Coś mało obsesji w tej obsesji - "Bad Mommy. Zła mama" Tarryn Fisher [RECENZJA]

Nie ma to jak zdradzić zakończenie w połowie, prawda?

Książka jeszcze swojej premiery w Polsce nie miała, a bum na nią związany wybuchł na dobre. Najpierw sypały się same pozytywne recenzje, które umieściły moje oczekiwania gdzieś na wysokości Burdż Chalifa. Później gdy do głosu doszli niezależni czytelnicy, opinie stały się bardziej zróżnicowane i już nie każda była pozytywna. Te negatywne obniżyły moje nadzieje do poziomu dziesięciopiętrowego wieżowca jednak w dalszym ciągu byłam szalenie ciekawa, o co chodzi z tą książką i dlaczego podzieliła ona czytelników.

Jolene Avery ma wszystko. Kochającego męża, kilkuletnią córkę i świetną pracę. Za to Fig, która wprowadza się do domu obok, nie ma nic. Szybko zdobywa sympatię sąsiadów, wkrada się w ich łaski i staje się przyjaciółką rodziny. Z czasem jej zachowanie robi się coraz bardziej niepokojące. Na Instagrama wrzuca zdjęcia Dariusa, kupuje takie same rzeczy jak Jolene… nawet włosy farbuje na taki sam kolor.

Śledzimy historię z trzech perspektyw; Fig, Dariusa i Jolene. Z tego samego powodu książka podzielona jest na trzy części, każda poświęcona innemu bohaterowi. Wydarzenia nie są powielane, po prostu wraz z biegiem historii zmieniamy osobę prowadzącą narrację. Autorka chyba chciała uzyskać ciągłość opowieści, jednak nie do końca jej to wyszło. Każda część była oderwana od kolejnej, a wszystkie trzy nie łączyły się ze sobą w płynny sposób. Wręcz między nimi występowały niezałatane przez fabułę luki.

Poznajemy Fig, która ma być głównym złoczyńcą. Część poświęcona tej bohaterce jeszcze jakoś się broni. Fig ma nierówno pod sufitem i ty po prostu nie wiesz, co może jej odwalić na kolejnej stronie. Jest nieprzewidywalna i nieobliczalna. Jednak od połowy książki wszystko zaczęło zmieniać tor, którym podążało. Gdy narrację przejął Darius, a potem Jolene, powieść przybrała zupełnie inny obrót i z thrillera przemieniła się w zwykłą obyczajówkę. Z każdą kolejną stroną problemy bohaterów stawały się banalniejsze, a główny temat obsesji zaczął zanikać.

Najpierw zachowanie Fig było mocno niepokojące i budzące dreszcz, wręcz przerażające. Później zaczęło przypominać zwykłe naśladowanie ukochanego idola. Każda nastolatka by ją zrozumiała, bo robi dokładnie to samo. Selena Gomez pokazuje nową sukienkę, ty kupujesz podobną. Kyle Jenner idzie do fryzjera i robi pasemka, ty umawiasz się na wizytę i robisz takie same. Spodoba ci się motyw, którego Weź nie czytaj używa na Instagramie, zaczynasz robić zdjęcia w podobnym stylu. I z mocnego stalkingu, którym zaczyna się Bad Mommy przechodzimy w zwykłe małpowanie, zgapianie pomysłów od siebie nawzajem, w czym nie ma nic niepokojącego.

Jak już wspominałam, po pierwszej części poświęconej Fig moje nadzieje odżyły na nowo. Koniec końców zaczęło się o wiele lepiej, niż się spodziewałam. Miałam multum teorii na potencjalny dalszy rozwój historii. Do czego Fig mogłaby się posunąć? Porwanie, krzywdzenie, uprzykrzanie życia? Chciałabym. Nic z tego się nie sprawdziło. Tarryn Fisher poszła po najmniejszej linii oporu. Jakby skończył jej się pomysł na poprowadzenie historii więc postanowiła ją jak najszybciej zakończyć.

I tu dochodzimy to tematu zakończenia, które było bardziej osławione od samej fabuły. Miało zmrozić krew w żyłach, wywołać szok na twarzy, a jeśli piłabym przy nim pepsi, miałabym się zakrztusić i na miejscu się udusić z niedowierzania. Haha. Szkoda tylko, że autorka wysypała się w połowie książki i wszystko zdradziła za sprawą jednego zdania wypowiedzianego przez Jolene. Później wystarczyło tylko dodać dwa do dwóch i voila! Nieprzewidywalne zakończenie poszło się gonić. I niby sam pomysł był ciekawy, bo pasuje do całości, ale co mi z tego, skoro domyśliłam się tego dużo wcześniej niż powinnam?

Fisher trzeba przyznać jedno; Bad Mommy wyszła jej milion razy lepiej niż trylogia Love me with lies, o której swego czasu pisałam już na blogu. Ale w dalszym ciągu autorka nie umie robić dobrych trójkątów miłosnych, bo to jej po prostu nie wychodzi i wręcz irytuje czytelnika.

Powieść piekielnie dobrze się czyta, bo mimo wszystko od przypadku do przypadku napotykamy się na jakieś fragmenty obsesji i absurdu. Raz na jakiś czas pojawi się też coś niepokojącego, co przykuje uwagę na kolejne kilka stron. Jednak w dalszym ciągu nie rozumiem, dlaczego książka zdobyła tak wielką popularność jako thriller psychologiczny, którego tutaj jest ze świecą szukać. Właściwsza kategoria dla Bad Mommy to powieść obyczajowa z elementami thrillera i aspektem psychologicznym.

Styl autorki jest przyjemny, napięcie panujące w powieści to kwestia sporna, kreacje bohaterów aspirują do nagród za najbardziej irytujące postacie, ale porywającej akcji to tu w ogóle nie uświadczymy. Nawet ta początkowa nutka tajemniczości i pytanie „dlaczego Fig to robi?” szybko przestaje mieć znaczenie, bo po prostu za szybko dostajemy na nie odpowiedź.

Głównym trzonem Bad Mommy są bohaterowie, którzy jednocześnie nadają tej powieści sens jak i stanowią jej największe niedopracowanie. Pełno było w nich błędów logicznych. W jednej chwili Darius opisywany jest w jeden sposób, za chwilę mówi się o nim zupełnie odmiennie. Nie mówiąc już o historii Fig, która sama w sobie nie trzyma się przysłowiowej kupy. Charaktery postaci budowane były głównie ich czynami i zachowaniem, co bardzo ograniczało ich ewolucję i sposób postrzegania przez czytelnika.

Określając Bad Mommy mianem thrillera psychologicznego robimy jej wielką krzywdę, bo ona nim po prostu nie jest. Nie lubię, gdy książki szufladkuje się do gatunku, do którego one nie należą. Późniejsze zawody czytelników nie wynikają ze złych powieści samych w sobie, a z mylnego nastawienia do nich i błędnych oczekiwań. Mało kto cieszy się z przeczytania obyczajówki, która miała być thrillerem.

Fakty objawione: 

Tytuł: Bad Mommy. Zła mama
Tytuł oryginału: Bad Mommy

Autor: Tarryn Fisher

Wydawnictwo: SQN

Ilość stron: 320

Grubość grzbietu: 2,3 cm

Masa: 347 g

Ciężar: 3,4 N [g=9,81 m/s2] 

Cena: 34,90 zł

Mobilność: M (całą Wenecję w plecaku obskoczyło)