Atmosfera przyrodnicza w postaci światowej pandemii zdecydowanie sprzyja nadrabianiu wszelkim dramowych zaległości i znajdywaniu całkiem nowych tytułów. W tym poście zwrócę uwagę, co warto obejrzeć, a od czego lepiej trzymać się z daleka, jeśli o azjatycki kącik chodzi! Trzy dramy, trzy opinie!
Ella ma prawie 17 lat i już ma ułożony plan na życie, wie, co chce robić i jak wszystko ma się potoczyć. Jedyne, co się nie udaje, to rodzice, którzy wolą zwiedzać świat i zajmować się swoją pracą niż poświęcić trochę czasu swojej córce. I dlatego pewnego październikowego dnia Ella przekracza próg poznańskiego liceum: samotna, bez przyjaciół i z pustym mieszkaniem, do którego będzie musiała wrócić. Jednak jej szara i smutna rzeczywistość nabiera trochę kolorów, gdy w drzwiach nowej szkoły trafia na Jonasza.
Witam was w kolejnej odsłonie odsieczy filmowej! W dzisiejszej odsłonie pokażę wam 6 tytułów, które są bardzo zróżnicowane – trafią się tu pozycje, które koniecznie trzeba obejrzeć, ale też niestety do części nie będę was zachęcać (wręcz będę odradzać jak tylko mogę).
Ultra mroczny retelling słynnej baśni? Tak! Alicja w Krainie Czarów została przedstawiona w dość niekonwencjonalny sposób, ta wizja jest daleka od hasania po łące w towarzystwie magicznych zwierzaków, za to z dużą ilością krwi, pościgów i narażania swojego życia.
Każdy z nas popełnia czasem jakieś grzeszki, sięgając po produkcje, którym daleko do tych nagradzanych i szanowanych przez krytyków. Ale serialowe guilty pleasure też trzeba wiedzieć, jak zrobić, by dobrze się je oglądało!
Bo przecież dawno nie było postu tego typu, a ja obejrzałam wszystkie seriale z poprzedniej listy, prawda? Oczywiście, że nie. Ale! Przede mną trzymiesięczne wakacje, a jeśli koronaferie nie zakończą się w październiku, to zrealizowanie wszystkich punktów stanie się przerażająco realne.
Żeby nie było – zaznaczam to już na wstępie! Chociaż pewnie doskonale o tym wiecie, ale jakby jednak gdzieś to wam umknęło, to robię małe wprowadzenie. Zmierzch kocham miłością absolutną od dnia, w którym pierwszy raz go przeczytałam. Miałam jakieś 10 lat? Więc moje czytelnicze doświadczenia były praktycznie zerowe, a wymagania żadne, za to Bella była zwykła, fajną dziewczyną, która tak samo jak ja kochała czytać książki, no a przystojnemu Edwardowi nie dało się oprzeć. Za to teraz, 11 lat później mogę z czystym sumieniem poznęcać się nad moją ulubioną powieścią i pokazać wam wszystkie absurdy, które w sobie zawiera. Bo wiecie, nikt nie zrobi tego lepiej niż wierna fanka całej sagi, która przeczytała pierwszy tom 11 razy (pozostałe chyba 4? Albo 5? Tego już nie pamiętam, pierwszy jest moim ulubionym, więc no, rozumiecie).
Już na wstępie zaznaczę, że kiedyś nienawidziłam polskich filmów historycznych i to chyba nawet z wzajemnością. Jednak pośród morza beznadziejnych tytułów da się znaleźć naprawdę niezłe perełki. Szkoda tylko, że można je policzyć na palcach u jednej ręki.
