Ciąg dalszy składania origami! - "Szklany mag" Charlie N. Holmberg [RECENZJA]

Recenzję pierwszego tomu zaczęłam od zachwytów nad naszym polskim wydaniem i dalej z zachwytu nie wychodzę! Okładka drugiej części jest równie cudowna i dopasowana do poprzedniej, a ja jestem w niej równie mocno zakochana!

Jeśli o fabułę chodzi, to chyba nie ma co się zagłębiać. Pamiętamy, że w Papierowym magu Ceony nie do końca chciała zostać Składaczem, czyli magiem zajmującym się papierem, ale poniekąd nie miała innego wyjścia, bo Składaczy jest bardzo mało, a to bardzo cenna umiejętność i inne takie. Poznaliśmy też Emery’ego… I tutaj kontynuujemy tę historię, ale ja już nic więcej nie mówię, bo spoilery!

Pierwszy tom miał wszystko. No dobra, prawie. Brakowało mu tylko jednej rzeczy, bez której, niestety, cała fabularna machina kuleje i się potyka o własne nogi. Bo autorka miała świetny pomysł na fabułę, zarysowała całkiem fajnych bohaterów i wrzuciła ich w ciekawe wydarzenia, a całość czytało się z zaintrygowaniem. Tylko brakowało przekonującej kreacji świata przedstawionego. Papierowy mag liczył sobie coś w okolicy 250 stron i… Pani Holmberg umie się streszczać, ale niestety kosztem swojej fikcyjnej rzeczywistości.

Tutaj ten błąd się powtarza i jak wcześniej byłam skora przymknąć na to oko, wierząc, że w kolejnych tomach będzie lepiej, to jednak nie mam już taryfy ulgowej. Świat przedstawiony dalej leży! I co mi z tego, że fabuła jest świetna, a bohaterów darzę sympatią, jeśli autorka próbuje zbudować mosiężnego kolosa na podparciu z dwóch zapałek?

Cały czas się mówi, że magia papieru jest taka wyjątkowa, pożądana i niespotykana. I że brakuje Składaczy. Tylko w Szklanym magu w żadnej scenie, a przynajmniej w 99% scen, w których potrzebna była magiczna interwencja, magia Składaczy nie nadawała się do wykorzystania. Więc hej, o co chodzi? Czemu są tak niezbędni w funkcjonowaniu systemu, skoro tak naprawdę do niczego się nie przydają? Chyba, że składanie żurawi z papieru i nauka oszukiwania w pokera się liczą jako umiejętności, które mogą przydać się w sytuacji zagrożenia.

Czyli ponownie świat przedstawiony jest ubogo opisany a my dalej nie wiemy, kto, po co, czemu i dlaczego. I jak pomysł na fabułę pierwszej części jeszcze się bronił bez znajomości fizyki, która rządzi rzeczywistością Ceony, tak Szklany mag ujawnia wszystkie niedopracowania i niedopisania. Bo wiecie, nie da się czytać o bohaterach, którzy łamią zasady, nie wiedząc, jakie w tych realiach panują zasady.

Ale przynajmniej tempo akcji się nie zmieniło. Dalej mamy mnóstwo wydarzeń, które dzieją się szybko po sobie, jednocześnie wynikając jedno z drugiego i prowadząc czytelnika po kolei przez każdy element historii. Ceony dalej ma moją sympatię, coraz bardziej lubię też Emery’ego. Reszta postaci chyba trochę za słabo została opisana, by coś więcej o nich powiedzieć… ale już ustaliliśmy, że takie szczegóły nie leżą w naturze autorki.

Cieszę się za to bardzo mocno, że wątek miłosny, który wyraźnie zaczął się pojawiać w poprzednim tomie, został w naturalny i zgrabny sposób poprowadzony tak, by miał sens i w miarę logiczne podbudowanie. Na szczęście nie mamy do czynienia z insta love, bo to już byłby gwóźdź do trumny.

Chociaż jestem rozczarowana, to jednak dalej jestem zaintrygowana papierową magią Ceony i ciekawi mnie, jak akcja rozwinie się w trzecim tomie. Na pewno po niego sięgnę, gdy zostanie wydany w Polsce. Wtedy już chyba będzie czas zmniejszyć swoje oczekiwania do minimum i przyzwyczaić się, że jeśli o kreowanie fikcyjnych światów chodzi, to na panią Holmberg nie ma co liczyć.