Książkowe rozczarowania 2016

Czas przejść do tych mniej fajnych książek.

Rok 2016 był dla mnie dość udany, ale nie obyło się bez małych nieprzyjemności z postaci słabych książek. W tym zestawieniu pokażę wam tytuły, które mnie w jakiś sposób rozczarowały. One nie są złe, ale spodziewałam się po nich czegoś więcej, niż dostałam.

Listę otwierają, też i ku mojemu zaskoczeniu, Służące. Film oglądałam już kilkanaście razy i za każdym kolejnym zakochuję się w nim jeszcze mocniej. Dlatego już jakiś czas temu zaopatrzyłam się w książkę, a w wakacje w końcu ją przeczytałam. I to jeden z niewielu przypadków, gdzie adaptacja wypada lepiej niż pierwowzór. Powieść mi się dłużyła, niewiele się w niej działo i wszystkie ważne wydarzenia były bardzo rozciągnięte w czasie, co przekładało się na objętość książki. Film skondensował wszystkie istotne szczegóły przez co lepiej Służące się ogląda niż czyta.

Następnym wielkim rozczarowaniem jest Córka dymu i kości. Na zagranicznych kanałach książkowych można usłyszeć o niej same pozytywne rzeczy. A co ciekawe, nigdy do końca nie dotarło do mnie, o czym tak naprawdę jest ta powieść, więc końcowo przeczytałam ją bez znajomości żadnych zarysów fabuły. I teraz, patrząc z perspektywy czasu, a od lektury minęło pół roku, nie jestem w stanie przytoczyć większych szczegółów na temat akcji. Oprócz tego, że główna bohaterka miała niebieskie włosy, miała coś do czynienia z zębami…? I że wszystko rozgrywało się w Pradze. I że wątek miłosny to była jedna wielka porażka. Miałam dostać fajerwerki, a to nawet nie był schabowy. Więcej frustracji znajdziecie w mojej recenzji.

Wszechświat kontra Alex Woods rozczarował mnie w zupełnie inny sposób. I zaznaczam od razu na wstępie, ta książka jest naprawdę dobra, ciekawie napisana i do ostatnich stron kryje w sobie tajemnicę. Ale nie tego oczekiwałam, gdy po nią sięgnęłam. Nastoletni Alex zostaje zatrzymany na granicy. W jego samochodzie znajduje się kilogram marihuany, spora ilość gotówki oraz urna z prochami. W dodatku chłopak został w dzieciństwie uderzony przez meteoryt. Brzmi intrygująco, ciekawie i zapowiada się na niezłą jazdę? Otóż to nie jest tego rodzaju książka. Spodziewałam się pościgów, krwi, intryg i szemranych konszachtów. A dostałam spokojną i łagodną obyczajówkę. To nie jest złe, ale moje rozczarowanie byłoby mniejsze gdybym wiedziała, że to nie o tym jest ta książka.

Zachęcona przez wiele pozytywnych recenzji i określeń, że Oddam ci słońce to jedna z najlepszych książek, pobiegłam ją przeczytać. I męczyłam się z nią niemiłosiernie długo. Noah i Jude kiedyś byli nierozłączni. Jednak teraz chodzą własnymi drogami i nie mają wiele wspólnego. Cała powieść bazuje na odkrywaniu tajemnicy rodzeństwa, dlaczego tak zmieniła się ich relacja? Wydarzenia z ich dzieciństwa opisywane są z perspektywy Noah, a te z teraźniejszości przez Jude. Przez całą książkę dochodzimy do powodu, który poróżnił bliźniaki. A gdy w końcu się dowiadujemy, co wtedy się wydarzyło… Autorka tak długo dążyła do rozwiązania i wytłumaczenia całej historii, w międzyczasie rzucała tysiące nowych wątków, że ostateczny finał mnie rozczarował, bo spodziewałam się czegoś bardziej zaskakującego. A zakończenie okazało się dość pospolite i przewidywalne.

Moim postanowieniem na rok 2016 było czytanie więcej klasyki. Wyszło to średnio, ale udało mi się zabrać za Wielkiego Gatsby’ego. Bo wydał mi się odpowiedni z uwagi na swoją objętość. Toż to ledwie ponad 200 stron. A tu się okazuje, że ilość nie oznacza łatwości odbioru. Ja sama nie wiem, czego oczekiwałam od tej książki. Klasyka literatury z reguły nie szczyci się prostym i przyjemnym językiem. Ale nie w każdym przypadku fabuła jest aż tak bardzo zawiła i niezrozumiała jak tutaj. Nie oczekiwałam, że wszystko zostanie mi podane na tacy, ale też nie spodziewałam się, że po skończeniu książki nie będę wiedzieć, o co w niej chodziło. A póki co nie rozumiem jej popularności i po prostu nie widzę sensu jej napisania, bo do mojego życia nic nie wniosła. Jedynie zamieszanie.

Bezkonkurencyjny numer jeden w tym zestawieniu zapewnił sobie Czas żniw. Z racji tego, że jest tak bardzo wychwalany, miałam co do niego spore oczekiwania, którym niestety nie sprostał. Książka jest dość pokaźna, bo ma ponad 500 stron, ale bynajmniej treściwa przy tym nie jest. Wszystkie wydarzenia zostały rozwleczone, wątki się ze sobą dziwnie przeplatały. A działania bohaterów do tej pory są dla mnie niezrozumiałe. Ja rozumiem ciężką sytuację i konieczność walki o przetrwanie, ale motywy, którymi się kierowali, to dla mnie tajemnica. Chociaż w tym przypadku zamierzam podjąć albo zbawczą, albo samobójczą próbę przeczytania drugiej części i dania serii jeszcze jednej szansy. I chociaż przez większą część, powieść mi się dłużyła, to jestem gotowa się poświęcić. Albo moja opinia się skoryguje, albo będę mieć obszerny materiał na niepochlebną recenzję. Bo jak hejtować, to trzeba być obeznanym w temacie.

To by było na tyle. Do rozprawienia się zostały jeszcze tylko największe klumpy zeszłego roku. Ale nie wszystko na raz. Niedługo wstawię ostatni post i będziemy mogli z czystym kontem pracować na 2017 rok.

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/thethirteenthbook/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia