Powieść mojego życia? - "Pochodnia w mroku" Sabaa Tahir [RECENZJA]

W końcu się doczekałam!

Po półtorarocznym okresie oczekiwania na tom drugi mojej ukochanej książki Ember In The Ashes w końcu się doczekałam. Wydawnictwo wydało Pochodnię w mroku, Ewa od razu pobiegła, kupiła, ale lektura zajęła jej trochę więcej czasu niż mogłoby się wydawać. Pierwszą część ku swojemu zaskoczeniu połknęłam w rekordowo krótkim czasie. Tak bardzo dałam się porwać światu wykreowanemu przez Sabę Tahir, że zarywałam noce, podczytywałam na lekcjach i na każdej przerwie siedziałam z nosem w książce. A później przyszedł czas na kontynuację…

W pierwszym tomie poznaliśmy scholarską dziewczynę, Laię, i wojanina, Eliasa. Ich losy nie miały prawa spleść się ze sobą w taki sposób, ale literatura ma do siebie to, że wolno jej na więcej. W Pochodni w mroku dalej śledzimy losy tych dwojga. Podchwytujemy urwany wątek praktycznie od razu po jego zakończeniu w poprzedniej części.

Imperium ognia mnie oczarowało, porwało, rozkochało, a potem zostawiło zranioną na bruku na półtora roku. I tu pojawia się pierwszy problem, którego przyczyna leży zarówno po mojej stronie jak i wydawcy. Zdecydowanie za dużo czasu minęło od premiery Ember. Co po niektórzy, ze mną na czele jako oddanego przewodnika, cierpią na sklerozę wtórną i Alzheimera galopującego, mieli mały problem.  Ale co tu się dziwić, szkoła zapycha mi wolną pamięć ROM dziwnymi wzorami na sumę wyrażeń w ciągu algebraicznym, trzema zasadami dynamiki Newtona i życiorysem Stasia Wokulskiego. Mój mózg po prostu niektóre wydarzenia z Imperium postanowił odpuścić i pożegnać. Mogłam w sumie odświeżyć sobie tom pierwszy, ale jak widać nie jestem aż tak kreatywną osóbką. Z tego wynikały moje początkowe kłopoty z wgryzieniem się w historię. Pamiętałam ogólny zarys, ale niektóre szczegóły zdążyły mi pouciekać, co wywoływało niemałą frustrację. Tutaj jednak biję brawo autorce, bo ta sprytnie przemycała część informacji potrzebnych takim sklerotykom jak ja. Ale zanim skleiły mi się kuleczki, to zdążyłam przeczytać już ten rozdział. I dopiero kilkanaście stron dalej następowało oświecenie.

Wcześniej wydarzenia śledziliśmy z dwóch perspektyw. Rozdziały przeplatały się, kolejno narrację prowadzili Elias i Laia. W Pochodni w mroku Sabaa Tahir do głosu dopuszcza Helenę, której punkt widzenia podobał mi się najbardziej, chociaż to już nie jest ta sama bohaterka, którą poznaliśmy w pierwszej części. Nie rozumiałam jej ewolucji. Mówiła jedno, myślała drugie, a robiła dziesiąte. Wszystko przeczyło wszystkiemu, ale i tak ciekawie mi się to czytało. Za to zaszczytny tytuł irytującej-irytowaczki-pospolitej zyskuje Laia. Nie wiem, co jej się stało, bo w Imperium ognia mnie tak nie wkurzała, za to tutaj popuściła lejce i pokazała, na co ją stać. Jej rozterki, które naprawdę nie miały większego znaczenia, wychodziły na pierwszy plan. Po co zajmować się ratowaniem życia skoro można powzdychać do chłopaków i pogdybać nad swoim ciężkim losem, niezdolnością wyboru jednego z nich?

Byłam zaskoczona, bo cholernie obawiałam się połączenia ze sobą pewnej pary. Tom pierwszy skończył się w taki sposób, że było to więcej niż pewne. Ale na szczęście niebiosa czuwały nad klawiaturą autorki i nie pozwoliły rozegrać jej tego w banalny sposób. Pochodnia w mroku nie serwuje już nam jednego trójkąta miłosnego, ona zarzuca dwoma, które są od siebie wzajemnie zależne. Ciekawe, prawda?

Tym razem miałam mały problem z opisami. Jak w Imperium ognia słowa Tahir trafiały we mnie jak strzały Katniss w oczy wiewiórek, tak tutaj czułam je w mniejszym stopniu. Obrazy nie od razu pojawiały się w mojej głowie. Autorka postawiła też na większą ilość elementów fantastycznych, które także nie do końca mi grały. Lepiej się czułam, gdy ich nie było, ale też przyznam, że ich obecność w pewnych momentach była naturalna. Te pozostałe jakoś udaje mi się przełknąć.

Imperium ognia mnie zmiażdżyło. Względem drugiego tomu z oczywistych względów miałam ogromne oczekiwania, które nie zostały spełnione w zadowalającym mnie stopniu. Co nie zmienia faktu, że w dalszym ciągu powieść ogromne mi się podobała. Gdy już udało mi się z powrotem wejść do tego świata, poczułam jego niezwykłą magię. Klimat niczym ze starożytnego Rzymu, pościgi, mnóstwo nagłych zwrotów akcji i zaskoczenia, po których nie raz musiałam zbierać szczękę z podłogi. Przez ostatnie sto stron to ja już nie zamykałam ust, bo i tak co chwilę musiałabym je otwierać.

Aha, w tym tomie ginie bardzo wiele fajnych postaci. W pakiecie z książką powinni dorzucać chusteczki i wieńce pogrzebowe.

Podsumowując, Pochodnia w mroku w moim mniemaniu nie przebiła swojej poprzedniczki, mam wręcz wrażenie, że autorkę dopadła klątwa drugiego tomu. Na szczęście moje jak i wszystkich zapowiada się, że będzie trzecia część. Liczę na dużo krwi, jeszcze więcej śmierci, mnóstwo zaskoczeń i ostateczne rozwiązanie wszystkich trójkątów miłosnych! I moje serduszko bardzo ucieszyłoby się ze zrealizowania pewnego shipu, który raczej na pewno nie zaistnieje, bo takie już prawo dżungli. Jakby się jednak spełnił, to stawiam drinki wszystkim, którzy skomentują ten post. (Team Helias!)

To Read Or Not To Read?

Fakty objawione: 

Tytuł: Ember In The Ashes. Pochodnia w mroku
Tytuł oryginału: A Torch Against the Night

Autor: Sabaa Tahir
Tłumaczenie: Jerzy Malinowski

Wydawnictwo: Akurat

Ilość stron: 512

Grubość grzbietu: 3,2 cm

Masa: najpierw masa, potem rzeźba

Ciężar: matura to ciężar [g=9,81 m/s2] 

Cena: 39,90 zł

Mobilność: M (ale nie czuć bagażu na plecach!)