Byłam na koncercie Justina Biebera!

A wydaje się, jakbym wczoraj kupowała bilety…

Wszystko zaczęło się rok temu w… grudniu? Gdy do sprzedaży weszły bilety na jedyny koncert Justina Biebera w Polsce. Z tego powodu od jakiejś 9 rano siedziałam w galerii pod Empikiem i czekałam na godzinę 10, o której otwierali salon. I już wtedy spotkałam się z potęgą Belieberek, które zaraz po uchyleniu drzwi wpadły do sklepu i prawie poprzewracały półki, byleby jak najszybciej dobiec do kasy. Ale ich postępowanie było słuszne. Bilety schodziły jak ciepłe bułeczki. I mimo że początkowo razem z koleżanką chciałyśmy poszaleć i kupić bilety na trybuny do sektora A, to nie zdążyłyśmy i dostałyśmy resztkę w postaci sektora C.

Nie, nie jestem fanką Biebera, a jednak mimo to poszłam na jego koncert. Dlaczego? Dwa powody. Sorry i Kraków. Uwielbiam tę piosenkę. A mając koncert pod nosem szkoda byłoby nie skorzystać. Do Kraków Areny mam bezpośredni dojazd tramwajem i w dodatku dzieli mnie od niej jakieś 20 minut. I… Justin Bieber przyjeżdża do twojego miasta! Justin Bieber!

W dzień koncertu do Areny jechał bardzo rozrywkowy tramwaj numer 22, w którym 98% osób zmierzało zobaczyć Biebera. Te pozostałe 2% to motorniczy i jakaś przypadkowa babcia jadąca do rodziny. Wpuszczanie na trybuny miało zacząć się o 18.45. Pierwszy występ supportu o 19.35 a wyjście gwiazdy wieczoru o 20.40. Zapamiętajcie te godziny, później wam się przydadzą.

Postanowiłyśmy, że optymalnym rozwiązaniem będzie pojawienie się pod Areną godzinę przed otwarciem wejść. Zanim ogarnęłyśmy, gdzie znajduje się nasze, znalazłyśmy nieswoją kolejkę osób zmierzających na płytę. Dziewczyny w niej mdlały, piszczały, darły się, śpiewały, ryły się na ochroniarzy. A pan ochroniarz stojący po drugiej stronie barykady odpychał je z powrotem, przez co ścisk był tam niemiłosierny. Ale byłyśmy też świadkami radosnego otwarcia dla nich bramek. Jednym zdaniem można to podsumować „I ruszyli!”. Pominę fakt, że ich wejście miało zacząć się zdecydowanie wcześniej, niż to rzeczywiście nastąpiło.

Później udałyśmy się na poszukiwania naszej kolejki, którą jak w końcu znalazłyśmy, okazała się być niemiłosiernie długa. Mądrze wbiłyśmy się gdzieś od boku i szybko zagarnął nasz tłum. Otwarcie wejścia nastąpiło trochę później, niż było to planowanie. Ale podziwiam organizatorów, że bardzo optymistycznie uznali, że jedna godzina na wpuszczenie 20 tysięcy ludzi do Areny im w zupełności wystarczy. Szczególnie, że dostępne były cztery wejścia. Pod tym moim ustawione było 8 bramek, po cztery na stronę. Każda bramka była pilnowana przez jedną osobę z obsługi. Z każdej bramki wpuszczano po cztery osoby na kontrolę osobistą. Tam pani „prostownicą” sprawdzała, czy nie wnosisz metalu, broni, noży i innych takich rzeczy, którymi możesz zabić Justina (jakbym miała sobie w niego trafić z trybun C). Weszłyśmy do samego budynku Areny jak już zaczął się support. Nie to, żebym znała te zespoły, ale chciałam je zobaczyć. A pozostawało nam jeszcze wdrapać się na najwyższe piętro i odnaleźć swoje miejsca.

Gdy już pokonałyśmy schody i otworzyłyśmy drzwi na trybuny… WOW. Omiotłyśmy halę wzrokiem i tęsknie spojrzałyśmy na swoje niedoszłe miejsca w sektorze A, który był… pusty. Więc podejmując szybką decyzję, zaryzykowałyśmy wbicie na dolne trybuny. Żadna zbłąkana dusza nie zainteresowała się naszymi biletami przy wchodzeniu do sektora, w którym de facto nas nie powinno być. Zajęłyśmy miejsca zaraz na dole koło barierek. I tak spędziłyśmy pierwszą połowę koncertu. Dopiero kilka minut przed przerwą obsługa postanowiła zainteresować się sytuacją. Jakiś facet z dzieckiem się oburzył, że zajęłyśmy mu miejsca. Pan z obsługi zamiast kulturalnie przyjść i powiedzieć „hej, laski, jesteście nie na swoich miejscach”, to podszedł do mojej koleżanki z wielką obrazą „proszę stąd wyjść bo zawiadomimy ochronę i wyprowadzimy panią siłą”. Nie ma to jak pertraktacje w hali, w której nic nie słychać. Grzecznie usunęłyśmy się na schody i tak spędziłyśmy drugą połowę koncertu. Później okazało się, że ten facet pomylił sobie rzędy.

Okazało się też, że weszłyśmy w połowie drugiego supportu. A sam Bieber na scenę wyszedł 20 minut wcześniej, niż było to zaplanowane. Także nie zdziwiłabym się, jakby nie wszyscy zdążyli wejść do Areny, a co dopiero zająć swoje miejsca.

Ale, ale. Koniec o organizacji! Liczy się koncert.

Wydarzenie mogę podzielić na dwie połowy; na pierwszą – słabszą i drugą – lepszą. W tej pierwszej oczywiście było wielkie wejście Justina na scenę. Spod sceny wynurzyła się wielka przeźroczysta klatka-sześcian, w której znajdował się Bieber śpiewający Mark my words. Tą samą piosenkę, która otwiera album.

Gdy Bieber po chwili znowu wyszedł na scenę, po prostu zrobił swoją robotę. Śpiewał, tańczył i w sumie tyle. Dopiero w drugiej połowie zaczął się integrować z publicznością. Zrobił coś takiego jak „kącik pytań”. Osoby z samych przednich rzędów, miały okazję zadać Bieberowi pytania. Dla jednej dziewczyny zaśpiewał One less lonely girl, druga poprosiła go, aby powiedział „kocham was” po polsku, co bez problemu zrobił. Dopiero, gdy któraś z fanek zapytała go, czy może z nim zatańczyć na scenie, zaczął się zastanawiać, wykręcać i ostatecznie jej odmówił. Biedna dziewczyna. Później poprosił, aby fani trzymali się strikte pytań, a nie propozycji.

Show było świetne. Fajerwerki, sztuczne ognie, mgła, wybuchy, efekty specjalne… Jedno wielkie wow. Dodatkowo tancerze, którzy perfekcyjnie znali każdy ruch i idealnie wpasowywali się w rytm muzyki. A do całego koncertu mam tylko jedną uwagę i jest ona związana z Bieberem i jego śpiewaniem. Justin tańczył, skakał i cały czas był w ruchu na scenie. Wiem, że śpiewanie na żywo i wykonywanie tak skomplikowanych choreografii jest wymagające i o zadyszkę nie jest trudno. Więc w sumie usprawiedliwienie ma, że śpiewał z playbacku. Ale rozchodzi mi się o to, że w tle grał sobie playback, a Bieber w ręce trzymał mikrofon. I jak sobie przypomniał, że ma śpiewać, to śpiewał. I nakładały się dwa głosy na siebie, bo nagranie szło swoim rytmem a Bieber za nim momentami nie był w stanie nadążyć. Albo playback sobie gra w tle, a nasza gwiazda sobie tańczy z tancerką i nawet nie udaje, że porusza ustami. Ale honor trzeba mu oddać, że podczas wolnych piosenek, takich jak Cold water czy Purpose rzeczywiście śpiewał sam. I wtedy było słychać, że jego sława nie jest na wyrost i nie wyprzedza jego umiejętności.

Podsumowując, koncert był naprawdę niesamowitym show. Miło było popatrzeć na te wszystkie efekty i posłuchać przy tym muzyki. Nie jestem fanką, a i tak spędziłam miło czas i nie żałuję swojej decyzji o pójściu na koncert. Dopiero teraz do mnie dociera to, że rzeczywiście widziałam Biebera, bo po wyjściu z hali pozostawałam niewzruszona.

To było wręcz nieopisane wydarzenie dla prawdziwych fanów i jestem w stanie sobie wyobrazić, co czuli. Dla mnie była to okazja do świetnej zabawy i zobaczenia niezłego widowiska, przy okazji ujrzenia na własne oczy międzynarodowej gwiazdy. Skoro na mnie koncert zrobił tak duże wrażenie, to nie dziwię się tym wszystkim piskom i wrzaskom. Chociaż po powrocie do domu nie było mi tak do śmiechu, bo przez bolącą głowę długo nie mogłam zasnąć.

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/thethirteenthbook/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia