Powrót do Piekła po 10 latach? - "Ja, ocalona" Katarzyna Berenika Miszczuk [RECENZJA PREMIEROWA]

Jeśli napiszę, że rok 2020 to rok powrotów popularnych tytułów, które przed laty zostały zakończone, to chyba przyznacie mi rację. Najpierw księgarnie zagarnęła Suzanne Collins z prequelem do Igrzysk śmierci, za granicą już mogą zaczytywać się w Midnight Sun czyli w Zmierzchu napisanym z perspektywy Edwarda, teraz wszyscy oglądamy Brzydulę po latach, a do tego dołącza jeszcze Katarzyna Berenika Miszczuk z Ja, ocaloną.

Wiktoria Biankowska wraca po 10 latach bujania się po Piekle i Niebie. Trochę się tam w jej życiu zmieniło, ale chyba nie powinnam zdradzać zbyt wiele, bo wejście w tę książkę bez znajomości fabuły to najlepsze, co można zrobić. Mogę tylko powiedzieć, że zmieniło się dużo, a kolor włosów Wiktorii to mały pikuś!

Tej opinii nie będzie towarzyszyć żadna zasłona sentymentu, bo jak już ustaliliśmy w poprzednim poście, przygody Wiktorii Biankowskiej poznałam dopiero w tym miesiącu i moje uczucie do nich jeszcze nie wspięło się na żaden poziom. Ja traktuję tę książkę jako czwartą część, tyle, że z akcją przeskakującą 10 lat do przodu.

I powiem wam, że jest naprawdę całkiem nieźle! Na pierwszy rzut oka widać wyraźny progres w stylu autorki. No jakby nie było, 10 lat minęło i brak poprawy w pisaniu byłby ogromną ujmą na jej literackim dorobku. Dalej jest lekko i przyjemnie, ale zdania budowane są z większym rozsądkiem, a sama spójność fabuły i wydarzeń kolejno po sobie następujących to zupełnie inny poziom niż ten, do którego zostaliśmy przyzwyczajeni. Tutaj wszystko ma sens, ciąg przyczynowo skutkowy jest pełnoprawnym bohaterem powieści, a też same postacie, chociaż zachowały swoje wszystkie cechy, dzięki którym ich polubiliśmy, są o wiele lepiej nakreślone i śledzenie ich losów przychodzi nam z większą łatwością.

Do samej fabuły płynnie przechodząc… to poprzednio twierdziłam, że Ja, potępiona jest zamkniętą całością i nie potrzebuje kontynuacji. A tu się okazuje, że jednak autorka zostawiła sobie tak do połowy otwartą furtkę do napisania kolejnych części i bardzo dobrze ze wszystkiego wybrnęła. Ponadto, ten tom kończy się w taki sposób, że powstanie kolejnego wcale nie byłoby głupim pomysłem, bo epilog intryguje i zdecydowanie czeka na rozwinięcie.

Jeśli o same wydarzenia chodzi… skala przedsięwzięcia, którego podejmują się bohaterowie, by nie dopuścić do wygranej tych złych, przez całą książkę podbijana jest do oporu, by w ostatecznym rozwiązaniu nie okazać się wcale taką dużą i poważną sprawą. Ale, o dziwo, taki obrót spraw całkowicie tu pasował i wszystko zostało utrzymane w klimatach, które dobrze znamy z wcześniejszych części i które wtedy polubiliśmy.

Tak naprawdę do całej książki mam tylko jedną uwagę, której przeboleć w żaden sposób nie mogę. Bardzo nie spodobało mi się, że gdy w pewnym momencie bohaterowie schodzą na ziemię w 2020 roku, to tam też trwa pandemia i wszyscy chodzą w maseczkach. Czy to wnosi coś do fabuły? Zupełnie nic. Czy irytuje czytelnika, który sięga po lekką powieść dla rozrywki, by zapomnieć o tym wszystkim, co dzieje się na oknie? I to jak. Takie wrzucanie medialnego tematu na siłę było zbędne, niepotrzebne i pozostawiło we mnie niesmak.

A teraz rzecz, na którą ja czekałam najbardziej. Wrócił humor! Może nie w takim stężeniu jak ten obecny w pierwszej części, ale jest na pewno o wiele lepiej niż w drugim i w trzecim tomie. Spokojnie można się w wielu momentach uśmiechnąć pod nosem, a kilka razy nawet i zaśmiać na głos. I na to właśnie czekałam i z tego cieszę się najbardziej.

Także podsumowując: może i Ja, ocalona jakimś koniecznym powrotem do serii nie była, ale zdecydowanie jest udanym i nie powinna rozczarować wszystkich fanów, którzy 10 lat temu zaczytywali się w tych książkach. Bohaterowie, podobnie jak czytelnicy, zdążyli dojrzeć więc mam nadzieję, że nie mylę się w swoim osądzie, że faktycznie ta powieść spełni wasze oczekiwania! 

Premiera: 28 października 2020 (dzisiaj!)