Recenzja| Dotyk Julii - Tahereh Mafi

Pamiętam, że w posiadanie tej książki weszłam bardzo dawno temu. Kupiłam ją jeszcze w starej wersji okładkowej, na co ubolewam, choć powinnam się cieszyć i nie narzekać, bo kosztowała mnie całe 9 złotych. I teraz jak zestawiam cenę z treścią to nie dziwię się, że ta powieść została wystawiona na promocji.


Opis z okładki wiele nie zdradza. Mówi nam, że tytułowa Julia posiada dar-przekleństwo. Jej dotyk zabija, przez co ci „źli” ludzie chcą wykorzystać ją jako broń. Zapowiada się ciekawie? Owszem. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie drobny szczegół. Moim zdaniem autorka zmarnowała potencjał całego pomysłu i wszystko spłaszczyła.

Bo wielu opiniach, które słyszałam na amerykańskich booktubach, znowu spodziewałam się fajerwerków. Całą serię zachwalano i polecano. Nie wiem, czy całość po prostu jest słaba, czy to tylko w moje gusta nie trafia. Albo ja mam zbyt duże wymagania i oczekuję zbyt wiele.

Lauren Kate także wyraziła swoje zdanie. Według niego, autorka Upadłych sama chciałaby pisać tak, jak Tahereh Mafi. Gdy to zobaczyłam, to nie byłam zbyt zdziwiona. Pierwsza i druga część Upadłych w miarę mi się podobały. Trzecia tak średnio, za to czwartej nie pamiętam praktycznie wcale. Jednak styl pisania był dość prosty i nie porywał. Serię czytało się łatwo i szybko, ale niekiedy miałam problem z ogarnięciem bohaterów. Początkowo myślałam, że główna bohaterka przyjaźni się z jedną postacią, po czym nie wiadomo kiedy już się z nią nie przyjaźniła a jej najlepszą przyjaciółką był ktoś zupełnie inny. Za to styl Dotyku Julii pozostawia jeszcze więcej do życzenia. W pewien sposób jest nietypowy, bo narratorką całej powieści jest tytułowa Julia. Dziewczyna, która od dziecka przez swoje zdolności, nie zaznała miłości od nikogo. Jej rodzice bali się tego, co potrafi ich córka. Nie okazywali jej uczuć i utwierdzili ją w przekonaniu, że jest przeklęta. Autorka próbowała uchwycić tok myślenia osoby odosobnionej przez kilka miesięcy i nie mającej kontaktu z innymi ludźmi. I słowo próbowała jest tutaj kluczowe.

Coś, co od wielu lat jest obecne w każdej powieści dla młodzieży, to trójkąt miłosny. Główna bohaterka zawsze zmaga się z dylematem, którego chłopaka musi wybrać. Ten element powinien już wejść jako piąta część świata przedstawionego. Dlatego też zdziwiłam się trochę, bo ten trójkąt miłosny, czy raczej jego początkowy zarys, mimo wszystko nie jest przeciętny. Może w dalszych częściach serii się rozwinie, ale póki co, nie irytował mnie i wnosił powiew świeżości. Przewiduję, że Julia będzie musiała wybrać między tym dobrym, robiącym wszystko, by jego ukochana czuła się bezpieczna i latającym na każde jej skinienie chłopakiem, a tym stanowczym, władczym i bezwzględnym czarnym charakterem.

Jeden duży minus, jaki irytował mnie przez większość książki, to drobny fakt, że Julia nie doświadczyła ludzkiej bliskości przez całe swoje życie. Ale w wieku siedemnastu lat spotyka Adama, niezwykłego chłopaka, którego odpycha, a później się w nim zakochuje. Osoba, która nie wie, co znaczy miłość i poleganie na drugiej osobie, bojąca się kogoś dotknąć, nie powinna zachowywać się tak w stosunku do Adama, jak robiła to Julia. Ich relacja jest zbyt przesłodzona i momentami dziwiłam się, że jeszcze nie rzygam tęczą przy ich „ohach i ahach”.

Julia żyje w zupełnie innym świecie. Tam sieroty muszą się ukrywać, dostają niewielkie racji żywności i nigdy nie miały w rękach czekolady. Tam ptaki już nie latają. Ludzie obawiają się zagrożenia. Boją się je zneutralizować, więc zamykają je i izolują. To spotyka naszą główną bohaterkę. Julia zostaje umieszczona w więzieniu aka szpitalu psychiatrycznym niekoniecznie dla swojego dobra, ale raczej dla poczucia bezpieczeństwa innych. Przez 264 dni tkwi sama w celi, przez 264 dni nie wypowiedziała ani jednego słowa. 264 dnia dołącza do niej Adam. Od tamtego czasu zmienia się jej życie i sposób, w jaki patrzy na świat.

Mimo wszystkich niedogodności, książkę czyta się łatwo i przyjemnie. Nie jest zbyt wymagająca, ale momentami zmusza do myślenia nas, ludzi, byśmy zastanowili się nad naszym postępowaniem i podejściem do biednych i samotnych osób. Jak ich traktujemy i jakie uczucia im okazujemy. Może uprzykrzamy komuś życie tylko dla tego samego faktu? Ignorujemy go i udajemy, że nie istnieje? Zauważamy jego obecność wtedy, gdy mamy do niego sprawę, a gdy ta osoba ofiaruje nam wsparcie i pomoc, my bezczelnie to wykorzystujemy, a później zapominamy o całym zdarzeniu.

Po ostatnich zdaniach mam zamiar sięgnąć po kolejne tomy, szczególnie, jeśli tak jak pierwszy, zobaczę je na promocji. To bardzo lekkie czytadło na wieczór z kubkiem herbaty albo gorącej czekolady dla osób, które lubią antyutopijną wizję świata, bunt jednostki przeciw władzy i chęć uczynienia tego, co pozostało, lepszym miejscem do życia. Myślę, że fani Niezgodnej i Igrzysk śmierci odnajdą coś dla siebie w Dotyku Julii i nie zmarnują czasu przy tej lekturze. A styl pisania, cóż. Nie wszyscy są perfekcyjni, ale Tahereh Mafi sprawiła, że jej książkę czyta się bardzo szybko, co stanowi duży plus.