Miało być o śmierci... - "Jak umieramy" Roland Schulz [RECENZJA]

Szczerze mówiąc, to nie dowiedziałam się z tej książki zbyt wiele, za to podczas lektury się męczyłam, nudziłam, wkurzałam i sama chciałam umrzeć.

Zamysł autora był naprawdę bardzo fajny i intrygujący. Bo przecież śmierć towarzyszy nam na każdym kroku i jest to nieunikniony finał naszej historii, jednak nigdy nie zwracamy na nią jakiejś specjalnej uwagi, nie zagłębiamy się w temat, zaś gdy w końcu się z nią spotkamy, nie wiemy co się dzieje i mamy mnóstwo pytań. Roland Schulz miał odpowiedzieć na wszystkie nasze wątpliwości związane z umieraniem, pokazać, co dzieje się z człowiekiem w ostatnich chwilach i wytłumaczyć te wszystkie procesy, które zachodzą w ciele. Szkoda, że tego nie zrobił.

Do tej książki podeszłam zaintrygowana, ale też miałam wobec niej pewne oczekiwania, które niestety nie zostały spełnione prawie wcale. Nie podoba mi się forma, w jakiej autor podszedł do tematu. Spodziewałam się trochę bardziej naukowego stylu, który wyjaśniałby wszystkie zawiłości i bezstronnie, w jak najbardziej obiektywny sposób tłumaczył, co się dzieje z człowiekiem, który właśnie umiera. A co dostałam? Pseudo psychologiczny bełkot, który na siłę ma mi wejść na psychikę. I już teraz widzę, że bardzo ciężko będzie mi wytłumaczyć wam, co dokładnie tutaj poszło nie tak i dlaczego tak bardzo mi się to wszystko nie spodobało.

Zacznę od tego, że książka jest pisana w drugiej osobie. Nie mamy faktów obiektywnych ani twierdzeń autora, oj nie. Całość przedstawiono w formie „leżysz na łóżku, twoje ręce i nogi są zimne, bo krew dociera do twojego serca po raz ostatni”. To nie jest żaden cytat ani nic z tych rzeczy, ale daję wam małą próbkę tego, co w środku zostaniemy. Autor posługuje się takimi sformułowaniami, jakbyśmy my, jako jego czytelnicy, byli na owym łożu śmierci i jakbyśmy to my właśnie umierali. Tylko, że jednocześnie nie jest w tym konsekwentny.

Schulz równie szybko zmienia zdanie co przeskakuje między wątkami i miesza milion tematów naraz. Najpierw to my umieramy, za chwilę jakiś człowiek z Australii, by na kolejnej stronie była mowa o kimś chorym na nowotwór. Po co? Jeśli już autor przyjął konwencję, by opisywać przeciętną śmierć zwykłego Kowalskiego, to niech konsekwentnie do robi, a nie skacze po różnych krajach i chorobach, bo to wybija z rytmu, miesza i totalnie nie ma sensu.

Jakby tego było mało, autor dodatkowo powołuje się na naszych bliskich i próbuje ich w to wszystko wpakować. Bo co będzie myśleć rodzina, gdy umierasz? Jak będą się zachowywać przy tobie? Co będą robić, gdy już umrzesz? I do tego wszystko opisano w takim stylu, że ma się ochotę wyrzucić tę książkę przez okno, bo ewidentnie czuć, że ktoś tu próbuje na siłę zryć nam beret, a niekoniecznie ma do tego narzędzia i robi to w tak nieumiejętny sposób, że z frustracji można pognieść kartki.

Nie lubię książek pisanych na siłę, które ględzą o niczym, leją wodę i na siłę próbują wywołać we mnie emocje tam, gdzie ich nie powinno być. Takie biadolenie, ojej, jacy ci ludzie będą biedni, w ogóle do mnie nie przemawia. A wiecie, co do mnie przemawia? Fakty. Fakty podane w obiektywny, naukowy sposób, czego tutaj ze świecą szukać.

Nie przeczę, Roland Schulz zna się na rzeczy, bo w tych momentach, w których już zaczynał mówić z sensem, to faktycznie było jego szeroką wiedzę w śmiertelnych tematach widać. Ale kurczę, ja bym chciała po prostu o tym poczytać, a nie musieć wyłuskiwać istotne informacje w morzu tych, które mnie kompletnie nie obchodzą.

Czyli co, chciałam dostać merytoryczną książkę o tym, co dzieje się z człowiekiem tuż po śmierci i bezpośrednio po niej, a dostałam jakieś biadolenie i lanie wody na tematy powiązane, które próbują zryć człowiekowi psychikę, ale w tak nieumiejętny sposób, że zamiast przemyśleć podstawowe wartości, tylko się frustrujesz podczas czytania. Dawno nie miałam do czynienia z tak mało konkretną pozycją, która wydaje się być bezcelowa. I kurczę, przez całą recenzję starałam się nie przekląć, ale na koniec dla podkreślenia tego wszystkiego, co wyżej, trzeba rzucić jakąś kurwą. Bo to było, kurwa jakieś niepotrzebne pierdolenie. Tak po prostu.