Dlaczego nie lubię Colleen Hoover?

Jeśli czytacie mojego bloga już od jakiegoś czasu, to pewnie już zdążyliście zaobserwować, że za Colleen Hoover to ja nie przepadam. Ale paradoksem jest, że czytam jej książki i lubię to robić. Także o co chodzi? Dzisiaj wam po kolei wyjaśnię, dlaczego tak, a nie inaczej i jakie mam powody, by twierdzić, że Hoover nie jest dobrą pisarką. Trochę książek od tej pani przeczytałam, a że jesteśmy w internecie, to mogę się wypowiedzieć.

Moja przygoda z twórczością Hoover zaczęła się w gimnazjum. To była chyba pierwsza? Druga klasa? Więc miałam jakieś 13-14 wiosen. Wtedy dosięgnął mnie pierwszy „bum” na tę autorkę. Wychodziło Hopeless, wszędzie widziałam wpisy na ten temat, widziałam plakaty, okładka bombardowała mnie ze wszystkich stron. A że jako „wczesna” nastolatka byłam podatna na wpływy, to poszłam do Empiku i ją kupiłam. Najlepsze jest, że ja wtedy nie za bardzo czytałam takie książki. Nie miałam pojęcia, że istnieje coś takiego jak new adult czy young adult, ale dobra, człowiek kiedyś musi zacząć czytać coś innego niż Zmierzch, prawda?

Także kupiłam, krótko później przeczytałam i byłam usatysfakcjonowana lekturą, ale bez przesady, fajerwerków to tam nie było. I szczerze mówiąc ten cały plot twist nie zrobił na mnie większego wrażenia. Już wtedy mój kilkunastoletni mózg węszył tam jakieś dziury fabularne, bo po prostu miałam wrażenie, że autorkę wyobraźnia trochę za bardzo poniosła w tym aspekcie.

Ale dobra, Hopeless nie było takie znowu złe. A gdy moje koleżanki zobaczyły, że mam tę książkę, to ustawiły się w kolejce do pożyczenia jej. I wszystkie były nią absolutnie zachwycone! Dodatkowo, później same zaczęły sięgać po inne powieści Hoover, wychwalając je pod niebiosa.

Skoro Hopeless było dla mnie tylko „spoko”, to nie planowałam kontynuować przygody z tą autorką. Ale tutaj znowu wychodzi mój brak asertywności w tamtym okresie i Maybe Someday, które było promowane dosłownie wszędzie. Wtedy już miałam bloga, więc siedziałam w tym trochę bardziej, przez co z jeszcze większej ilości kanałów dochodziły mnie słuchy o tej nowej premierze od Hoover. Okładka bardzo mi się spodobała, pieniądze z Dnia Dziecka trzeba jakoś było spożytkować, jeszcze fajna promocja się trafiła, a do tego był organizowany maraton czytania tej książki, więc doszłam do wniosku, że każdemu należy się druga szansa, nawet Colleen Hoover.

I tu już było o wiele lepiej! Bardzo spodobał mi się pomysł na fabułę; głuchy chłopak grający na gitarze i dziewczyna układająca teksty do jego melodii? Do tego autorka zadała sobie trud, by wszystkie piosenki, o których mowa w książce, zostały nagrane. Można ich słuchać w odpowiednich miejscach w tekście i jeszcze lepiej zrozumieć emocje bohaterów.

Maybe Someday było naprawdę bardzo dobrą pozycją, ale jak tak teraz na nią patrzę, to i tak dałabym jej 4 na 5 gwiazdek. Jednak zadanie swoje spełniła, zrobiła mi nadzieję, że może jednak ze mną jest wszystko w porządku i że Hoover słusznie jest tak zachwalaną autorką. Nabrałam apetytu na jej inne książki, co mi później bokiem wyszło.

Nie pamiętam, co było następne w kolejności, ale to nie ma w tym momencie znaczenia. Kiedyś tam sięgnęłam po Never Never. Byłam bardzo zaciekawiona pomysłem na fabułę, no bo hej, główni bohaterowie nie pamiętają niczego, nie wiedzą dlaczego i o co chodzi. Taki mały element fantastyczny, a według mnie zrobił ogromną robotę. I cała powieść naprawdę bardzo mi się podobała! I do teraz sądzę, że jest to najlepsza książka Hoover, jaką czytałam. Prywatnie się podśmiewuję, że to pewnie dlatego, że pisana była w duecie z Tarryn Fisher, więc nie była stuprocentowo w stylu Hoover. Jednak pozostałym czytelnikom Hoover, Never Never się nie spodobało. Większość wręcz sądzi, że jest to najgorszy tytuł od tej pani. A ja nie wiem, dlaczego. Była tajemnica, był romans, wszystko bardzo ładnie się rozgrywało. Tylko zakończenie było słabym punktem, ale trudno, da się z tym żyć.

Gdzieś później zdecydowałam się na Ugly Love, bo docierały do mnie różne słuchy, że to ma być zupełnie inna Hoover, jej najlepsze wydanie i w ogóle najlepsza powieść jak do tej pory. I okej, było trochę inaczej, bo mamy tu do czynienia z lekkim erotykiem, ale znowu dla mnie było bez szału. Podobało mi się, było spoko, ale gacie dalej pozostawały na tyłku i nie chciały z niego spaść.

Gwoździem do trumny było chyba November 9. I tutaj byłam okrutnie zaciekawiona pomysłem. Główni bohaterowie spotykają się raz w roku, dokładnie 9 listopada. I z takiej perspektywy jest też prowadzona ta powieść, czytamy o kilku „dziewiątych listopadach”. Choć pomysł był naprawdę dobry, to przez większość książki ja się trochę nudziłam. A przy zakończeniu uświadomiłam sobie, że to zbyt ładnie wszystko wskoczyło na swoje miejsca. Zupełnie nienaturalnie i nieprawdopodobnie. I że to niemożliwe.

A ostatnia powieść Hoover, jaką przeczytałam, to Confess. Nie powiem, czytało mi się ją dobrze, ale w drodze do Włoch, siedząc kilkanaście godzin w autokarze, nie miałam lepszej alternatywy do czytania. Książkę skończyłam, odhaczyłam i ponownie nie byłam przekonana. Później obejrzałam serial, który podobał mi się dużo bardziej niż oryginał. I tu kolejny raz zrozumiałam, że fabuła była zbyt nieprawdopodobna.

Po tych sześciu powieściach, które udało mi się przeczytać, zaczęło do mnie docierać, że próbuję wyburzyć betonową ścianę łyżką do zupy. Przecież to, że wszyscy zachwycają się Colleen Hoover nie znaczy, że ja też muszę to robić! Dla mnie jej książki są okej, przyjemnie się je czyta, pozwalają się odstresować, ale stanowią tylko formę lekkiej rozrywki. Biorę, czytam, chowam na półkę i więcej do nich nie wracam. Pamiętam mniej więcej główny zarys fabuły, ale imion bohaterów i większych szczegółów, to nie ma opcji.

I przez cały czas zastanawiało mnie, co ja robię źle. Zewsząd czytałam i oglądałam opinie innych osób, że na X książce Hoover płakały, że na Y rzucały nią o ściany, że bohater Z jest ich nowym mężem. A na mnie żadna z nich nie wzbudziła takich emocji, tfu, żadna nie wzbudziła na mnie żadnych emocji. Zaczęłam więc diagnozować swój problem. Wyszłam od tezy, że może ja po prostu nie lubię romansów. Ale szybko ją wywaliłam, bo przecież dobrym romansem to ja nie pogardzę. Uwielbiam Gwiazd naszych wina, Love, Rosie, Gdybyś mnie teraz zobaczył albo Anioła stróża. Także to nie w tym tkwił problem.

Później zaczęłam się zastanawiać, jak inni czytelnicy opowiadają o twórczości Hoover. Większość z nich twierdzi, że ta pani pisze rzeczywiste opowieści o problemach realnych ludzi, z którymi każdy mógłby się utożsamić. I że od każdej historii bije prawdziwość. Ha!

I się zdiagnozowałam. Według mnie powieści Hoover powinny podchodzić pod fantastykę, bo fabuła w większości z nich jest mało rzeczywista. Autorka próbuje wmówić czytelnikowi, że to są historie zwykłych ludzi, którzy zmagają się ze zwykłymi problemami. Ale, jak na mój gust, umieszcza ich w sztucznych środowiskach, buduje sztuczne relacje między nimi, opowiada wydarzenia, które są mało prawdopodobne, a wisienką na torcie jest fakt, że na siłę próbuje znaleźć powiązania między początkiem a końcem. Wszystko musi do siebie pasować, każdy rozpoczęty wątek musi znaleźć swoje zakończenie, i to jeszcze w gronie głównych bohaterów! Toż to prawie jak z kryminałów Agathy Christie.

Akapit ze spoilerami, byście lepiej zrozumieli, o czym mówię. Pamiętacie, jak w Confess ten pierwszy facet Auburn (ten z którym ma dziecko i który umarł) na samym początku leżał w szpitalu? Wtedy jakiś chłopak narysował mu obrazek, który ten później postanowił podarować Auburn. Dziesięć lat później na scenie pojawia się Owen, malarz, nowa wielka miłość Auburn. Nie trzeba skończyć Politechniki, by ogarnąć, że to właśnie on był tamtym chłopakiem ze szpitala, który narysował obrazek dla umierającego chłopaka Auburn. Który teraz ona cały czas ma koło siebie. Suprajs!

W November 9 była bardzo podobna sytuacja, tam było coś z pożarem, za który był odpowiedzialny facet głównej bohaterki, w którym ona ucierpiała dość poważnie. Albo coś w tym stylu, poprawcie mnie, jeśli źle pamiętam. Ale i tak nie zmienia to faktu, że wskazówki były widocznie od pierwszych stron, a sam plot twist był kompletnie nieprawdopodobny.

Odwołuję alarm o spoilerach. Teraz czaicie, o co mi chodzi i gdzie ja mam tę rzekomą „realność” w powieściach Hoover? W życiu nie uwierzę, że to mogłoby się naprawdę wydarzyć. A tak naprawdę wystarczy tylko odrobinkę uważniej czytać, by rozszyfrować tę wielką zagadkę już na pierwszych 40 stronach, bo wskazówki, jakie daje autorka, czasem są bardziej dosadne niż cios łopatą w potylicę.

Także ja Hoover nie lubię, nie kocham i wszystko ze mną jest w porządku! Czasem zdarza mi się ją podczytywać, bo miło mi się przy niej odmóżdża, ale na jej książkach nie będę płakać, krzyczeć i zaklepywać sobie męskich bohaterów, dodając ich do haremu. Przecież nie muszę jej ubóstwiać, prawda? Wystarczająco dużo ludzi robi to za mnie.

A wy, jakie macie zdanie o Hoover? Lubicie czy raczej wam nie po drodze?