Schemat goni schemat - "Biały kruk" J. L. Weil [RECENZJA]

Opis książki jest prosty i mało skomplikowany. Już te kilka zdań na tylnej okładce sugeruje, że nie będziemy mieć do czynienia z czymś innowacyjnym, tylko że zostaną nam podane stare i dobrze znane schematy. Dlaczego więc zdecydowałam się sięgnąć po Białego kruka? Bo kurczę, ja bardzo lubiłam te wszystkie paranormalne romanse w czasach ich świetności. Czy dobrze wyszłam na tym spotkaniu? To kwestia dyskusyjna…

Piper i jej młodszy brat właśnie stracili matkę. Krótko po tym zostają wysłani na wakacje na idylliczną wyspę do rezydencji ich babci, której nigdy nie spotkali, a która okazuje się być obrzydliwie bogatą osobą. Niedługo potem Piper poznaje zabójczo przystojnego Zane’a, który namiesza w jej życiu i wprowadzi do niego aspekt nie z tego świata.

No więc tak. Zaczynając od początku czyli od samej fabuły i pomysłu na nią, czy może braku logicznej fabuły i jakiegokolwiek na nią pomysłu. Schemat na schemacie goni schemat uciekając przed schematem dosiadając schemat podążając ku schematowi. Pewnego dnia dziewczyna przyjeżdża w nowe miejsce, poznaje chłopaka ze snów i przy okazji dowiaduje się, że nie jest on zwykłym śmiertelnikiem, że ona również nie jest nikim zwykłym i że ogólnie całe jej życie było wielkim kłamstwem. Znamy to? Znamy.

Idąc o krok dalej. Bo wiecie, nawet wokół tak oklepanego schematu można byłoby stworzyć coś, co okej, jest powtarzalne, ale również przyjemne w odbiorze. W Białym kruku zaś oprócz ogólnie małej innowacyjności dostajemy w pakiecie historię prostą jak budowa cepa. W praktyce fabuła sprowadza się do tego, że główna bohaterka zgłębia tajemnice swojej przeszłości, dowiaduje się, kim tak naprawdę jest. I naprawdę rzadko autorka wychodziła poza ten temat. Wszystko kręci się wokół Piper poznającej dzieje swojej rodziny i wyspy, na którą trafiła. Żadnych intryg, żadnych zwrotów akcji. Nawet w finale nie pojawiają się fajerwerki, bo wszystko rozgrywa się na trzech stronach, szach mat i pozamiatane. Nie nazwałabym tego nawet punktem kulminacyjnym, a co dopiero finałem.

Do bohaterów przechodząc! No cóż, bohaterowie po prostu są. Nie są na tyle fajni, by im kibicować, to raczej nie ten typ postaci, z którymi można się zżyć. Z drugiej strony też nie wzbudzają w czytelniku tylu negatywnych uczuć, by od razu życzyć im śmierci. Ta cecha dotyczy wszystkich drugoplanowych bohaterów i Zane’a. Za to Piper, ah, Piper. Tak dla ciekawostki, zanim zasiadłam do pisania recenzji, musiałam sprawdzić, jak się nazywa, bo jej imię wypadło mi z głowy, a książkę skończyłam czytać dosłownie chwilę temu.

No więc Piper. Jeśli ktoś kiedyś będzie organizował konkurs na najpłytszą postać literacką, to zgłaszam jej kandydaturę. Tak, ta laska jest bardziej banalna niż tabliczka mnożenia. Do tego jest niekonsekwentna i nie trwa zbyt długo w swoich decyzjach. Najpierw ostro manifestuje wyznawane przez siebie wartości, ale później orientuje się, że w sumie to bezsensu, więc równie ostentacyjnie rezygnuje ze swojego buntu. Wszystkie swoje przekonania puszcza z wiatrem szybciej niż w ogóle je wymyśla. A jej relacja z Zane’em? Wiem, że chłopak ma piękne ciało, jest przystojny niczym grecki bóg, jest spełnieniem marzeń każdej dziewczyny, ale… Piper chyba w żadnym momencie nie zwróciła uwagi na jego cechy charakteru.

Mamy już mega przystojnego faceta i babkę, która robi do niego maślane oczy. Sądzicie, że jak wyglądają dialogi między tą dwójką? Mniej więcej tak:

- Jestem gejem.

- O nie, ale jak to.

- A no tak to.

- A, to super. Co tam?

Oczywiście bez tego kawałka z gejem, po prostu nie chcę spoilerować wam coś istotnego elementu dla całej fabuły.

Myślicie, że mamy już wszystko, by powstała kiepska powieść? Ha! Autorka postanowiła pójść po bandzie i wrzucić tutaj, uwaga… trójkąt miłosny! Nieważne, że jest on o kant czterech liter rozbić, że nie ma prawa w ogóle się narodzić, że jest wyssany z palca i nikomu do szczęścia niepotrzebny. Na pewno czytelnikowi się spodoba, niech poczuje dreszczyk emocji, bo przecież nie wiadomo, kogo Piper wybierze.

Okej, no to skoro już mamy fatalną główną bohaterkę, jakieś tam postacie drugoplanowe, schematyczną fabułę i trójkąt miłosny, to może chociaż wątek fantastyczny się udał? Otóż nie, nie udał. Autorka miała jakiś tam pomysł, chociaż to chyba za dużo powiedziane, na stworzenie świata trochę oderwanego od rzeczywistości. Wprowadziła nowe pojęcia, nowe moce, funkcje, profesje i tak dalej. Z tym, że w sumie to ich nie wyjaśniła. I jak tu czytać książkę, jeśli nie wiemy, jakie prawa obowiązują w świecie przedstawionym?

To tego Biały kruk chyba sam nie do końca wie, do jakiego gatunku literackiego chce należeć. Styl pisania autorki w tej książce, bohaterowie, fabuła i cała ta fantastyczna otoczka sugeruje, że powinniśmy umieścić powieść w strefie młodzieżowego paranormal romance przeznaczonego dla nastoletnich odbiorców. Z tym, że zdarzają się też tu sceny jakby wyjęte z new adult czy nawet z erotyka, które przeczą temu, co wcześniej napisałam.

Wśród morza minusów znalazłam jednak coś pozytywnego. J. L. Weil jest fanką Supernatural, co pokazuje w swoich książkach. Nie raz i nie dwa Piper w dialogach przytacza nazwę serialu czy bohaterów. To akurat doceniam, bo sama tę produkcję bardzo lubię. I wy chyba też, bo gdy wstawiałam cytaty na InstaStory, to pytaliście mnie, co to za książka. Bracia Winchester zawsze wzbudzą zainteresowanie!

No i chyba najważniejsze. Jak zły Biały kruk by nie był, bardzo przyjemnie się go czyta, a strony same się przewracają. Zdarzają się ciekawe momenty, które sprawiają, że chcesz dowiedzieć się, co będzie dalej. No i zakończenie jest dość zaskakujące. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw i w sumie to jestem ciekawa, co będzie dalej, jak Piper poradzi sobie w nowej sytuacji, ale z drugiej przeczuwam, że następny tom nie będzie wolny od tych wszystkich wad, które właśnie przed chwilą pieczołowicie wymieniłam.

Jeśli mam być szczera, to nikomu bym Białego kruka na siłę do rąk nie wcisnęła, bo sądzę, że jednak na świecie istnieją lepsze książki niż ta. Nawet miałam napisać, że jeśli nie macie co zrobić z wolnymi trzema godzinkami, to możecie sięgnąć, ale nie wiem, czy sumienie mi na to pozwala. Także najlepiej chyba będzie, jak podjęcie tej decyzji pozostawię wam. W każdym razie ja bardziej odradzam niż polecam, ale kto wie, może akurat wam powieść się spodoba?

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu

Fakty objawione: 

Tytuł: Biały kruk
Tytuł oryginału: White Raven

Autor: J. L. Weil
Tłumaczenie: Edyta Świerczyńska

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece

Cena: 34,90 zł