Recenzja| Papierowe miasta - John Green

Pójdziesz do papierowych miast i nigdy już nie powrócisz.

Q to zwyczajny nastolatek, ma prawie stuprocentową frekwencję, nigdy nie miał problemów z rodzicami, ma duże grono znajomych, a rodzice jednego z jego przyjaciół posiadają chyba największą na świecie kolekcję czarnoskórych mikołajów.

Q lubi rutynę i powtarzalność. Jest przywiązany do całego swojego życia i nie chce go zmieniać. Ma wszystko na swoim miejscu. Nawet tego nieustannego zerkania w stronę pewnej dziewczyny na korytarzu szkolnym. Margo, bo tak nazywa się ta dziewczyna, mieszka w sąsiedztwie Quentina. W dzieciństwie się przyjaźnili, ale potem kontakt się urwał. Dlatego, gdy Margo w środku nocy pojawia się w oknie chłopaka, wywraca jego życie do góry nogami.

Margo Roth Spiegelman uwielbiała tajemnice. Tak bardzo, że sama stała się jedną z nich.

Więcej o książce nie dam rady powiedzieć bez spojlerowania jej. Tutaj wyjątkowo opis z okładki nic nie zdradza, więc ja także nie chcę wam psuć przyjemności z lektury. Tak, wbrew moim przyzwyczajeniom zachowam fabułę dla siebie.

Papierowe miasta trafiły do mnie dzięki targom książki w Krakowie w zeszłym roku. Skorzystałam wtedy z promocji, którą oferowało wydawnictwo i oto je mam. Jednak dopiero teraz, w miesiącu kwietniu je przeczytałam. Trochę popchnęła mnie do tego czerwcowa premiera ekranizacji. Już uznałam, że filmu nie oglądnę dopóki nie przeczytam książki, a znowuż film koniecznie chcę zobaczyć w kinie, więc to samo napędzające się koło.

Książka gruba jakoś specjalnie nie jest, bo ma około czterysta stron. Czyta się ją  całkiem lekko i przyjemnie (edit, od jakiejś setnej strony), ale to nie zmienia faktu, że czytałam ją prawie miesiąc. Nie wiem, czy to spowodowane było moim kacem książkowym, który znowuż wziął się z natłoku szkoły i egzaminów, bo kompletnie nie mogłam się zabrać do czytania. Gdy już to wszystko ustąpiło, udało mi się skończyć kolejną powieść Greena. Ostatnie osiemdziesiąt stron czytałabym na jednym wdechu, gdyby nie fizjologia i szkolne obowiązki. Ale teraz, już po lekturze, mogę powiedzieć, że jest to moja druga ulubiona książka tego autora, zaraz po Gwiazd naszych wina.

Początkowo główny bohater jest egoistyczny i zachowuje się dość dziecinnie. Oczekuje, że jego przyjaciele zrobią dla niego wszystko, nie dając tego samego w zamian. Dlatego noc w towarzystwie Margo Roth Spiegelman zmienia go i dosłownie i w przenośni. Ta wyprawa sprawia, że Quentin zaczyna myśleć w zupełnie inny sposób. I od tego momentu książkę czyta się bardzo łatwo i przyjemnie.

Przedmiotem tej recenzji jest książka Johna Greena, więc nie można nie wspomnieć o typowym dla niego humorze, który jest nieodłączną częścią powieści. Kto kolekcjonuje czarnoskóre mikołaje? Kto porównuje wielkość frytek z McDonalda do swoich jąder? No cóż… Trzeba przeczytać Papierowe miasta, bo w niektórych momentach ja prawie płakałam ze śmiechu.

Podczas lektury poznajemy różne znaczenia tytułowych papierowych miast. Inne wyobrażenia mają przypadkowi internauci, inne ma Quentin, a zupełnie odmienne ma Margo Roth Spiegelman, której tok rozumowania staje się zagadką całej historii. No bo co to tak naprawdę są papierowe miasta? Makieta miasta zbudowana z papieru? Ja tak myślałam zaczynając lekturę. Tak samo uważał też autor brytyjskiej okładki.

Sięgając po tę książkę dostaniecie dużą dawkę humoru, nastoletnich imprez, nieodwzajemnionych uczuć i zagadek do rozwiązania. Nie brak tutaj minivanów, wyścigów z czasem i szaleńczych postojów na stacjach benzynowych, gdzie każdy ma swoje zadanie, byleby zdążyć na czas, wyrobić się w sześć minut i gnać autostradą dalej, łamiąc wszystkie przepisy. Jest to powieść dla każdego, dla chłopaka, dla dziewczyny, dla starszych i młodszych czytelników, jeśli tylko się nie boją jechać przez Stany Zjednoczone ze średnią prędkością stu szesnastu kilometrów na godzinę, jedząc batoniki energetyczne i znosząc sikającego do butelki przyjaciela z tylnego fotela.

  

Książka bierze udział w wyzwaniu Czytam zekranizowane powieści na blogu Korci mnie czytanie