Fala indyjskich tajemnic - "Ślad po złamanych skrzydłach" Sejal Badani [RECENZJA]

Piękny tytuł i równie cudowna okładka. A jak z treścią?

Zebranie w jednym miejscu samych indyjskich kobiet mogło zaowocować tylko silnymi charakterami, ciekawą treścią i morzem odsłanianych tajemnic. Jako wierna fanka Bollywoodu i obcych kultur nawet długo nie myślałam, po prostu przeczytałam Ślad po złamanych skrzydłach.

Ojciec Sonyi zapada w śpiączkę i trafia do szpitala. Jego choroba jest okazją do spotkania z dawno niewidzianą rodziną, którą dziewczyna przed laty opuściła. Na jaw wychodzą długo ukrywane tajemnice i sekrety. Sonya wraz ze swoimi dwoma siostrami i matką przeżywa tragedię, w obliczu której przyszło jej stanąć, oraz szuka sposobu na poradzenie sobie z traumatycznymi przeżyciami, których wszystkie doświadczyły mieszkając jeszcze w Indiach. Muszą podjąć decyzję, kim dla nich jest ojciec – kochanym rodzicem czy tyranem i sprawcą przemocy?

Ta książka jest niesamowita i koszmarna jednocześnie. Nie będę was trzymać w niepewności i już teraz napiszę, że powieść mi się bardzo podobała. Czytałam ją z pasją i wypiekami na twarzy, z energią, by poznać dalsze losy bohaterów. Jednak nie zmienia to faktu, że niektóre jej aspekty są tragicznie wykonane i nie omieszkam o tym nie wspomnieć.

Zacznę od rzeczy, która irytowała mnie najmocniej i do samego końca Śladu po złamanych skrzydłach niestety nie przestała. Narracja jest prowadzona w tak zagmatwany sposób, że przez zdecydowaną większość książki nie wiedziałam, co się dzieje. Czytelnik do ogarnięcia ma cztery bohaterki, każda z nich dostaje swoje pięć minut jako narratorka. Perspektywa zmienia się co rozdział i niby wszystko jest pięknie zaznaczone, ale ale. Jedna prowadzi narrację w pierwszej osobie, druga w trzeciej, trzecia w ogóle rzuca samymi retrospekcjami, a czwarta jeszcze się nie zdecydowała, co chce zrobić i łączy wszystkiego po trochę. Chwila nieuwagi i już nie wiesz, o kim aktualnie czytasz i w jakim czasie się znajdujesz. Ba, nie wiesz, w jakim kraju są bohaterowie!

Przez to ogromne zamieszanie z narracją przez pierwsze 200 stron nie byłam w stanie zżyć się z bohaterkami, bo po prostu nie wiedziałam, która ma jaką historie. Wszystkie ich cechy zlewały mi się w jedno.  Dopiero z czasem przywykłam do systemu, w jakim napisana jest ta książka i zaczęłam odróżniać od siebie poszczególne siostry. Moją faworytką zdecydowanie została Marin, chociaż moje pierwsze wrażenie o niej było okropne. Wręcz jej nie cierpiałam! Później wątek jej poświęcony rozwinął się najbardziej spośród wszystkich innych i zrobił się ciekawy. Na moje szczęście rozdziały z nim związane pojawiały się najczęściej i to one sprawiały, że nie mogłam się oderwać od powieści.

Co do reszty… Nie potrafię zrozumieć systemu postrzegania matki. W jednej chwili kobieta mówi A, zaraz twierdzi, że wtedy kierowało nią B, a tak naprawdę myśli o C, by dwa dni później przyznać, że w sumie powodem było E. Jej córka, Trisha, także nie zaskarbiła sobie zbyt dużo mojej sympatii. Z nią miałam odwrotnie niż z Marin, bo na początku wydawała się być w porządku, ale z czasem przestawałam ją lubić. A Sonya? Nic nie jestem jej w stanie zarzucić, ale jakoś specjalnie się w moim odczuciu nie wybijała ponad resztę towarzystwa.

Ślad po złamanych skrzydłach to przede wszystkim powieść z mnóstwem rodzinnych tajemnic, które są powoli i stopniowo ujawniane na przestrzeni całej książki. Niektóre wywołują zdziwienie, inne szok i niedowierzanie, a kolejne po prostu są. Znalazły się też takie, które kompletnie nie miały sensu i nie trzymały się przysłowiowej „kupy”. Najbardziej rozchodzi mi się o sekret dotyczący Trishy, ale nie będę tu wiele na jego temat pisać, bo to spoiler, za który zostanę zlinczowana. Kto czytał, ten wie.

No ale jakby nie było, oprócz tego minusa związanego z narracją oraz drugiego z tym konkretnym sekretem, powieści nie mam nic do zarzucenia. Mogłaby co prawda trochę bardziej zgłębiać kulturę indyjską oraz problemy indyjskich imigrantów, ale nigdzie nie było to napisane, więc nie zamierzam się irytować, że tego nie zawarto.

Dla mnie autorka Śladu po złamanych skrzydłach odwaliła genialną robotę, bo rzadko się zdarza, by książka mimo swoich wad mi się bardzo podobała. Może to zasługa języka, jakim się Sejal Badani posługuje, może to emocje, jakie goszczą na kartach jej powieści, może to jeszcze coś innego. A może warto sprawdzić samemu?

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu

Fakty objawione:

Tytuł: Ślad po złamanych skrzydłach
Tytuł oryginału: Trail of Broken Wings

Autor: Sejal Badani

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece

Ilość stron: 488

Grubość grzbietu: 3,0 cm

Masa: 461 g

Ciężar: 4,52 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 39,90 zł

Mobilność: M+ (trzeba uważać za okładkę, bo zbyt ładna, by się zniszczyła)