Chcesz pożegnać bliskiego? Dzwon pod numer ... - "Goodbye days" Jeff Zentner [RECENZJA]

Z czterech członków Brygady Sos został tylko jeden.

Carver Briggs być może jest, a być może nie jest odpowiedzialny za zabicie swoich trzech najlepszych przyjaciół przy użyciu smsa. Mars, Eli i Blake zginęli w wypadku samochodowym, ponieważ Mars używał telefonu w trakcie prowadzenia samochodu. To przykre doświadczenie sprawia, że Carver staje się specjalistą od pogrzebów i pożegnań.

Jeśli macie w sobie coś ze mnie, teraz powinniście guglować tytuł Goodbye days i sprawdzać, gdzie można najtaniej go kupić przy jak najszybszej dostawie i najmniejszym wysiłku. Ja robiłam dokładnie tak samo, gdy pierwszy raz usłyszałam o tej powieści. O dziwo okładka przeszła tym razem bez większego echa i to opis mnie kupił. Potem w końcu miałam okazję zabrać się za lekturę, która miała mnie zniszczyć, wzruszyć a później pocieszyć. W między czasie coś tam próbowała spełniać te obietnice, ale i tak w większości mnie trochę wymęczyła. Zaraz wam opowiem dlaczego.

„Dość rzadko mamy okazję pokochać człowieka za to, że uratował nas przed utonięciem lub wyniósł z płonącego budynku. Najczęściej ludzie zasługują na naszą miłość dzięki temu, że ratują nas na milion banalnych, drobnych sposobów przed samotnością.”

Zacznę od podstawy, na której trzyma się całą książka. Jej trzon zupełnie do mnie nie przemawia. Cała fabuła opiera się na tym, że trzej przyjaciele Carvera pojechali do kina, a po seansie mieli się z nim spotkać. Chłopak zaczął się trochę niecierpliwić i napisał do nich smsa o treści „Gdzie jesteście chłopaki? Odpiszcie”. Pech chciał, że Mars-kierowca odebrał go w trakcie jazdy i pisząc odpowiedź, nie zauważył nadjeżdżającej ciężarówki. Wszyscy zginęli, a Carver pozostaje z wyrzutami sumienia i prokuratorem na karku, który w nieszczęśliwym wypadku dopatruje się jego winy. Czyli co, Carver ma odpowiadać za głupotę swojego kumpla? Nikt nie kazał Marsowi sprawdzać telefonu i  odpisywać na wiadomość. Z tego powodu główny bohater ma iść do więzienia? I niestety, ale to jest wątek, wokół którego kręci się większość akcji i który jest obecny do samego końca, chociaż momentami tylko na drugim planie. Zupełnie nie przemawia do mnie system sprawiedliwości opisany w książce. Nadinterpretacja goni nadinterpretację, szuka się dziury w całym, a wszystko jest grubymi nićmi szyte.

Po opisach miałam troszkę inne wyobrażenie o tym, o czym jest książka. Myślałam, że stwierdzenie, że Carver jest ekspertem od pogrzebów jest napisane sarkastycznie. A tu się okazuje, że autor naprawdę tak stworzył tę postać. Chłopak najpierw chodzi na pogrzeby swoich przyjaciół, a później z kolei pomaga ich rodzinom uporać się ze stratą.  Te wątki są tak napisane, że wyglądają jak praca na pół etatu, której podejmuje się Carver. Coś w stylu; dzwoni telefon: „Umarło mi dziecko, chodziłeś z nim do szkoły więc pożegnaj je razem ze mną, bo słyszałem, że tak robisz”. Nie podobało mi się to podejście do sprawy, bo zaburzało osobistość żałoby i czyniło ją czymś, co można kupić i sprzedać, co można wyleczyć za pomocą jednej usługi.

A jeśli chodzi o aspekt techniczny… W wypadku zmarły trzy osoby. Najwięcej uwagi poświęca się tylko dwóm, a o trzeciej przez praktycznie połowę książki mówi się tyle co nic.

To w sumie tyle, jeśli chodzi o moje czepianie się i pokazywanie wam rzeczy, które mi się dobrze w Goodbye days nie ułożyły. Książka nie jest zła, ale po prostu mało się w niej dzieje i wszystko rozgrywa się powoli, stonowanie i dokładnie. Nie chodzi w niej o porywającą akcję i tajemnice, ale o uczucia i słuchanie samych siebie.

Tematyką powieść trochę przypomina mi 13 powodów. I to nawet nie tyle książkę, bo tam nacisk na ten aspekt nie był mocno położony, co serial. Produkcja bardzo dużą uwagę poświęciła bliskim osobom, które muszą uporać się z żałobą. Goodbye days bardzo trafnie pokazuje, że każdy stratę przeżywa na swój sposób i że każda metoda jest dobra, by sobie z nią poradzić. Z drugiej strony niektóre wątki bardzo przypominały mi Pretty Little Liars i stosunek głównych bohaterek do śmierci swojej przyjaciółki. Carver tak samo jak one wspomina swoich kolegów, odwiedza miejsca z nimi związane i tęskni za wspólnymi przygodami. Na dokładkę dorzucę tu Głębię Challengera, bo styl pisania Jeffa Zentnera i sposób, w jaki opisuje pewne przypadki związane ze zdrowiem psychicznym aż sam nasuwa mi to porównanie. I morze pięknych cytatów, z których zaznaczaniem nie nadążałam.

Sądzę, że fani wyżej wymienionych książek znajdą coś dla siebie w Goodbye days i odkryją w niej coś więcej. Jest tu wiele momentów, które smucą i frustrują. Babcia Blake’a jest cudowną kobietą, przy której można uronić wiele łez. Mnie co prawda powieść nie wzruszyła na tyle, by płakać, ale było kilka takich scen już pod sam koniec z pewnym sędzią, że mentalnie zaciskałam pięści ze złości albo ściskało mi się gardło.

Jeśli czujecie, że książka może wam się spodobać, jeśli lubicie taką tematykę, albo po prostu jesteście zaciekawieni, to polecam sięgnięcie po Goodbye days. Mimo wad, które znalazłam, jestem w stanie wam ją zarekomendować, bo to niebanalna powieść, która porusza trudne tematy, jednocześnie będąc przystępną w odbiorze.

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję wydawnictwu Jaguar

Fakty objawione:

Tytuł: Goodbye days

Autor: Jeff Zentner

Wydawnictwo: Wydawnictwo Jaguar

Ilość stron: 432

Grubość grzbietu: 3,0 cm

Masa: 432 g

Ciężar: 4,24 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 39,90 zł

Mobilność: M+