Siostrzana miłość raz! - "Iris McBlack. Kryształowe serce" Michał Bergel [RECENZJA]

O matulu, nie pamiętam już, kiedy ostatni raz usiadłam do laptopa, by napisać dla was jakąś recenzję! Ale zaczynam z wielkim wstydem na twarzy, ponieważ, szkoda nawet mówić, ale Iris McBlack przyszła do mnie w ubiegłe wakacje, a ja męczyłam się z nią do teraz. Na szczęście przez obecną sytuację w końcu udało mi się przysiąść, dokończyć te ostatnie parę stron, co mi zostały i oto jestem, przychodzę do was z opinią na temat tej powieści!

Kto to jest Iris McBlack? A wiecie, taka jedna ruda dziewczyna, która postanawia przyjść z ratunkiem swojej siostrze. Typowa postać z typowej młodzieżówki. Oliwia znika bez śladu, nagle i tajemniczo. Iris postanawia wyruszyć jej tropem, przez co zagłębia się w wirującym tunelu i trafia do magicznej rzeczywistości. Tam dzieją się naprawdę przeróżne rzeczy. Na sam początek zostaje zmniejszona do rozmiarów polnej myszy, a później musi szukać pomocy u maga, co jednak nie jest takie proste, ponieważ zniknął i ślad po nim zaginął.

No to tak. Sam początek brzmi jak ze świata Alicji w Krainie Czarów, ale Iris McBlack oferuje zdecydowanie więcej niż tylko to. Znajdziemy tu klasyczne przykłady na powieść drogi i całą masę elementów przygodowych, które trzymają przy sobie czytelnika i zachęcają go do przewrócenia kolejnej kartki w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania.

Iris McBlack to przede wszystkim ciepła opowieść o przyjaźni i siostrzanej miłości, ale, zdecydowanie przeznaczona dla młodszego odbiorcy, który jeszcze darzy literaturę pewną dozą naiwności i jest w stanie kupić wszystkie trochę tandetniejsze i mniej wyszukane zabiegi. Bo jednak mimo wszystko Michał Bergel Ameryki w swojej książce nie odkrywa, on po prostu dość na opak przekazuje znane nam już wątki i zwody, przy okazji przerabiając je na swój sposób i podając z ogromną ilością przekory oraz subtelną szczyptą humoru.

I jak do fabuły przyczepić mogę się tylko dlatego, że po prostu odkrywcza nie jest, to jednak do bohaterów mam już trochę więcej zastrzeżeń. Otóż nie wydają się być w żaden sposób wyraziści i szczerze wątpię, że zapadną mi w pamięć. Iris nie wyróżnia się w sumie niczym szczególnym, jest po prostu główną bohaterką, która przeżywa różne przygody na drodze do uratowania swojej siostry, ale to głównie tyle. Pozostałe postacie są raczej oparte na magicznych aspektach niezwykłej krainy i nietypowych wydarzeniach, niż na jakichś głębszych cechach charakteru. Co tylko potwierdza moją tezę, że starsi odbiorcy raczej nie mają co przy tej pozycji szukać.

Także jeśli szukacie czegoś ciekawego, przekornego i niegłupiego dla swoich młodszych krewnych czy podopiecznych, to zdecydowanie trafiliście pod dobry adres! Zaś nie polecałabym Iris McBlack osobom takim jak ja, które postanowiły sięgnąć po coś dla młodszych z nadzieją na przyjemne odmóżdżenie się w inteligentny sposób, bo to chyba jednak nie ten rodzaj książki. Albo to po prostu moja stara dusza jest już na takie wariacje za stara.