Jeśli napiszę, że rok 2020 to rok powrotów popularnych tytułów, które przed laty zostały zakończone, to chyba przyznacie mi rację. Najpierw księgarnie zagarnęła Suzanne Collins z prequelem do Igrzysk śmierci, za granicą już mogą zaczytywać się w Midnight Sun czyli w Zmierzchu napisanym z perspektywy Edwarda, teraz wszyscy oglądamy Brzydulę po latach, a do tego dołącza jeszcze Katarzyna Berenika Miszczuk z Ja, ocaloną.
Wiecie, że te książki mają już 10 lat? Gdy autorka je pisała, nikomu się jeszcze nie śniło, że w Warszawie zbudują drugą linię metra!
Nigdy, ale to nigdy, no po prostu absolutnie nigdy nie sądziłam, że kiedyś jeszcze doczekamy się jakiejkolwiek książki z uniwersum Igrzysk śmierci. Zawsze Suzanne Collins wyglądała na taką, co to umie w oszczędzanie i rozsądne dysponowanie gotówką, że zarobiła tyle na swojej trylogii i prawach do ekranizacji, że nie wpadnie na pomysł, by próbować doić tę krowę dalej. No ale cóż, nigdy nie mów nigdy, prawda?
Długo już się zbieram do napisania tej recenzji i ubolewam nad tym, że sama napisać się nie chce. Ale cóż, tego nie przeskoczę więc oto w końcu jestem i mam nadzieję, że w miarę uda mi się oddać moje odczucia po lekturze Krainy Lovecrafta, które są lekko ambiwalentne.
