Subiektywnie o książkowych porażkach 2016

To już ostatni taki post.

Do podsumowania zeszłego roku brakuje mi tylko pokazania wam tych najgorszych książek. Także dzisiaj trochę mniej przyjemnie i kolorowo. Pamiętajcie, że to tylko moja opinia i nie każdy musi się z nią zgadzać.

Zestawienie otwierają Córki marionetek, które były chyba najmniejszym złem ze wszystkich, o których wam dzisiaj napiszę. Książka, która kreowana była jako thriller psychologiczny, w żadnym stopniu nim nie była. Zaczyna się bardzo dobrze, wręcz fenomenalnie. Przed wielu laty na karuzeli znaleziono zamordowanego mężczyznę, ojca głównej bohaterki. Ale później wydarzenia przeskakują o wiele lat do przodu, gdy jego córka już jest dorosłą kobietą, prowadzącą sklep z zabawkami i marionetkami. I to by było na tyle, jeśli chodzi o tę ciekawą część. Zamyka się ona w pierwszych trzydziestu stronach. Później jest po prostu nudno. Każda próba zbudowania napięcia i zastosowania cliff-hangera na końcu rozdziału, nie zostaje w pełni wykorzystana, bo tajemnica wyjaśnia się w pierwszym zdaniu kolejnego. Zmarnowany potencjał, zbyt piękna okładka i intrygujący tytuł. Tak można opisać całą tę książkę. A na bardziej szczegółową opinię zapraszam tu.

Następna w kolejce do skrytykowania jest Wybrana. Ta książka przyciągnęła moją uwagę tym, że historia miała być inspirowana polskimi baśniami, legendami i podaniami. Autorka postaciom nadała polskie imiona, kraj, w którym toczy się akcja, nazywa się Polonia i sąsiaduje z Rusją. Główna bohaterka mieszka w małej wiosce, niedaleko której rozpościera się groźny i przerażający Bór. Czarodziej, zwany Smokiem, za zadanie ma chronić ludność przed rozprzestrzeniającym się złem. Ale za tę usługę, pobiera straszną opłatę. Raz na dziesięć lat wybiera sobie jedną siedemnastolatkę z wioski i zabiera ją do swojej wierzy. Nikt nie wie, co się później dzieje z dziewczyną. I jak można się domyślać, mimo wszystkich znaków, nasza główna bohaterka zostaje wybrana. I tu rozpoczyna się żmudna droga przez mękę z masą nudnych i bezsensownych momentów. W dodatku ja tu nie widziałam żadnych nawiązań do polskiej kultury, a miało się od nich roić, nie rozpoznałam też żadnych legend. W dodatku elementy fantastyczne są tak niedopracowane i nierzeczywiste… To było po prostu nużące i męczące.

Udało mi się dokończyć trylogię Achaja. Jak pierwsza część podobała mi się jeszcze jakoś tam, to druga i trzecia, które przeczytałam w tym roku, po prostu wołały o pomstę do nieba. Seria opowiada o losach księżniczki Achai, która w wyniku intryg swojej macochy, trafia do wojska. Tam śledzimy jej losy, obserwujemy zmiany, które zachodzą w dziewczynie. Z dworskiej damy przeistacza się w silną i niezależną kobietę, idealną wojowniczkę. Jednak w drugim i trzecim tomie… Oprócz wątków Achai, mamy jeszcze do czynienia z dwoma innymi, z których jeden był bardzo nudny. Później już się w nich gubiłam i nie rozumiałam, dlaczego autor poświęca tyle czasu bohaterom, którzy w żaden sposób nie łączą się z główną fabułą. Ale rzeczą, która najbardziej mnie odrzuca, jest  język używany w kolejnych częściach. Jak na początku nie bardzo biło mnie to w oczy, to później zaczęło zniesmaczać. Ziemiański w swoich książkach pokazuje typowy męski humor i seksistowskie spojrzenie na świat, w którym kobiety walczą w króciutkich spódniczkach. Do tego dochodzą sprośne żarty, które w większości przypadków były bezczelne i nie zawsze miały sens. I jeszcze zbyt duża ilość przekleństw, które w pewnych momentach nie były uzasadnione. Skutecznie mnie to zniechęcało do kontynuowania lektury.

2016 rok nie byłby kompletny, gdyby nie After, w tym wypadku akurat druga część. Pierwsza była bardzo słaba, ponad przeciętnie słaba, ale zakończenie się obroniło. I to tak, że praktycznie od razu sięgnęłam po kontynuację. I o jeju, jak żałuję tego czynu. Dwójka jest tak cholernie nudna, tak bardzo bezpodstawnie gruba, rozwleczona i nużąca, ugh. No ale w końcu czego można się spodziewać po przerobionym z Wattpada fanfiction o One Direction. Tessa cały czas kłóci się z Hardinem i godzi, uprawiają seks i zrywają. I tak przez ile, 600 stron? Ileż można. Kumulacja frustracji i negatywnych emocji nie tylko u bohaterów, ale u czytelnika. Ta książka przedstawiała tak negatywny obraz związku, że się aż odechciewa. Więcej uwag w mojej recenzji, do której odsyłam.

Teraz wam przedstawię recenzję, po której posypią się hejty. Tyle osób mi opowiadało, o czym jest Metro 2033, że zapragnęłam sama je przeczytać, bo żadna z nich nie umiała mi do końca tego wyjaśnić. No i wyobraźcie sobie, że mi się udało przeczytać tę książkę. I wiecie co? Dalej nie wiem, o czym ona jest. Ogólny zarys historii jest taki, że po wielu wojnach ludzkość nie może już mieszkać na Ziemi. Schronienia szuka w moskiewskim metrze, który jest jednocześnie największym schronem. I to tyle. Bo czytając książkę miałam wrażenie, że autor wpadł na ten pomysł i koniecznie chciał go pokazać światu i sprzedać. Jednak nie miał żadnego planu na dalszy rozwój wydarzeń i na logiczne poprowadzenie fabuły. Większość scen nie ma większego sensu i stanowi tylko zapchajdziurę. Dodatkowo z punktu A do punktu B dochodzimy tak niepotrzebnie skomplikowanie językową drogą, że się czytać odechciewa. Tak jakby autor postawił sobie cel, aby napisać jak najdłuższą książkę o niczym. Odsyłam do recenzji.

Ale absolutnym hitem spośród wszystkich hitów jest bestseller z ostatnich lat, thriller mrożący krew  w żyłach, który jest promowany przez mistrza horrorów, samego Stephena Kinga. Otóż tak! Dziewczyna z pociągu wygrała wszystko znajdując się na tym zaszczytnym miejscu numer jeden. A czym sobie zasłużyła, zapytacie? Absolutnie każdym słowem ze swojej treści. Główną bohaterką jest Rachel, alkoholiczka i rozwódka, która codziennie o tej samej godzinie jeździ tymi samymi pociągami. Pewnego dnia znika młoda kobieta z domu, który Rachel obserwuje z okna wagonu. I tu pojawia się pytanie. Czy kobieta mogła widzieć, co spotkało zaginioną? Obserwujemy wątki z perspektywy trzech kobiet.  Pomysł ciekawy, szkoda tylko, że są przeładowane stereotypami... Jak rozwódka i alkoholiczka, to natrętna i rzygająca gdzie popadnie. Jak kochanka, to głupia i pusta blondynka.  A jak niania, to z demoniczną przeszłością na temat opieki nad dziećmi, lubiąca ojców swoich podopiecznych. Klimatu grozy ja tu nie uświadczyłam, spokojnie mogłam czytać tę książkę w nocy i iść po ciemku do kuchni po picie bez strachu, że coś mi zza rogu wyskoczy. Atmosfera jest raczej podobna do tej z M jak miłość. A co jest największą wadą Dziewczyny z pociągu? Rozwiązanie, które tylko i wyłącznie opiera się na tym, co zobaczyła Rachel pod wpływem alkoholu. A kobieta z procentami w organizmie mogła zobaczyć dosłownie wszystko i autorka mogła wymyślić cokolwiek. Bardziej obszerną krytykęznajdziecie w recenzji.

To by było na tyle. Ugh. Teraz już mogę nie wracać myślami do tych klumpów, tylko skupić się na tych lepszych książkach, które są przede mną. Te powyższe czas wyrzucić z głowy, bo nie są warte uwagi. Ale powtarzam, to tylko moja subiektywna opinia.

Czytaliście coś z mojej zasłużonej listy?

Znajdziesz mnie również tutaj: Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ Instagram: https://www.instagram.com/thethirteenthbook/ Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia Snapchat: @ewuniunia