Spóźniłam się na ten pociąg dwanaście lat... "Supernatural"

Supernaturalny rollercoaster czas zacząć.

Zjawiska nadnaturalne, nie z tej ziemi, fascynują każdego, prawda? A przynajmniej zdecydowaną większość z nas. Zawsze, gdy na religii pojawia się pytanie, jakie tematy chcemy poruszyć na lekcji, ktoś zagadnie o demony, duchy i egzorcyzmy. Pamiętam, że w gimnazjum ksiądz sam z siebie zagadnął nas o przeprowadzanie egzorcyzmów. Opowiedział jak to ma działać w teorii, na przykładzie sztuki Hollywood
i praktyki z historii, którą od kogoś usłyszał. W liceum miałam powtórkę za sprawą katechety. Tym razem temat pogłębiony był o satanistyczne symbole, modlitwy i sposoby wypędzania demona z ciała. A także historie opętań,  które Kościół zamknął na lata, aby rozgłos ucichł.

Z drugiej strony medalu jest ksiądz Mateusz. Poczciwy duchowny w średnim wieku, jeżdżący sobie na rowerku i będący zawsze o krok przed policją. Księżulo ma po prostu szczęście i nosa do ludzi, do tego umie czytać z nich jak z otwartej księgi. Szybko kojarzy fakty i domyśla się, że jego rozmówca nie jest taki niewinny jak się wszystkim wydaje. A ja miałam jeszcze to szczęście, że na samych początkach powstawania serialu zaplątałam się w Sandomierzu i miałam przyjemność zobaczyć jak kaskader jeździ po sandomierskim rynku w sutannie na rowerze i udaje księdza. Ale tych dwóch policjantów też widziałam.

Mam nadzieję, że was zaintrygowałam.

Gdy Sam miał sześć miesięcy, a Dean cztery lata, w domu Winchesterów wydarzył się dziwny wypadek. W nocy, gdy matka poszła do pokoju młodszego z chłopców, zaatakował ją demon. Została przytwierdzona do sufitu, a gdy do pomieszczenia przyszedł jej mąż, ciało żony stanęło w płomieniach. Od tego czasu cała rodzina żyła pod znakiem polowania na to coś, co odebrało życiem ich matce i żonie. John Winchester ciągał swoje dzieci po całym kraju w poszukiwaniu demona. Dwadzieścia lat po tym wydarzeniu w końcu natrafił na jego ślad. Wyruszył na polowanie i ślad się po nim urwał. Dean prosi Sama, studenta prawa, aby wyruszył z nim na poszukiwania ojca. A gdy wracają, Sam jest świadkiem takiego samego zdarzenia jak to z jego dzieciństwa. Tym razem dotyczącego jego dziewczyny…

Supernatural to serial niezwykły pod każdym względem. Fakt, że zaczął powstawać w 2005 roku  i CGI nie było jeszcze tak rozwinięte jak teraz, może mieć duży wpływ na klimat całej produkcji. Efekty specjalnie fabularnie stanowią podstawę serialu, ale w praktyce nie używa się ich w nadmiarze. Raczej się ich unika, a gdy już wymagają ukazania, wyglądają całkiem przyzwoicie. Oczywiście nie są na miarę Avatara czy dzisiejszego Doktora Strange’a, ale twórcy i tak wykonali całkiem niezłą robotę. Ale ale. Komputerowo wykreowane demony, duchy i zjawy nie są jedyne odpowiedzialne za wszechobecne uczucie grozy i strachu. Ktokolwiek zdecydował się na zastosowanie muzyki rodem z horrorów, jednocześnie dostaje ode mnie uznanie jak i nienawiść do grobowej deski. Poprzez kończenie scen nie dość, że cliff hangerami, to jeszcze niepokojącą muzyką, spać nie można po nocach. Do tego dochodzą psychodeliczne stare zjawy, brudne, mrugające i przerażające. I bezsenna noc gotowa. Albo co gorsza, z koszmarami.

Jednak strach i groza to nie wszystko, co dostajemy w tym serialu. Dean i Sam są braćmi, których łączy nietypowa profesja, wspólna chęć zemsty na demonie, który zabił im matkę, oraz miłość do aktualnie zaginionego ojca. Oczywiście, jesteśmy świadkami rodzinnych nieporozumień, kłótni, różnicy zdań i wyciągania brudów z przeszłości, ale najważniejsze w tym wszystkim jest to, że bracia zawsze stawiają swoją relację na pierwszym miejscu. I widzimy jak z każdym odcinkiem coraz bardziej do nich dociera, że rodzinne więzi są jedyną rzeczą, jaka tak naprawdę się liczą w życiu.

Do tej pory mam za sobą pierwszy sezon Supernatural, a przede mną kolejne 11. Ten pierwszy jest połączeniem klimatu z American Horror Story, nadnaturalnymi zjawiskami z Pamiętników wampirów i sposobem prowadzenia narracji z Ojca Mateusza czy Komisarza Alexa albo Doktora House’a. Każdy odcinek stanowi osobną historię. Na początku jesteśmy świadkami jakiegoś morderstwa. Później główni bohaterowie się o nim dowiadują. I że nie ma śladów, które wskazywałyby na dzieło człowieka. Przybywają na miejsce, zaczynają badać sprawę i dochodzą do wniosków, że siły paranormalne miały z tym coś wspólnego. Razem szukają informacji na temat istoty, z którą aktualnie mają do czynienia. A potem znajdują sposób, aby ją zabić. Ale oprócz śledztw kryminalnych odcinki połączone są też ze sobą. Łączy je główny wątek poszukiwania ojca oraz zabójstwa matki sprzed lat, a w kolejnych epizodach przewijają się nawiązania do poprzednich spraw i zabitych demonów.

Kolejnym dość ważnym aspektem są aktorzy. Oglądnęłam dopiero pierwszy sezon, a już pokochałam Sama i Deana. Deana może trochę bardziej, no bo jak już trzeba wybrać, to trzeba. Więc jestem Team Dean. Ale Sam też jest niczego sobie. W dodatku cały serial jest czymś w rodzaju „two man show”. Główne skrzypce grają właśnie bracia Winchester, a inne postacie, które gdzieś tam się przewijają, rzadko goszczą na dłużej niż jeden odcinek. Może czasem ktoś się zapląta na dwa, a jak już na trzy, to możemy mówić o sukcesie.

Mam nadzieję, że drugi sezon będzie tak samo dobry jak pierwszy. Już teraz podziwiam twórców, którzy wymyślają te wszystkie niesamowite rzeczy. Kreatywności im na pewno nie brak. I także składam im wielki ukłon, bo podczas tych dwudziestu dwóch odcinków moje serce nie raz się zatrzymało ze strachu czy obawy o życie głównych bohaterów. A zakończenie, które zafundowali… Oglądnęłam już sporo odcinków tego dnia i finałowy miał być ostatni. Ale to, co tam się stało w ostatniej minucie nie pozostawiło mnie obojętną. Musiałam włączyć kolejny. A potem się okazało, że to też nie wystarczy. Więc był kolejny. I kolejny. I kolejny…

Supernatural jest świetną opcją, jeśli lubicie zjawiska paranormalne i zagadki kryminalne w jednym. To idealna opcja na spędzenie czasu w towarzystwie braci Winchester i ich specyficznego poczucia humoru. To także świetny pomysł na wieczór, jeśli nie chcecie później spać w nocy. Z powodu potrzeby oglądania dalszych odcinków albo przez koszmary, które będą was niechybnie nawiedzać. Wiem co mówię. Z jednej strony może to odrzucać, ale z drugiej… Serial który wywołuje emocje jest zawsze warty uwagi.

A jeśli ktoś byłby ciekawy, to ta recenzja z tym ostatnim zdaniem ma dokładnie tysiąc słów. To znaczy z tym kolejnym, które właśnie kończysz czytać.

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/thethirteenthbook/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia