Recenzja| Zac&Mia - A. J. Betts

Każdy z was jeśli nie czytał, to przynajmniej słyszał i wie, o czym jest Gwiazd naszych wina. Historia o miłości dwojga nastolatków chorych na raka. Odnaleźli siebie w momencie najmniej przez nich spodziewanym i przeżyli jeszcze razem wiele, myśląc, że szczęście im nie przysługuje.


Zac&Mia bardzo często porównywane jest do właśnie tej książki Greena. Choroba, rak, nawet można się doszukać podobieństw jeśli chodzi o jego typ w obu powieściach. I dlatego z jednej strony bardzo chciałam przeczytać propozycję A. J. Betts, a z drugiej obawiałam się dużego rozczarowania i nieudolnej próby plagiatu. Pierwszym krokiem był zakup, ale nie od razu się zabrałam do czytania. Dopiero ostatnio poczułam impuls, by poznać tę historię. Nie jest ona gruba, ma coś około trzystu stron, toteż nie wiem, dlaczego czytałam ją tak długo, bo aż dwa tygodnie. Może to zastój, może nauka. Choć nawet jak miałam chwilę wolnego czasu, łapałam się, że wolę oglądnąć serial niż kontynuować lekturę.

Nastoletni Zac jest chory na białaczkę. Poznajemy go, gdy już któryś raz trafia do szpitala na oddział onkologiczny dla dorosłych. Przechodził kilka cykli chemioterapii, pielęgniarki go znają bardzo dobrze, ale ze starszymi pacjentami nie nawiązuje żadnych znajomości. Jedyny temat, który może z nimi poruszyć, to wypróżnianie się. Jedyną rozrywką chłopaka jest muzyka, Scrabble i granie z mamą w Call Of Duty. Toteż gdy do pokoju numer dwa wprowadza się dziewczyna w jego wieku, Zac natychmiast się nią interesuje. Próbuje ją wybadać, dowiedzieć się, na co choruje. Można powiedzieć, że on już jest w tym ekspertem. Dlatego doskonale rozumie przez co przechodzi Mia; chemia, wypadanie włosów. On sam to przeżył.

W przerwach między wizytami lekarzy a mamy, Zac notorycznie sprawdza nowe statystyki. Tylko w nie wierzy. Chce wiedzieć, ile ludzi umarło danego dnia, ile z nich pożegnało się z życiem przez raka, a ilu z powodu białaczki. Zna dokładne procenty na wyzdrowienie dla siebie, później też dla Mii. Wykresy są dla niego niczym tlen.

Wbrew moim początkowym obawą, Zac&Mia jest zupełnie inne niż Gwiazd naszych wina. A. J. Betts stworzyła zupełnie inną historię, z inną puentą. Mogę nawet powiedzieć, że uczyniła swoją powieść bardziej realistyczną. Przybliżyła czytelnikowi lepiej całokształt nowotworów wszelkiego rodzaju, problemów, z jakimi muszą się zmagać chorzy i nadzieje, których czasem im już brakuje. Bohaterowie są tacy jak my, co potęguje nostalgię. Rak może dosięgnąć każdego, on nie patrzy na wiek ani cyferki na koncie.

Coś, co na początku bardzo mnie ciekawiło, pod koniec książki mocno irytowało. Cała powieść podzielona jest na trzy części. Pierwsza pisana z perspektywy Zaca, druga na zmianę, a trzecia w całości jest opowiedziana przez Mię. Jak nie lubię rozdziałów pisanych z męskiej osoby tak tutaj ich wyczekiwałam, a te z punktu widzenia dziewczyny mnie wkurzały i sprawiały, że nie chciałam ich czytać. Postać Mii niemiłosiernie mnie denerwowała. Zachowywała się bardzo egoistycznie i infantylnie. Ale też roztaczała wokół siebie pewną aurę tajemniczości. Nie można było przewidzieć jej działań. Na jednej stronie wydawała się być już spokojna, a na kolejnej można było spodziewać się po niej wszystkiego. Dodatkowo taki zabieg często wywoływał u mnie zdezorientowanie. Często łapałam się, że czytam rozdział o Mii, a myślałam, że jest o Zacu i na odwrót.

Akcja książki umiejscowiona jest w Australii, co także mnie zadziwiło. Nie znam się na geografii tego kraju, więc zorientowałam się tylko dlatego, że w pewnym momencie pojawiły się wzmianki o hodowli kangurów i owiec. Wcześniej zastanawiało mnie; gdzie oni mieszkają? No, to teraz już wiem.

Podsumowując całość. Mimo moich trudności z przebrnięciem przez tę historię, nie do końca tego żałuję. Książka daje dużo do myślenia. Pokazała, że ludzie mają większe i poważniejsze problemy. Nawet postać Mii zapadła mi w pamięć, i to wcale nie w negatywnym sensie. Nie lubię jej, to przyznać mogę otwarcie, ale to tak właśnie reaguje młoda dziewczyna, która dowiaduje się, że jest chora na raka. Jej zachowania są całkowicie normalne, musiała odnaleźć się w nowej sytuacji, co trzeba jej wybaczyć. I przyznając na sam koniec, całkiem dobrze sobie radziła.

Jeśli ktoś chce przeczytać, śmiało. Jeśli nie, nie ma problemu. Nie polecam jej nikomu, ale nie odradzam. Nie wiem nawet komu mogę ją zarekomendować, bo do mnie nie trafiła, a zakochałam się w Gwiazd naszych wina. Może osoby, które interesują się tematami onkologicznymi, znajdą coś dla siebie. Choć znając życie, odnajdą tylko wiele błędów związanych z nowotworami.

Po Zacu&Mii spodziewałam się czegoś więcej. Czytałam wiele opinii na ten temat i wszystkie wychwalały tę książkę. Pisano, że mnie wzruszy do łez, wstrząśnie i złamie mi serce. Ale prawda jest taka, że nic podobnego nie nastąpiło. Nie mówię, że powieść jest zła, zdecydowanie nie. Ale nastawiłam się na tort z kawiorem, a dostałam odgrzewane kotlety.