Recenzja| Love, Rosie - Cecelia Ahern

Według wielu ludzi przyjaźń damsko-męska nie istnieje. Czy tak jest naprawdę? Jeśli dwoje ludzi przeciwnej płci spędza ze sobą dużo czasu i znaczą dla siebie bardzo wiele, to czy z biegiem czasu pojawi się między nimi chemia, a ich znajomość przerodzi się w coś więcej?

Cecelia Ahern to irlandzka pisarka urodzona w Dublinie. Zadebiutowała powieścią pod tytułem PS. Kocham Cię, mając wówczas dwadzieścia jeden lat. Książka doczekała się ekranizacji z Hilary Swank i Gerardem Butlerem w rolach głównych. Ahern jest także producentką serialu telewizyjnego stacji ABC, Samantha who?.

Na końcu tęczy pierwszy raz zostało wydane w 2004 roku. Nie słyszałam o tej książce dopóki nie postanowiono nakręcić filmu na jej podstawie. Było głośno w czasie premiery ekranizacji i przy okazji odnowiono wydanie powieści zmieniając tytuł na Love, Rosie. Zaskoczyło mnie, że nie przetłumaczono go na język polski, a pozostawiono w oryginale. Zdecydowanie nawiązuje on do licznych listów naszej głównej bohaterki, pod którymi w angielskiej wersji tak się właśnie podpisuje.

Rosie i Alex są nierozłączni. Są przyjaciółmi odkąd w podstawówce posadzono ich w jednej ławce. Od tamtej pory razem spędzają dużo czasu i przeważnie rozrabiają. Piszą na lekcjach liściki, przez co ich rodzice bardzo często wzywani są do szkoły. Rosie z Alexem znają się jak przysłowiowe łyse konie. Dorastają razem i są przy sobie na dobre i na złe. Pod koniec liceum wszystko komplikuje przeprowadzka Aleksa z Dublina do Bostonu. Teraz przyjaciół będzie dzielił ocean, będą mieszkać na różnych kontynentach. Czy ich więź przetrwa rozłąkę? Czy coś by między nimi zaiskrzyło, gdyby nie stanęła im na drodze odległość?

Rosie Dunne ma jedno marzenie. Od dziecka chce być właścicielką i równocześnie menadżerką własnego hotelu. Uwzględniła wszystkich bliskich w swoim idealnym świecie. Jej brat, Kevin, będzie hotelowym kucharzem, a Alex marzy o byciu lekarzem. Będzie pracował więc w hotelu swojej najlepszej przyjaciółki i ratował gości, którzy zatruli się czymś w restauracji. Natomiast Ruby, która pojawia się wraz z postępem akcji, później zostaje dodana do całej wizji i ma zabawiać mieszkańców swoimi występami tanecznymi razem z synem.

W ciągu całego swojego życia Rosie szybko przybliżała się i jeszcze szybciej oddalała od swojego marzenia. Życie nie zawsze było dla niej hojne i sprawiedliwe. Początkowo uważa, że jedna noc, którą przeżyła w wieku osiemnastu lat, zniszczyła jej życie i odebrała szanse na karierę. Później podświadomie obwinia za to Alexa. I jak tu powiedzieć o co chodzi bez robienia spojlerów… Choć twórcy filmu w zwiastunie ich nie szczędzili i zdradzili zdecydowanie za dużo fabuły.

Love, Rosie to książka przede wszystkim o cudownej romantycznej miłości dwojga przyjaciół, którzy nie wiedzą, że się kochają. Alex zrozumiał, co czuje, już w nastoletnim wieku. Rosie dopiero z czasem odkrywa, kto jest jej przeznaczony. Żadne z nich nie odważy zrobić się pierwszego kroku z obawy przed zburzeniem temu drugiemu życia. Będą mieli dane mnóstwo szans, których nie wykorzystają, bo zawsze „może być lepszy moment”. W gruncie rzeczy takie podejście do życia może im zmarnować szansę na bycie z osobą, którą naprawdę kochają szczerze i bezgranicznie.

Powieść jest nietypowa. Mamy tu do czynienia z powieścią epistolarną. Nie ma narratora. Cała książka zapisana jest różnymi mailami, listami, liścikami, kartkami pocztowymi, smsami, karteczkami „pamiętaj o...”. Nigdy nie czytałam jeszcze czegoś takiego. Słyszałam wiele opinii, że trudno jest się wdrożyć w całą lekturę, przez co trochę się bałam i odwlekałam moment sięgnięcia po nią. Ale gdy w końcu to zrobiłam, nie napotkałam problemu w tej kwestii. Jest to bardzo lekka i przyjemna powieść na dwa, trzy wieczory, z kubkiem gorącej czekolady czy herbaty. Mimo swojej objętości, no bo w końcu niewiele ponad pięćset stron, czyta się bardzo szybko. Styl zapisu jest bardzo słuszny, bo przez wszystkie lata przyjaźń Rosie i Alexa trwała dzięki listom i rozmowom na czatach internetowych. To wszystko jest takie ciepłe i pocieszające, że mimo dzielącego ich oceanu wiedzieli, że ich najlepszy przyjaciel był, jest, będzie i zrobi wszystko, by to drugie było szczęśliwe.

Jedyną wadą, jaką znalazłam w tej książce jest to, że nie umiałam wyobrazić sobie głównych bohaterów. O cechach postaci drugoplanowych możemy dowiedzieć się z listów i wyczytać to między wierszami. Natomiast Alex i Rosie? Szczerze mówiąc, to dopiero w epilogu dowiedziałam się, jakie Alex ma włosy. Ale to nieważne. Czytając powieść, miałam przed oczami kreacje, które stworzyli Sam Claflin i Lily Collins. Filmu nie oglądałam, ale zaraz po dodaniu tej recenzji, lecę to nadrobić.

Coś, co mnie bardzo rozczuliło, to stosunek, jaki nasi główni bohaterowie mieli do zwykłych, ale równocześnie ważnych okazji. Zawsze starali się wysłać życzenia z okazji świąt, urodzin czy innych takich rzeczy. Odległość nie przeszkadzała im w pamiętaniu o takich błahych sprawach.

Love, Rosie to nie jest powieść tylko dla nastolatków. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Historia najpierw budzącej się miłości, która później przechodzi w niespełnioną. Trafimy tu na wiele życiowych problemów. Bohaterowie nie są wyidealizowani, mają cechy bardzo ludzkie, co czyni je realnymi. Kilka razy miałam wrażenie, że rzeczywiście taka Rosie mieszka w Irlandii i pisuje listy do swojego najlepszego przyjaciela w Stanach.

Może trochę ironicznie to zabrzmi, ale co mi tam. Polecam tę książkę wszystkim osobom, które zakochane są w swoich najlepszych przyjaciołach czy przyjaciółkach. Po prostu musicie to przeczytać, by dowiedzieć się, jakich błędów nie popełniać i jak nie zmarnować całego życia na szukanie szczęścia z niewłaściwymi osobami.

Historia Rosie i Alexa jest bardzo zagmatwana. Życie musiało być nieźle naćpane, gdy pisało dla nich scenariusz. Zawsze coś im przeszkadzało w odnalezieniu spokoju i własnego miejsca. Ale to właśnie czyni tę opowieść tak cudowną. Mimo wszystkich przeciwności losu, bohaterowie nie poddawali się i walczyli do ostatniej strony o każdą najdrobniejszą rzecz - o swoje marzenia. Może znów wprowadzę tu trochę ironii, ale od rana wers tej piosenki nie może wyjść mi z głowy. Kto czytał Love, Rosie, doskonale wie o czym mówię, czy raczej piszę. A jeśli ktoś jeszcze nie, to ja naprawdę nie wiem co on tu jeszcze robi. Przecież to chyba jasne, że ta powieść jest boska, genialna, cudowna, magiczna i najlepsza?

„Kto wie, czy za rogiem, nie stoją anioł z Bogiem, nie obserwują zdarzeń i nie spełniają marzeń…?”

Teraz pozostaje pytanie, odpiszesz na list Rosie i przeczytasz książkę?