Seriale? Seriale #1 - Teoria wielkiego podrywu/ Jane the Virgin/ Seria niefortunnych zdarzeń

Wakacje, przynajmniej u mnie, pełną parą. Mogę oddawać się w spokoju moim dwóm ulubionym czynnościom; czytaniu książek i oglądaniu seriali. Jak dobrze wiecie, czasem po obejrzeniu jakiejś produkcji, człowiek musi podzielić się swoją opinią z innymi, bo inaczej zwariuje. Dlatego właśnie tworzę nową serię postów, w której raz na jakiś czas będę opowiadać wam o serialach, z którymi miałam przyjemność się zapoznać.

Seria niefortunnych zdarzeń: sezon 2

Zaraz jak tylko zaopatrzyłam się w Netflixa, nadrobiłam drugi sezon Serii niefortunnych zdarzeń. W pierwszym absolutnie się zakochałam, dlatego co do drugiego miałam jednocześnie dobre przeczucie jak i spore oczekiwania. No niestety, podobał mi się mniej niż sezon numer jeden, ale w dalszym ciągu uwielbiam ten serial.

Jeśli ktoś jeszcze nie wie, o co chodzi w tej produkcji, to szybko wam przybliżę fabułę. Rodzeństwo Baudelaire’ów czyli Violet, Klaus i Sunny z dnia na dzień tracą rodziców w pożarze. Trafiają pod opiekę hrabiego Olafa, który szybko staje się ich wrogiem numer jeden. Obchodzi go jedynie majątek dzieci i nie spocznie, póki go nie zdobędzie.

Główną przyczyną mojego „niezadowolenia” jest schemat, w jaki wpada Seria i postać pana Poe, którego, przysięgam, mam ochotę zamordować gołymi rękami i każdy sąd mnie uniewinni. Jak na początku to było do przyjęcia, może wydawało się być trochę zabawne, to niestety, później zaczęłam mieć dość tego człowieka i jego bezkresnego debilizmu. Jak to jest możliwe, że Poe nigdy nie jest w stanie rozpoznać hrabiego Olafa? Jak wcześniej Olaf jakoś tam się przebierał, peruki, stroje, akcenty, no to okej, można było dać się nabrać. Tylko w drugim sezonie dochodzi do absurdów takich jak ten; Olaf, wyglądając jak Olaf (w sensie, że się nie przebrał) przypadkiem przed ludźmi przedstawia się jako hrabia Olaf. Szybko się orientuje, że popełnił gafę, no bo przecież jest poszukiwanym przestępcą. Żeby to zakamuflować, dodaje szybko, że nie jest TYM Olafem, który ma problem z prawem, że to tylko zbieżność nazwisk. A publika z panem Poe na czele jak reaguje? Hm… nie wiedzieliśmy, że jest tylu ludzi wyglądających jak hrabia Olaf i nazywających się Olaf.

Nie mniej jednak czekam z niecierpliwością na trzeci sezon, bo drugi zakończył się takim cliff hangerem (dosłownie!), że głowa mała. Chcę już poznać resztę tajemnic Baudelaire’ów!

Jane the Virgin: sezon 4

Nie wiem, czy kiedykolwiek wspominałam, że uwielbiam ten serial, ale na pewno na blogu jeszcze wam o nim nie opowiadałam (mam co do tego większe plany, ale to się zobaczy, czy w ogóle wypalą). Milion pięćset razy przymierzałam się do napisania jego recenzji, ale no, po prostu nie byłam w stanie znaleźć odpowiednich słów, by pokazać wam, jak wielką miłością darzę losy Jane i spółki.

Jane wiedzie się całkiem nieźle. Ma kochającą babcię, mamę i chłopaka, z którym chce wiązać swoje dalsze życie. W międzyczasie marzy też o rozpoczęciu kariery pisarskiej. Wszystko wywraca się do góry nogami, gdy okazuje się, że dziewczyna jest w ciąży. Wszystko spoko, tyle że Jane jest dziewicą.

Pamiętam, jakby to było wczoraj, że pierwsze dwa sezony obejrzałam w jakiś tydzień. Końcówka drugiego była według mnie najgorszym finałem sezonu, z jakim kiedykolwiek miałam do czynienia. No, a później wyemitowano zakończenie czwartej serii i niestety, ale ten finał przebija milion razy to, co działo się w drugiej. Tak się, cholera jasna, nie robi! Producenci zostawili nas z tak wielką niewiadomą na czas całych wakacji? Każą nam czekać do października?

Mimo że w tym serialu lokuję wielką miłość, to jestem świadoma, że tak gdzieś od połowy trzeciego sezonu przez większość czwartego, można zaobserwować spadek poziomu. Dlatego mam też nadzieję, że Jane the Virgin dostanie prawowity, wstrząsający i ostatni już piąty sezon, bo ciągnięcie tej historii dalej może okazać się wielką porażką, a nie wielką przyjemnością dla widza.

Teoria wielkiego podrywu: sezon 11

O, o tym serialu chyba też wam nigdy nie wspominałam, prawda? Z powodów standardowych, po prostu nigdy nie wiedziałam, co mogę na jego temat wam napisać. W końcu jakichś górnych lotów to on nie jest, po prostu bardzo dobrze mi się go ogląda, gdy mam ochotę na coś krótkiego, zabawnego i mało ambitnego, chociaż wbrew pozorom można czasem coś z niego wyciągnąć.

Każdy odcinek jest o czymś innym, jego tematem przewodnim jest inny motyw, ale wszystkie odcinki są ze sobą powiązane główną nicią fabularną. W życie bohaterów wchodzimy w chwili, gdy naprzeciwko mieszkania Leonarda i Sheldona, naukowców, geeków i fanów Star Treka wprowadza się Penny, piękna blondynka, aspirująca aktorka.

W pierwszych sezonach żarty dzieliły się na te zabawne, całkiem śmieszne i mega-śmieszne-i-zabawne. W każdym kolejnym ich poziom spadał, aż w jedenastym niektóre są totalną porażką, a pozostałe dalej mega-śmieszne-i-zabawne. To, co jednak jest na plus w późniejszych sezonach to fakt, że twórcy zaczęli stawiać na rozwój relacji między bohaterami. To, co jest minusem, to próby wciśnięcia kolejnych głupich dowcipów za wszelką cenę i szukanie byle pretekstu, byle scenek, by tylko użyć ich jak najwięcej.

Nie mniej jednak sezon 11 mi się podobał i już zacieram łapki na 12 tej jesieni. Cała Teoria wielkiego podrywu to uczta dla mojej matematycznej duszy, bo można czasem dowiedzieć się czegoś ciekawego o tej królowej nauk albo dostać fizyczny bełkot, którego i tak się nie zrozumie. Za to wiecie, kiedy mam największy ubaw? Gdy bohaterowie mówią o czymś matematyczno-fizycznym, a ja wiem, o co im chodzi, bo się o tym uczyłam na tym moim matfizie!

A wy jakimi serialowymi dorobkami możecie się pochwalić? Jeśli macie coś ciekawego na oku i możecie mi polecić z czystym sumieniem, to jestem otwarta na sugestie :D

WGL! To jest 300 post na blogu! Matulu, sama w to nie wierzę!