RECENZJA | Współczesna Piękna i Bestia czyli "Dwór cierni i róż" - Sarah J. Maas | Stowarzyszenie Moli Książkowych

Ten dzień nadszedł…

Gdy była premiera Dworu cierni i róż, traktowałam tę książkę jako kolejną powieść Sary J. Maas z przepiękną okładką. Ale niedługo potem sprawy przybrały zupełnie inny obrót. Świat oszalał, czytelnicy nie rozmawiali o niczym innym, tylko o ACOTARze. Przy wydawaniu drugiego tomu, emocje urosły do potęgi entej i w moich oczach ta seria stała się wyznacznikiem obeznania czytelniczego. Jedynie nielicznym nie podoba się nowy świat stworzony przez Maas. Długo nie wiedziałam, o co w tym wszystkim chodzi, dlaczego wszyscy dostają orgazmu, gdy mowa o Rhysie. Tak długo zwlekałam z lekturą, bo obawiałam się, że dołączę do tych wyrzutków, którym Dwór się nie podobał. Z reguły coś, co wszyscy zachwalają, ja odbieram negatywnie. Nie wiem czemu, może dla samej zasady. Ale też w  wielu przypadkach książka nie dosięga chwały i blasku, którym została otoczona. ACOTAR bardzo mnie zaskoczył, bo przekonałam się na własnej skórze, że wszystkie pozytywne opinie nie były pisane na wyrost, a zachwyty pochodzą z głębi serca.

Feyra ma zaledwie dziewiętnaście lat, a na jej głowie spoczywa opieka nad rodziną. Poluje, by ona, jej siostry i ojciec mieli co jeść. Podczas jednej z wypraw do lasu, zabija ogromnego wilka, który, jak się później okazuje, był jednym z Fae. Wkrótce w jej progu pojawia się przerażająca Bestia, gotowa pomścić śmierć swojego przyjaciela i powołując się na zapis z Traktatu, egzekwuje od Feyry karę, za jej zbrodnie. Dziewczyna może albo zginąć na miejscu, albo udać się do Prythianu, magicznej zamieszkanej przez Fae krainy, i spędzić w niej resztę swojego życia.

Może zacznijmy od samego początku i pomysłu autorki na fabułę.

Książka od swojej premiery była promowana jako nowa, współczesna opowieść o Pięknej i Bestii. Mass postanowiła stworzyć swoją własną historię i przerobić ją według swoich upodobań. Jej wariacja na ten temat wypada powiedziałabym, że nawet wzorowo. Czuć, że inspiracja pochodzi z baśni, bo ogólny zarys fabularny trzyma się tego schematu, ale wydarzenia pomiędzy zacierają wszystkie wyraźniejsze podobieństwa do pierwowzoru. Momentami podczas lektury uciekała mi z głowy myśl, że to retelling francuskiej baśni ludowej. A więc można? Można!

Pierwsze zaskoczenie nastąpiło w momencie, gdy po kilkunastu stronach bliżej poznałam Feyrę. W 9/10 przypadków literatury z pogranicza młodzieżowej i high fantasy nie jestem w stanie zdzierżyć głównej bohaterki jako narratorki. Wtedy autor nie oszczędza czytelnikowi obszernych i bezzasadnych monologów, w których nasza biedna sierotka Marysia musi podjąć bardzo ważne decyzje w sprawie ratowania świata i poświęcania się w imię miłości. Mass udało się uniknąć tej klątwy i stworzyła postać, która mnie nie irytowała swoją głupotą. Feyra jest silną i niezależną młodą kobietą, która szybko musiała dojrzeć, by odpowiednio zadbać o byt swojej rodziny. U niej nie ma czasu na użalanie się nad sobą. Jeśli chciała coś zmienić, brała się za to w stu procentach i działała. Nie siedziała bezczynnie i owijała swoje narzekanie na uszy czytelnika.

Najbardziej wyrazistymi postaciami są według mnie bohaterowie drugoplanowi. Albo po prostu bardzo chcę się doczepić do rodziny Feyry i oddać Mass zasługi za jej kunszt pisarski. To, co autorka zrobiła z dwoma siostrami głównej bohaterki, było niewysłowione. Tak dobrze oddała ich naturę i sposób, w jaki się zachowywały, i podchodziły do życia, to nie były tylko puste słowa wspominane gdzieś na boku. One rzeczywiście były tak bardzo irytujące, jak powinny być. Gdy Feyra przyniosła do domu pieniądze zarobione na sprzedaży skór, obie jej siostry wyciągały ręce forsę jeszcze za nim zdążyła zamknąć za sobą drzwi. Bo żadnej z nich nie obchodził głód i pusty żołądek. Wielokrotnie miałam ochotę porządnie nimi trzasnąć, żeby otworzyły oczy i zobaczyły, co tak naprawdę ze sobą robią i że uprawiają wyzysk człowieka przez człowieka.

Jest jeszcze Tamlin i Lucien… Silne męskie charaktery na Fae’owym dworze. Cóż rzec mogę. Jeden lepszy od drugiego, a żaden z nich nie przypadł mi do gustu, chociaż Luciena darzę trochę większą sympatią. Za to Tamlin to osobna historia. Nie wiem, na ile moje przypuszczenia sprawdzą się w drugim tomie, bo na szczęście spoilery a propos Dworu mgieł i furii do mnie nie dotarły, ale mam po części wyrobioną swoją opinię na temat jego kreacji. Ciekawa jestem, czy przewidziałam sposób myślenia Mass, czy jednak nie do końca dam radę pojąć, co się kumuluje w jej głowie.

Książka fabularnie dzieli się na dwie części, nie wiem, czy to był świadomy zabieg autorki, czy czysty przypadek, ale definitywnie można wyodrębnić dwa okresy w życiu Feyry. Pierwsza połowa książki stanowi bardzo płynne wprowadzenie do całej historii i zarysowanie realiów świata, w którym żyją bohaterowie. Poznajemy Feyrę, jej historię, jesteśmy świadkami jej zbrodni i wymierzonej kary. Jedni autorzy na wstęp do serii poświęcają cały jeden tom, Mass zawarła to w dwustu stronach. Dodatkowo intryguje czytelnika nowymi zwrotami i pojęciami. Nie od razu wszystko podaje kawa na ławę. Buduje stopniowe napięcie i bombarduje tajemnicami, które niby są wyjaśniane, ale niby nie do końca.

Druga połowa jest pełna akcji i odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Rzeczy, których nie rozumieliśmy na początku, tutaj idealnie wskakują na swoje miejsca. Nieraz słyszałam w swojej głowie kliknięcie, że odpowiedni element układanki wpasował się w całość obrazu. Byłam bardzo zaskoczona, gdy okazało się, że to wszystko, czego dowiedzieliśmy się w pierwszych rozdziałach ma drugie dno. A najpiękniejsze jest to, że wcześniej nam nieznane pobudki bohaterów, którymi się kierowali, zostają z sensem wyjaśnione. Nic nie jest wyciągnięte z kapelusza.

Podczas lektury złapałam taki stan, że pomimo tego, że raz na kilka stron trafiał się ciekawy cytat, nie byłam w stanie go zapisać, ba, nawet zdjęcia nie robiłam. Chciałam po prostu czytać dalej i jak najszybciej dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi.

Nie jestem w stanie znaleźć powodu, który by mnie dostatecznie usprawiedliwił, że dopiero teraz sięgnęłam po Dwór cierni i róż. Co więcej, pewnie długo bym się jeszcze na to nie zdecydowała, gdyby nie Stowarzyszenie moli książkowych.

ACOTAR to bardzo dobra książka utrzymana w klimatach nie do końca młodzieżowych, ale też nie oddana w stu procentach fantastyce. Znajdziemy tu zagadki, tajemnice, nieoczekiwane zwroty akcji, dworskie intrygi i miłość, która została w piękny sposób przedstawiona. To idealna pozycja dla wielbicieli nowych wersji tradycyjnych baśni albo po prostu dla osób lubiących baśniowy klimat. Mogę wam obiecać, że pierwszy tom rozbudzi wasz apetyt i zaraz po jego skończeniu będziecie chcieli sięgnąć po kolejną część.

Stowarzyszenie to nowo powstały klub książkowy, w którym wspólnie wybieramy książkę na dany miesiąc, czytamy ją a później publikujemy jej recenzje. Rzućcie okiem, co myślą inni blogerzy o Dworze cierni i róż.

Po przeczytaniu powieści muszę powiedzieć szczerze, iż wszystkie pozytywne opinie są zasłużone. Z zapartym tchem czytałam każdą stronę. Dalsze losy świetnie wykreowanych bohaterów poznawałam z zachwytem. Lekki, a zarazem barwny język sprawił, że poznanie całej książki nie zajęło wiele czasu. Odłożyłam wszystkie obowiązki na później i zagłębiłam się w akcję. Momentami żałuję, że te wydarzenia nie są prawdziwe. Książka to ciekawsza i brutalniejsza wersja bajki pt. „Piękna i Bestia”. Potrafi pobudzić serce z kamienia.

~Uzależniona od książek

(…) jak autorka wplecie mistyczne fae do takiej opowieści? Jak się okazało, pomysł na fabułę był i to jaki! Niesamowity. A jego realizacja! Och, nieziemska. Na początku czułam się, jakby to było takie lekkie połączenie miłości rodem z ‘Rywalek’ z czymś głębszym i bardziej tajemniczym. Wiecie, magia, te wszystkie rytuały… Jak tu się nie zakochać od pierwszej strony? A później akcja nabrała tempa, wszystko wydarzyło się tak nagle… No i zakończenie. Krążą pogłoski, że z każdą książką pani Maas jest coraz lepsza w pisaniu – przy czym powieści są coraz lepsze. Zdecydowanie to prawda!

~Tysiąc żyć czytelnika

Link do grupy na FB dla chętnych. Zapraszamy! W kwietniu czytamy Światło, którego nie widać.

Fakty objawione: 

Tytuł: Dwór cierni i róż

Autor: Sarah J. Mass

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 528

Grubość grzbietu: 3,8 cm

Masa: 0,54 kg

Ciężar: 5,3 N [g=9,81 m/s2] 

Cena: 39,99 zł

Mobilność: M+ (pokaźna liczba stron)

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/toreadornottoreadblog/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia