Ziemia, powietrze... "Ogień i woda" - Victoria Scott

Tak idealnej kopii Igrzysk śmierci jeszcze nie czytałam.

Swego czasu Ogień i woda było obecne na wszystkich blogach książkowych, jakie odwiedzałam. Pamiętam, że ciekawił mnie pomysł na tę książkę i sposób realizacji materiału. Ale gdy prosiłam o nią wydawnictwo, wszystkie opinie wyparowały mi z głowy i nawet zapomniałam, jaka jest fabuła. W sumie do lektury przystąpiłam z żadnym pojęciem na jej temat i z brakiem oczekiwań, dlatego tak bardzo mnie zaskoczyło to, co dostałam. I w sumie nie wiem, czy w pozytywnym czy negatywnym sensie.

Brat Telli jest śmiertelnie chory. Rodzice rodzeństwa postanawiają przeprowadzić się do Montany, na totalne odludzie, dla dobra swojego syna. Zero dostępu do internetu, telefonów czy nawet sklepu spożywczego w promieniu kilkunastu kilometrów. Pewnego dnia Tella otrzymuje tajemnicze pudełeczko. Jej ojciec próbuje je zniszczyć, zanim córka odkryje, co w sobie niesie, ale ponosi porażkę i dziewczyna otrzymuje instrukcje wystartowania w Piekielnym Wyścigu. Uczestnicy zmierzą się ze sobą w czterech etapach, w czterech ekosystemach; dżungla, pustynia, ocean i góry. Spotkają na swojej drodze wiele niebezpieczeństw, a ich jedynymi towarzyszami będą przypadkowo wybrane pandory. Zwycięzca może być tylko jeden, a stawką wyścigu jest lekarstwo na WSZYSTKO.

Kto już ma wrażenie deja vu?

Pierwsze strony książki były dla mnie jedną wielką zagadką. Czytelnik bardzo szybko zostaje wrzucony w sam środek problemów rodziny Telli. Poznajemy jej historię, miłość do brata i brak możliwości pomocy mu w chorobie. Tajemnicza przeprowadzka, dziwne zachowanie rodziców i praktycznie trzymanie dzieci pod kluczem. Jaki normalny rodzic wyjeżdża z miasta w środek nicości ze śmiertelnie chorym synem? Przecież w razie nagłej potrzeby nawet nie będzie kto mu miał udzielić fachowej pomocy. 

Ogień i woda to stety niestety prawie idealna kopia Igrzysk śmierci. Główna bohaterka ma rodzeństwo – odhaczone. Poświęca się w imieniu tego rodzeństwa – odhaczone. Bierze udział w morderczej grze, gdzie stawką jest życie i tylko jedno z nich zostanie zwycięzcą – odhaczone. Dziwne tabletki, zastrzyki, strzykawki, które robią różne rzeczy i są jej bezwiednie podawane – odhaczone. Wątek miłosny? – odhaczony. Ale wyjaśniając i rozwijając.

Większość książek młodzieżowych, które powstają po premierze Igrzysk śmierci, chcąc czy nie chcąc, są do nich porównywalne. Nawet jak autor nie miał zamiaru się na nich wzorować, to czytelnicy i tak dopatrzą się podobieństw. Jedni pisarze bardziej zakamuflują swoją inspirację, inni mniej. Victoria Scott nawet nie próbowała ukrywać, że Suzanne Collins była jej guru jeśli chodzi o pisanie. Dużo szczegółów Scott oddała dokładnie tak samo jak Collins. Opisywane wydarzenia, oddanie poszczególnych charakterów i zachowanie hierarchii panującej na arenie albo w trakcie Wyścigu. Można się zabawić w trakcie lektury w dopasowywanie bohaterów, kto odzwierciedla kogo. Taki zabieg świadczy o bratku inwencji twórczej Victorii Scott i tym, że autorka nie umiała stworzyć własnego świata, tylko podpatrzyła pomysł u koleżanki, która osiągnęła sukces i napisała własną powieść, w 90% taką samą.

   

Teraz was zaskoczę. Nie mam zamiaru krytykować Ognia i wody. Powyższe akapity miały stanowić przedstawienie tego, co znajdziecie na stronach tej książki. I w sumie sama jestem na siebie trochę zła, że tak wtórny produkt, jakim jest powieść Victorii Scott, tak bardzo mi się podobał. Jedynym wyjaśnieniem, na jakie jestem w stanie wpaść to to, że autorka nie udawała, że pomysł na książkę jest jej. Nie kamuflowała go zupełnie niczym. Po prostu przerobiła główną ideę Areny na Wyścig, zmieniła imiona bohaterów, a z resztą zaufała Collins. Uwielbiam Igrzyska śmierci i wiele bym oddała, aby móc przeczytać je po raz pierwszy. Dlatego tak bardzo doceniam Ogień i wodę, bo ta powieść dała mi powtórkę z rozrywki, którą przeżyłam kilka lat temu.

Oprócz licznych podobieństw do Igrzysk śmierci, znajdziemy tu też coś, co Victoria Scott sama wymyśliła. Do fabuły dodała od siebie nietypowe zwierzęta, nazywane pandorami. Przez sto stron zachodziłam w głowę, co to w ogóle jest. Ale gdy już się wszystko wyjaśniło, moje serduszko powiększyło się dwa razy. Gdy umierali uczestnicy, wzruszałam ramionami i przewracałam kartkę. Gdy umierały zwierzaki, już nie było tak prosto. Ludzi sobie weźcie, ale zwierzątka zostawcie!

Tella, jako główna bohaterka, została bardzo dobrze wykreowana. Idealnie widać jej poświęcenie na brata i gotowość zrobienia wszystkiego, by uratować mu życie. Ale w późniejszych dniach Wyścigu dziewczyna stawała przed dokonaniem niemożliwych wyborów. Wtedy moralność stawała w konfrontacji ze śmiertelnie chorym Codym. I to mi się podobało. Dziewczyna nie zabijała wszystkiego na ślepo i nie grała tak, jak jej zagrali organizatorzy. Do końca posiadała swój własny rozum, analizowała fakty. Wiele kosztowało ją podjęcie pewnych działań, a na niektóre nie mogła się zdobyć, nawet w obliczu pomocy bratu, bo były sprzeczne z jej sumieniem.

Najsłabszą rzeczą w całej książce jest wątek miłosny, który z żadnej strony mi nie podchodził. Od pierwszych momentów Wyścigu był przewidywalny i niestety wiedziałam, że bohaterowie zapałają do siebie większym uczuciem. Ale ich miłość nie była potrzebna, bo fabuła doskonale radziła sobie bez ich miłości. Byłoby nawet ciekawiej i mniej mdło w pewnych momentach, gdyby nasi kochankowie pozostali tylko sojusznikami.

Jak zazwyczaj nie schodzę z książek, które nie są oryginalne, tutaj robię wyjątek. Podobieństwo do Igrzysk śmierci w tym przypadku bardzo dobrze się sprawdziło i przypadło mi do gustu. Inspiracja trylogią Suzanne Collins wychodzi na plus, ale wiem, że nie każdemu spodoba się wtórna powieść. Sami musicie ocenić, czy będzie wam to przeszkadzało. Jeśli podobały wam się Igrzyska, możecie śmiało sięgnąć po Ogień i wodę, bo na pewno nie będziecie żałować. Jeśli nigdy nie mieliście z nimi do czynienia, to zachęcam was do przeczytania obu powieści. Natomiast kiedy nie jesteście przekonani, to decyzja należy do was.

Dodam, że książka kończy się w takim momencie, że aż chce się od razu zacząć drugi tom!

Fakty objawione:

Tytuł: Ogień i woda

Autor: Victoria Scott

Wydawnictwo: IUVI

Ilość stron: 368

Grubość grzbietu: 2,6 cm

Masa: 0,38 kg

Ciężar: 3,73 N [g=9,81 m/s²]
Cena: 34,90 zł
Mobilność: M (standardowa)

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję wydawnictwu IUVI

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/toreadornottoreadblog/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia