Trójkąt miłosny z Twitterem! - "Ktoś mnie obserwuje" A. V. Geiger [RECENZJA]

Thriller młodzieżowy, miłość, wątek związany z fandomem pewnego znanego piosenkarza i Twitter?

Tessa jest zwykłą dziewczyną. Cierpi na agorafobię i boi się opuszczać swój pokój. Jej jedyną rozrywkę stanowią cotygodniowe sesje terapeutyczne i Eric Thorn, którego jest oddaną fanką. Całe dnie spędza na Twitterze, zamieszczając posty związane ze swoim idolem, a także pisze opowiadania z nim w roli głównej.

Eric Thorn jest międzynarodową gwiazdą muzyki, która nienawidzi swojej roboty. Do tego utknął związany kontraktem z wytwórnią i nie może zmienić swojej sytuacji. Ah, i przy okazji jeden z jego kolegów po fachu został zamordowany przez ześwirowaną fankę, co nie daje Ericowi spokoju i sprawia, że ten obawia się o własne życie.

Książka zaczyna się jak sen niejednej fanki, mającej obsesję na punkcie swojego idola. Eric zakłada fałszywe konto na Twitterze i pod pseudonimem pisze do Tessy w zupełnie błahej sprawie, która później doprowadzi do czegoś z goła niespodziewanego.  A to, co dzieje się „później”, jest jeszcze lepsze.

Gdy zaczynałam czytać Ktoś mnie obserwuje, nie spodziewałam się, że powieść mi się tak spodoba. W ogóle nastawiałam się na coś kompletnie innego, ale to, co otrzymałam, było dla mnie bardzo przyjemnym rozczarowaniem.

Książka uważana jest za thriller i kurczę, no słusznie, aczkolwiek według mnie, wątek miłosny autorce wyszedł o wiele lepiej. Jest naprawdę świetnie wykreowany, a chemia między bohaterami unosi się przez całą książkę na każdej stronie. Wątek kryminalny chociaż także jest tu obecny i cały czas nam towarzyszy, to jednak momentami schodzi na drugi plan, nawet nie tyle, że jest mniej ważny, co po prostu czytanie o uczuciu między bohaterami trzyma w większym napięciu. (Sama nie wierzę, że to mówię, ale no).

Do kogo kierowana jest ta książka? Do wszystkich, którzy kiedykolwiek mieli zajawkę na fangirlowanie! Wiecie, pamiętacie te czasy, gdy wasz ulubiony artysta brał udział w jakimś konkursie, a cały fandom siedział na Twitterze i nabijał głosy postami z odpowiednimi hashtagami? Jeżdżenie na zloty, robienie akcji na urodziny, noszenie wstążek odpowiedniego koloru, by móc rozpoznać się w tłumie… Ja przeżyłam taką przygodę z Big Time Rush i do dziś bardzo dobrze ją wspominam. Może to dlatego tak bardzo spodobała mi się powieść A. V. Geiger.

Uwielbiam odniesienia do prawdziwej popkultury na odpowiednim poziomie, którymi raczy nas autorka. Nie wiem jak was, ale mnie strasznie irytuje, gdy pisarz tworzy sobie jakąś tam fikcyjną gwiazdę drugoplanową na potrzeby fabuły o randomowym nazwisku (chociaż i tak wszyscy wiemy, że pierwowzorem jest Selena Gomez albo Lady Gaga) i uparcie twierdzi, że jest tak strasznie popularna. Doceniam prawdziwe odwołania do Ariany Grande i One Direction, bo przynajmniej wiem, o czym się mówi.

Eric Thorn to taki Justin Bieber, przynajmniej w moim odczuciu, tylko zmieniono mu nazwisko, no bo wiecie, wykorzystanie wizerunku i te sprawy. Ale kurczę, aż sama posłuchałabym piosenek tego chłopaka, bo tylko czytając o nim i jego karierze, zapałałam do niego wielką sympatią. Podobny stosunek mam do Tessy. Ta dziewczyna jest jedną z nielicznych damskich bohaterek, które polubiłam i z którymi mogłam się utożsamić. Miłość do celebryty? Odhaczone. Pisanie fanfiction na jego temat? Yup. No idealnie mój obraz sprzed sześciu lat (tylko ja wychodziłam z pokoju).

Autorka porusza w swojej książce bardzo trudny temat, ale robi to w bardzo mądry sposób. Obsesja, znajomość przez internet czy prześladowanie, to rzeczy, które obecne są w dzisiejszych czasach na co dzień, ale tak naprawdę mało kto zdaje sobie sprawę z ich konsekwencji. Pamiętajcie, że nie zawsze po drugiej stronie komputera siedzi przystojny młody chłopak, bo czasami jego miejsce zająć może pięćdziesięcioletni Zbyszek spod Biedronki.

Tak naprawdę wyłapałam tylko jedną rzecz, która gdzieś mi tam zgrzytnęła pod sam koniec powieści. Jak już pisałam wcześniej, Tessa nie wychodzi z domu z pewnych powodów, o których dowiadujemy się wraz z postępem fabuły. Ale gdy już wiadomo, o co chodzi i jej zachowanie ulega zmianie, wytłumaczone to jest w tak w głupi sposób, że no nie mogę. Wiecie, budujemy napięcie przez 250 stron, by na 251 wszystko poszło się kochać. Ale to tylko jedna rzecz, która mnie troszkę zirytowała. Oprócz tego wszystko jest cacy.

A wspominałam już o zapisach rozmów i zamieszczaniu postów z Twittera? Znajdziemy tam fragmenty prawie jak wycięte z tego portalu. Bo wiecie, narrator nie mówi o profilu, on go po prostu pokazuje z całym designem.

Ktoś mnie obserwuje jest świetną powieścią młodzieżową, która skrywa w sobie wiele tajemnic, nastoletniej miłości i radzenia sobie z problemami psychicznym, a do tego serwuje jeszcze wiele morałów. Od pierwszej do ostatniej strony trzyma w napięciu i w niepewności.

A skoro o finale już mowa to… Na okładce z tyłu widnieje informacja, że drugi tom pojawi się w przyszłym roku. Najpierw byłam sceptycznie nastawiona do tego pomysłu, no bo nie wiedziałam, o czym mogłaby być ta następna część i po prostu obawiałam się, że będzie to przerost formy nad treścią. Jednak później przeczytałam zakończenie i… TO, CO TAM SIĘ WYDARZYŁO, MATKO JEDYNA, CO TO BYŁO, JA CHCĘ DRUGI TOM ASAP!

To Read Or Not To Read?

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Jaguar

Fakty objawione: 

Tytuł: Ktoś mnie obserwuje
Tytuł oryginału: Follow Me Back

Autor: A. V. Geiger
Tłumaczenie: Paulina Braiter

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 280

Grubość grzbietu: 2,0 cm

Masa: fizyczna lekka, intelektualna trochę większa

Ciężar: jak powyżej [g=9,81 m/s2]

Cena: 37,90 zł

Mobilność: S+