Książkowanie| Córka dymu i kości - Laini Taylor

… czyli krótko, zwięźle i na temat.

Ta książka miała sprawić, że szczęka opadnie mi podczas czytania. Że się zakocham i bezwarunkowo oddam miłości do bohaterów, do świata i do historii. Wall Street Journal na okładce gwarantował mi, że „Laini Taylor wyczarowała świat, który zajmie miejsce Harry’ego Pottera w wyobraźni czytelników!” Ale Córka dymu i kości chyba stała bardzo daleko od książek J. K. Rowling.

Siedemnastoletnia Karou chodzi do szkoły artystycznej, spędza czas z przyjaciółką i zmaga się ze złamanym sercem i wspomnieniami o byłym chłopaku. Wydaje się być normalną nastolatką, ale niefarbowane niebieskie włosy, blizny na całym ciele i niesamowite rysunki swoich nieprzyziemnych znajomych zaburzają ten obraz. Dodatkowo dziewczyna nie ma rodziców, a wychowują ją chimery. Aha, i po lekcjach Karou pracuje – jako dostawca zębów.

Akcja ma miejsce w Pradze, co jest miłym urozmaiceniem amerykańskich i brytyjskich scenerii, które można spotkać w książkach na każdym kroku. Sam pomysł na fabułę jest naprawdę ciekawy i oryginalny. Zderzenie świata śmiertelników z chimerami i aniołami jest nieczęsto spotykane. Mimo to mam bardzo mocne odczucie, że autorka nie do końca wykorzystała potencjał tkwiący w postaci Karou czy później nam poznanego serafina Akivy. Odnoszę wrażenie, że fabuła jest niedopracowana i momentami nie łączyła się w logiczną całość, wręcz powstawały dziury, których nie umiałam sama wypełnić.

Styl Laini Taylor jest bardzo przyjemny. Łatwo i przyjemnie się go czyta, ale nie jest on banalny i prosty. Autorka bardzo ładnie urozmaicała wszystkie opisy, a wydarzenia przedstawiała w bardzo rzeczywisty sposób. I ten sposób narracji był jedyną rzeczą, która utrzymała mnie do końca przy lekturze. Ale jak bardzo lubię narrację trzecioosobową to tutaj wielokrotnie się gubiłam. Akcja często skakała między innymi lokalizacjami a później nawet między innymi epokami i nie do końca wiedziałam, o czym aktualnie czytam i w jakich czasach znajdują się bohaterowie.

Największym jednak problemem, jaki mam z tą książką, jest wątek miłosny a raczej jego niedopracowanie i duża niepełnosprawność. W chwili, gdy Karou spotyka Akivę, jedynie z wcześniej utartych schematów wiemy, że tych dwoje będzie razem. W chwili ich pierwszego spotkania nie czuć między nimi chemii. Rozmawiają ze sobą z przymusu, bez uczuć i z powiewem nudy. Długo trzeba było czekać na rozwój ich relacji, a było to nużące. Gdy w końcu nastąpił przełom, wyszedł on bardzo nienaturalny i nagły. Wiem, że późniejsze wyjaśnienie powinno to usprawiedliwić i pomóc zrozumieć, dlaczego nagle bohaterowie zapałali do siebie gwałtowną namiętnością, ale mnie to nie usatysfakcjonowało. I może to dlatego Córka dymu i kości tak bardzo mnie zawiodła. Książka bez dobrze napisanego wątku miłosnego jest jak sałatka grecka bez sera fety. Nic jej nie uratuje. I tak optymistycznym akcentem kolejny już raz nie umiem wam ani polecić, ani odradzić tej książki, bo argumenty po obu stronach szali są tak samo złe i tak samo dobre. Znowu decyzja i ryzyko leży po waszej stronie. Czy warto przeczytać tę powieść? Napiszcie w komentarzach swoją opinię.

Znajdziesz mnie również tutaj:

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/thethirteenthbook/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia