Nuda w dwóch częściach i 600 stronach - "The Brightest Star" oraz "The Darkest Moon" Anna Todd [RECENZJA]

Ja naprawdę lubię i chętnie daję autorom drugie szanse, ale… oni z reguły z nich nie korzystają. Tutaj byłam bardzo ciekawa, jak Anna Todd wypada poza After, czy jej styl się jakoś zmienił i czy wyciągnęła lekcje ze swoich pierwszych książek. No to się dowiedziałam, że tutaj jest jeszcze gorzej niż było.

Opis brzmi… ciekawie. Karina ma jakieś 20 lat, miała trudne dzieciństwo, bo jej ojciec jest wojskowym, rzadko bywał w domu, a jej matka niekoniecznie dobrze sobie z tym radziła. Aktualnie dziewczyna już się uniezależniła, jest masażystką i poznaje przystojnego chłopaka, który, ups, także jest wojskowym.

Pierwszy tom przez pierwszą połowę jest nudny, za to później do pakietu robi się żenujący, bezsensowny, a na jaw wychodzi całe mnóstwo dziur fabularnych, co ostatecznie przyznaje tej powieści łatkę złej.

Bohaterowie nie mają absolutnie żadnych charakterów. Charakterystyka Kariny opiera się dokładnie na tym, co napisałam wyżej i w żadnym momencie autorka nie wychodzi poza te kilka cech. Dla równowagi Kael jest wojskowym, który właśnie wrócił z jakiejś misji i z niewiadomych przyczyn nie lubi eksponować swoich nóg (przeczytałam dwa tomy i dalej nie mam pojęcia, jaki jest tego powód, ale spokojnie, udaje mi się żyć bez tej informacji). Do kompletu autorka wprost uwielbia opisywać wydarzenia, które są zupełnie nieistotne dla fabuły: przez kilka stron postacie po prostu się na siebie patrzą i podziwiają swój wygląd zewnętrzny, albo w drugim tomie przez 10 stron kupują razem fotel. Za to opis bójki, która ma o wiele większe znaczenie dla historii, zamyka się w dwóch akapitach i nigdy więcej się do niej nie wraca. Przeciwnie do sytuacji z fotelem, bo tę Karina komentuje non stop przez resztę drugiego tomu, zachwycając się nad swoim szczęściem, że ma tak piękny mebel u siebie w domu.

Wątek wojska miał tak ogromny potencjał! Wymyśliłabym z miejsca 10 lepszych pomysłów na jego poprowadzenie niż te, na które wpadła Todd. Bo do czego się to tutaj sprowadza? No zasadniczo do tego, że Kael jest wojskowym. Kropka. Już nawet nie wspomnę o głównym zwrocie akcji, który jest dość mocno z tym wojskiem powiązany i powinien całkowicie zmienić nasze postrzeganie zarówno historii, jak i bohaterów, ale… no tak naprawdę to chyba nikt nie wie, o co się zrobiła cała afera. A przynajmniej na pewno nie wie tego czytelnik.

Wisienką na torcie są żenujące opisy seksu, które pokazano w żałosny i już nawet nieśmieszny sposób. Z jednej strony są niesmaczne i człowiek się zastanawia, dlaczego w ogóle autorka wpadła na takie porównania. Z drugiej zaś zapytałabym tłumacza, czy nie maczał w tym swoich palców, bo niektóre użyte słowa były chyba najgorsze z możliwych.

A jeśli chcielibyśmy pójść dalej i jednak powiedzieć dwa słowa o drugiej części to… w porównaniu z nim, pierwszy jest istnym arcydziełem. The Darkest Moon można podsumować jednym zdaniem: nudne, bezcelowe i nijake.

Niby to bezpośrednia kontynuacja, ale w sumie związku między jedynką a dwójką nie widać praktycznie przez całą książkę. Jedynie bohaterowie są wspólni, bo historia jest jak wyjęta z zupełnie innej powieści.

I tutaj fabuła jest jeszcze bardziej o niczym niż poprzednio. Nawet jakbym chciała chociaż trochę wam ją przybliżyć, to nawet nie wiem jak, bo tak bardzo nic się tu nie działo, że nie ma o czym pisać. Jakby kot przebiegał po klawiaturze naciskając przypadkowe klawisze i wyszłoby mu 300 stron, to sens byłby taki sam.

Także nowa seria Anny Todd jest nudna, bezcelowa, a czytanie jej nie sprawia większej rozrywki. Przy After przynajmniej można było się wciągnąć i śledzić te bezsensowne dramy. A tutaj nie ma nic ciekawego i przy lekturze można tylko się zmęczyć i wymęczyć. Niby plusem jest to, że oba tomy są bardzo krótkie i w miarę szybko się je czyta, ale to jedyne plusy, jakie znalazłam. I w sumie co mi po nich, skoro ja tak bardzo nie miałam ochoty do tych książek w ogóle wracać. 

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu OMG Books