. James i trochę za bardzo udzieliły się jej pomysły.

Owszem, fajnie było wrócić do Velaris, ale kurde felek, nie w taki sposób! Dwór szronu i blasku gwiazd jest po prostu o niczym. Opisy sielankowego życia bohaterów może i by były fajne, ale tutaj są przydługie, mdłe, cukierkowo-lukrowe, a niekiedy wręcz brzmią sztucznie. Niektóre sformułowania, które Maas postanowiła wpleść w wypowiedzi Kasjana czy Rhysa brzmiały zupełnie nie z tej bajki. Przez to też bohaterowie, którzy zostali naprawdę bardzo dobrze nakreśleni w pierwszych trzech tomach tutaj są jak ciepłe kluchy, bez żadnej osobowości i bez celu w życiu. Nie raz Kasjan i Azriel zlewali mi się ze sobą, tak samo Mor i Amrena, a nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało! Tutaj te postacie są napisane na jedno kopyto i wszystkie wyglądają tak samo.

Podsumowując… po co? Dlaczego? A najgorsze, że Maas na tym nie kończy Dworów. Będzie kolejny tom. I jeśli w nim będzie się działo równie dużo co i w tym, to moja przygoda z Velaris szybko się zakończy i nawet nie będę nad tym faktem ubolewać.

Mam ogromną nadzieję, że Dwór szronu i blasku gwiazd to wypadek przy pracy, każdemu zdarzy się napisać i wydać coś słabego. Chyba, że ta powieść ma jakąś większą misję, o której my jeszcze nie wiemy…

Fakty objawione: 

Tytuł: Dwór szronu i blasku gwiazd
Tytuł oryginału: A Court od Frost and Starlight

Autor: Sarah J. Maas
Tłumaczenie: Dorota i Jakub Radzimińscy

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 320

Grubość grzbietu: 2,2 cm

Cena: 34,99 zł

Mobilność: M