Powieść dla górników i o górnikach. "Kamień i sól" - Victoria Scott

Czy to naprawdę jest kontynuacją Ognia i wody?

Jakby moją frustrację można było zmierzyć w litrach wody, kumulowałaby się przy samych brzegach basenu. Miałam spore oczekiwania co do kontynuacji. Nie liczyłam, że będzie lepsza niż Ogień i woda, ale miałam nadzieję, że przynajmniej utrzyma poziom.

Zaczynając od początku. Szesnastoletnia Tella ma śmiertelnie chorego brata, dla którego jest w stanie zrobić wszystko. Postanawia wziąć udział w Piekielnym Wyścigu, w którym uczestnicy zmierzą się ze sobą w czterech ekosystemach; dżungla, pustynia, ocean i góry. Stawką jest lekarstwo, które uleczy każdą chorobę, a zwycięzca może być tylko jeden.

Recenzję pierwszego tomu znajdziesz tutaj.

Akcja zaczyna się w miejscu, w którym zakończyła się pierwsza część. Nie będę mówić, o czym dokładnie jest fabuła, żeby uniknąć psucia zabawy tym, którzy mają przed sobą cały cykl. Wyścig trwa w najlepsze, zawodnicy walczą o zwycięstwo, nawiązują się sojusze i przyjaźnie, a organizatorzy utrudniają im życie.

Dlaczego się zawiodłam?

Po pierwsze, główna bohaterka. W pierwszej części była całkiem znośnym człowiekiem. Zachowywała się jak typowa nastolatka, której świat zaczyna się walić w obliczu choroby brata. Była trochę wyobcowana i zagubiona w początkowych etapach wyścigu. Unikała kontaktów, chowała się po kątach i tęskniła za domem. Robiła to, co większość z nas by zrobiła. Czasem puściła jakiś suchar, od którego staw przed domem wysychał, ale to mi się podobało, bo wyróżniało ją to na tle innych drętwych i heroicznych postaci. W drugim tomie Tella stała się typową bohaterką powieści młodzieżowych. Irytująca zbawczyni świata, która jest gotowa walczyć z systemem. Gdzieś już chyba o tym czytałam…

   

Po drugie, wątek miłosny. Całkowicie zbędny, który rzuca cień na wszystkie wydarzenia. Jakby go wyciąć, książka byłaby o te sto stron krótsza, ale i lepsza. W Wyścigu nie ma miejsca na miłość, a przynajmniej nie na taką, która zupełnie tam nie pasuje.

Po trzecie, Tella i jej kretynizm. Przez połowę książki mamy do czynienia z jej oślim uporem i bezsensownymi kłótniami z Guyem, drugą połówką wątku miłosnego. Sytuacja jest taka, że Guy uznaje, że to dzięki niemu Tella zaszła tak daleko w Wyścigu. Tella twierdzi, że on nie miał z tym nic wspólnego, bo to jej zasługa. Guy na to, że dziewczyna by sobie nie poradziła bez niego. Na co Tella odpowiada, że sama doskonale sobie daje radę. A jak manifestuje swoją opinię? Robiąc rzeczy zupełnie odwrotne od pożądanych. Jej sojusznicy zdążyli wybrać odpowiednie i bezpieczne schronienie, a ona nie, ona idzie dalej w poszukiwaniu czegoś innego, żeby udowodnić, że nikt jej nie rozkazuje. Naraża tym życie nie tylko swoje, ale też innych. A żeby było śmieszniej, później zaczną ją chwalić za te decyzje.

Po czwarte, akcja właściwa. W tej części miałam wrażenie, że wiele wydarzeń ma miejsce poza kadrem. Jakby autorka mniej lub bardziej specjalnie je pomijała, a czytelnik dowiaduje się o zaistniałej sytuacji razem z bohaterami. Wszystko byłoby w porządku, ale wtedy jest to tak ujęte, jakbyśmy byli jedynymi, którzy o tym nie wiedzą, bo dla książkowych postaci jest to oczywiste. Jeden raz, drugi raz, przymknęłam na to oko. Ale ile można. Później już do końca nie ogarniałam co się dzieje. I tu też kłaniają się opisy albo ich brak. Nie namawiam Scott do pisania poematów o przyrodzie na pięć rozdziałów, nie nie, Sienkiewicz był tylko jeden. Ale kobieta mogłaby się wysilić i chociaż trochę dokładniej zasygnalizować pewne incydenty. W niektórych momentach ja naprawdę nie wiedziałam, czy bohaterowie są w tej wodzie, czy już z niej wyszli, czy może jeszcze nawet do niej nie wskoczyli.

A absolutny hit hitów to scena, gdzie Tella w akcie bohaterstwa naraża się na pewną poważną ranę, o której później się w ogóle nie pamięta. A uwierzcie mi, to jej poświęcenie było znaczącym czynem i to nie było byle jakie zadrapanie.

Powieść pomimo wielu wad i ciągłego podobieństwa do Igrzysk śmierci, czy tym razem do W pierścieniu ognia, ma jedną niewątpliwą zaletę. Rozdziały są krótkie, przez co całość czyta się bardzo szybko. Drugi tom jest spójny fabularnie z pierwszym, między nimi nie ma żadnego odstępu czasowego, więc od razu po skończeniu pierwszej części można zabrać się za drugą. Do tego tempo akcji nie zwalnia nawet na chwilę. Cały czas coś się dzieje.

Podobało mi się też rozwinięcie tematu pandor. Pandory to zwierzaki, które uczestnicy wybrali sobie na początku Wyścigu. Wtedy weszli w posiadanie przypadkowych jaj, z których w późniejszych dniach wykluli się ich przyszli towarzysze, mający za zadanie chronić swoich uczestników i w razie potrzeby oddać za niego życie. W pierwszej części to były tylko udogodnienia, niektóre bardziej a inne mniej przydatne w walce. W drugim tomie autorka pogłębiła ich portrety. Ich charaktery bardziej przypominały człowieka, zaczęły żywić uczucia i były przywiązane do swojego właściciela. Podobało mi się, że później nie traktowane były jako urozmaicenie, ale jako część całego Wyścigu i osobne samodzielne myślące osobniki.

Koniec jasno sugeruje, że Victoria Scott jeszcze nie skończyła bawić się losami swoich bohaterów. Może i ma rację, bo trzecia część wiele uzupełni i z tego, co udało mi się wyczytać między wierszami, zapowiada się, że w końcu przełamie lawinowe podobieństwa do Igrzysk. Jednak boję się, że autorka postanowi ponownie pójść we wcześniej utarty schemat i zamiast czegoś innowacyjnego znowu dostaniemy powtórkę, ale tym razem z Kosogłosa.

  

Nie wiem, co mam myśleć o tej części. Niby akcja zostaje utrzymana na tym samym poziomie, ale jednak w pierwszym tomie bardziej mi się kleiła. Relacje między bohaterami są bardziej pokazane, ale i tak to poprzednio czułam z nimi większą więź. No i po prostu to Ogień i woda bardziej mi się podobało niż Kamień i sól. Chociaż w sumie jestem ciekawa, jak potoczą się dalsze losy bohaterów…

Fakty objawione: 

Tytuł: Kamień i sól

Autor: Victoria Scott

Wydawnictwo: IUVI

Ilość stron: 368

Grubość grzbietu: 2,6 cm

Masa: 0,383 kg

Ciężar: 3,76 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 34, 90 zł

Mobilność: M (standardowa)

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję wydawnictwu

 Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/toreadornottoreadblog/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia