Recenzja| Władca piasków - Eliza Drogosz

Debiut opublikowany przez autorkę Polkę w wieku siedemnastu lat? Eliza Drogosz jest doskonałym przykładem, że nie ma się z czym spieszyć, a wydawanie książki na własną rękę tylko z małą pomocą wydawnictwa nie jest najlepszym pomysłem.

Mam w zwyczaju chodzić do biblioteki falami. Jest okres, że moja stopa nie postanie tam przez kilka miesięcy, ale jak już podejmuję decyzję, by ją odwiedzić, od razu biorę tyle książek, na ile pozwala mi limit. Później, gdy je oddaję, pożyczam nowe i tak w kółko. Przy jednej takiej wizycie w moje ręce wpadła debiutancka powieść Elizy Drogosz pod tytułem Władca piasków. Wzięłam ją ze względu na jej status oznaczony jako nowy i intrygujący tytuł. Dopiero w domu przeczytałam opis z tyłu okładki i trochę się zmartwiłam. Z jakiegoś bliżej nieznanego mi powodu byłam przekonana, że mam do czynienia z burzliwym nastoletnim romansem na tle gorącej pustyni Egiptu. Ale jak to zwykle ze mną bywa, żadne z moich pierwszych wyobrażeń nie było trafne, a w książce nie znajdziemy ani grama wątku miłosnego. Od dawna szukałam takiej historii, której nikt nie urozmaici niepotrzebnym romansem. To bardzo miła odmiana w końcu ją znaleźć. Tylko, że ta akurat do najlepszych nie należy.

Jest to historia o polskiej nastolatce, Soni, która wyjeżdża na międzynarodowy obóz do Egiptu. Tam poznaje różne kultury obozowiczów. Zaprzyjaźnia się z dziewczyną o imieniu Estera, a na jej drodze staje także tajemniczy i budzący grozę chłopak, Oliver. Wkrótce Sonia zostaje wplątana w pradawne tajemnice egipskich bóstw i intrygi. Nie wie, komu ma ufać a kto jest jej śmiertelnym wrogiem.

Fabuła całej książki jest dość skomplikowana i zagmatwana. Na pytanie o czym jest, nie wiem, czy byłabym w stanie udzielić jednoznacznej odpowiedzi, takiej w jednym czy dwóch zdaniach, by uciąć temat i nie wdawać się w szczegóły bez spojlerowania.

Książce mam bardzo dużo do zarzucenia, ale nie będę wymieniać jej wszystkich minusów, bo mogłoby nam braknąć dnia, a mnie znaków do wykorzystania w notce, jeśli to możliwe. Skupię się więc na rzeczach, które najbardziej zwróciły moją uwagę i tym samym powodowały największą irytację.

Największą wadą całej powieści jest brak umiejętności gospodarowania treścią w stosunku do objętości. Książka liczy sobie raptem czterysta stron, a sam wstęp i wprowadzenie czytelnika do świata przedstawionego zajmuje ponad trzy czwarte. Końcowe rozwiązanie jest krótkie i bardzo niesatysfakcjonujące, mogłabym nawet stwierdzić, że autorka je spaliła. Czemu? Skoro już zaserwowano tak rozbudowane wprowadzenie, to zakończenie powinno być równie obszerne. A mówiąc szczerze, to nie wiedziałam, w którym momencie miałam do czynienia z punktem kulminacyjnym. On z niczego nie wynika i jest zbyt gwałtowny przeskok od spokojnego opisywania tajemniczych zdarzeń do samego rozwiązania całej zagadki, której, tak przy okazji, wcale nie rozwiązano. Wnioskuję, że, o zgrozo, mają być kolejne części.

Druga bardzo irytująca i dająca mi się we znaki rzecz. Każda osoba, która coś tworzy, od początków szkolnych miała wpajane, żeby unikać powtarzania słów linijka w linijkę. Powtórzenia bardzo zaburzają całe brzmienie tekstu i zakłócają lekturę. Niechcący można się zapętlić. Eliza Drogosz chyba miała nocne koszmary związane z takimi błędami stylistycznymi i za wszelką cenę chciała uniknąć ich w swojej powieści, co wyszło jej wprost tragicznie. Jednym jest zastępowanie imienia głównej bohaterki wyrazami zastępczymi typu dziewczyna, blondynka czy nastolatka. Ale taki zabieg wprowadza konsternację, gdy narrator opisuje wydarzenia rozgrywające się z udziałem dwóch postaci i używa zamienników wyjętych z kapelusza. Przez całą powieść miałam problem z odróżnieniem bohaterów właśnie z uwagi na nieumiejętnie prowadzoną narrację.

A teraz wada numer trzy, która jest tak idiotyczna, że aż nie wiem, czy to ja mam déjà vu czy inne rozdwojenie jaźni albo schizofrenie. W ostatnich rozdziałach mogę przysiąc, że narrator opisywał to samo zdarzenie dwa razy. Tak, jakby autorka napisała jedną scenę, poszła na spacer, wróciła, zrobiła obiad, poszła spać i zapomniała o poprzedniej sesji pisania. A gdy ponownie usiadła do komputera, olśniło ją, że można by stworzyć coś takiego. Szkoda tylko, że nie przewinęła do poprzednich stron i napisała dokładnie to samo, co już było, tylko innymi słowami.

Na sam koniec napomknę o irytujących imionach. Ja wiem, że to miał być przedstawiony obóz międzynarodowy, okej. Ale jeśli już się umieszcza polską bohaterkę w środku Egiptu wraz z postaciami z innych krajów, to powinno się zaznaczyć jej polskość w inny sposób, niż jedno zdanie wymruczane gdzieś na samym początku. Bo później czytelnik taki jak ja, kończąc książkę, trafia na obszerną scenę z udziałem prastarych egipskich bóstw na środku krakowskiego rynku, dziwiąc się, że główna bohaterka przez przypadek jest Polką. I sprowadziła do mojego ukochanego miasta zgraję nieśmiertelnego zła.

W Władcy piasków czasoprzestrzeń zostaje zachwiana i pogmatwana. Opisane wydarzenia czasem są totalnie bez sensu. Niektóre opisy skupiają się na tle, robiąc z niego główny wątek, choć powinno zostać to bardzo mocno okrojone, albo najlepiej zupełnie wycięte. Dodając do tego strasznie wolno myślących bohaterów, którzy przez całą książkę kluczą wokół jednego tematu  i nie potrafią go rozwiązać… Domyśliłam się prawdy już na samym początku, a Sonia nawet przy ostatnich stronach, gdzie już wszystko było jasne, nie była pewna, czy to rzeczywiście tak działa.

Książka spodoba się na pewno wszystkim, którzy lubią starożytność, w szczególności Egipt. Miłośnicy bogów i egipskich historii o bóstwach także znajdą tu coś dla siebie. Nie wiem, jak przytoczone opowieści są zgodne z tymi uczonymi przez humanistów, nie mniej jednak Władca piasków urozmaica czas i pozwala przy okazji poznać nowe kultury.

Fani serialu, który swego czasu leciał na Nickelodeonie, Tajemnice domu Anubisa, powinni odnaleźć się w tej powieści. Zagadek nie brakuje, do tego starożytne klątwy i boskie porachunki. Odstraszać może jednak fatalny styl pisania i brak dopracowania całości. Z tego powodu nie zachęcam nikogo do lektury, ale też jej nie odradzam. Książka miała bardzo duży potencjał i gdyby wprowadzono do niej poprawki w dużej ilości, byłaby całkiem niezłym czytadłem. Teraz jednak może tylko jednorazowo pojawić się u mnie w domu, bo po oddaniu jej do biblioteki, nie zmierzam tęsknić.

Wyzwania:

Czytam opasłe tomiska: +416 stron
Przeczytam tyle. ile mam wzrostu: +3,1 cm
Klucznik: "debiut"

Chcesz być na bieżąco?

Polub FP na Facebooku --------> https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld?fref=ts

Zaobserwuj witrynę na blogspocie ------> http://books-may-well-be.blogspot.com/