RECENZJA | W dobie błyszczących na słońcu wampirów - "Dracula. Book 1" - Bram Stoker

Niektórych z was może to zdziwić, ale Edward Cullen nie był pierwszy.

Odkąd pamiętam chciałam przeczytać Draculę. No, może nie do końca, nie wychodźmy tak daleko w przeszłość, ale chciałam na pewno od momentu, w którym pierwszy raz pokochałam Sagę Zmierzch i odkryłam, że Cullenowie nie są jedynymi wampirami w literaturze. Powieść Brama Stokera mam już od dłuższego czasu na półce, ale zdecydowałam się ją przeczytać dopiero, gdy trafiła do mnie jej angielska wersja. Nie było to spotkanie, które mnie usatysfakcjonowało, ale przynajmniej moja ciekawość została w połowie zaspokojona.

Młody prawnik, Jonathan Harker, udaje się w podróż do Transylwanii, aby sfinalizować zakup posiadłości z Londynie przez hrabiego Draculę. Po przybyciu na miejsce jest pod wrażeniem osoby Draculi i jego zamku. Oślepiony początkowymi uprzejmościami nie dostrzega, jakie są prawdziwe zamiary hrabiego.

Moje pierwsze zaskoczenie to forma, w jakiej pisana jest ta książka. Rozdział pierwszy to dziennik, który pisze Jonathan. Mamy do czynienia z pewnego rodzaju pamiętnikiem, w którym bohater opisuje wszystkie swoje odczucia. Wtedy nie miałam problemów, bo narracja przypominała bardzo narrację pierwszoosobową. Ale później okazało się, że autor wprowadził dzienniki pisane przez inne osoby. Przeplatały się one między sobą, przedstawiały większe lub mniejsze urywki, a ja nie mogłam dojść z nimi do ładu i składu. Zaczęłam się gubić, z perspektywą którego bohatera mam aktualnie do czynienia? Oprócz swego rodzaju zawiłości narracyjnych taki sposób prowadzenia akcji był pozbawiony emocji. Nie przywiązałam się do bohaterów i żadnego z nich nie polubiłam. Jonathan wręcz jest dla mnie naiwnym głuptaskiem, który w zachwytach nie potrafi dostrzec oczywistych rzeczy.

Z drugiej strony dziennik pisany przez Harkera jest bardzo dokładny i skrupulatny. Autor za pośrednictwem swojego bohatera pokazuje czytelnikowi wszystkie ciekawe smaczki na temat Transylwanii. Ten region wykreowany został jako tereny okryte lasami z mieszkańcami wierzącymi w miejscowe legendy. To ziemie magii i przesądów, które stają się prawdą. Dodatkowo wplecione zostały lokalne nazwy na przedmioty, które są powszechnie znane. Gdy narrator wyjaśniał, co oznaczały kolejne pojęcia, było wszystko w porządku. Ale później zostały one używane bezwiednie i ich znaczeń musiałam szukać w słowniczkach na marginesach. Początkowa zaleta później trochę mnie denerwowała i utrudniała lekturę.

Kolejną rzeczą, na którą pragnę zwrócić uwagę, jest język. Ja Draculę miałam przyjemność czytać po angielsku i to może dlatego ten fakt ubódł mnie w oczy. Styl, jakim posługuje się autor, był bardzo wyniosły i naukowy. Konstrukcja zdań była zawiła, a używane słowa niekiedy były zaczerpnięte ze starej angielszczyzny. Słowniczki często przychodziły mi z pomocą, bo nie byłam w stanie zrozumieć niektórych pojęć.

Bram Stoker nie spieszył się z rozwinięciem akcji. Wszystko rozgrywa się bardzo powoli, stonowanie i dokładnie. Zanim Jonathan odkryje, o co chodzi, musi zwrócić uwagę na wszystkie szczegóły, żeby wyciągnąć odpowiedni wniosek. Autor nie ułatwia swoim bohaterom zadania, ciąga ich po wydarzeniach na około, w najdłuższy możliwy sposób. Przez to fabuła wydawała mi się bardzo nudna i rozwleczona. Nic się w tej książce nie działo. Oprócz tego książka jest pozbawiona jakichkolwiek dialogów. Może się trafi jeden jakiś krótszy raz na kilkanaście stron, ale główną jej częścią są obszerne opisy krajobrazów, pobocznych tematów, które nie mają bezpośredniego związku z główną akcją. A na deser? Brakowało mi w Draculi… Draculi. Oczekiwałam, że go będzie więcej. Że cała książka będzie w zupełności mu poświęcona, że ten bohater nie zejdzie ze sceny. A tu raczej główne skrzypce grał Jonathan.

Bramowi Stokerowi należą się brawa, za doskonałe odzwierciedlenie swoich bohaterów. Jonathan Harker jest prawnikiem, a więc wykształconym mężczyzną. Widać jego wiedzę na wszystkich stronach jego dziennika. Za to hrabia nauczył się angielskiego za pomocą książek, to też było ładnie pokazane w jego wypowiedziach, że nie do końca są perfekcyjnych i użytkowych.

Dracula to nie była przygoda zapierająca dech w piersiach. Przez większość czasu się wynudziłam  i byłam rozczarowana brakiem akcji. Dopiero pod koniec, gdy zaczęło jako tako się rozkręcać, mnie się skończył pierwszy tom. Po drugi sięgnę raczej już po polsku, bo jednak to jest za ciężki tekst, żeby go szybko sobie przyswoić po angielsku ze słownictwem, którego się normalnie nie używa.

Nie żałuję czasu, który poświęciłam na lekturę, bo na pewno to nie był czas stracony. Jeśli ktoś kiedyś pałał miłością do wampirów, powinien przeczytać Draculę. To też jest dobra powieść dla fanów wszelkiego rodzaju klasyki. Ale niezainteresowani tematem mogą tylko się zniechęcić.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję Wydawnictwu [Ze Słownikiem]

Fakty objawione: 

Tytuł: Dracula. Book 1

 Autor: Bram Stoker

Wydawnictwo: [ze słownikiem]

 Ilość stron: 454

Grubość grzbietu: 2,2 cm

 Masa: 0,547 kg

 Ciężar: 3,47 N [g=9,81 m/s2] 

Cena: 49,00 zł

 Mobilność: M (standardowa)

 Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/toreadornottoreadblog/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia