Ostatnie premiery kinowe - Mulan, Tenet, After 2

Na samym początku tego roku filmowe premiery nas nie rozpieszczały, a później kina zostały zamknięte i tym samym wiele premier przesunięto. Na nową odsłonę Mulan czekaliśmy bardzo długo, tak samo twórcom Teneta nie spieszyło się z powrotem na ekrany, zaś After 2 było przesuwane kilkanaście. Na szczęście wygląda na to, że już wszystko powoli wraca do normy, nowe produkcje zaczynają się pojawiać i wywołują wiele szumu. Ale czy słusznie jest o co?

 

Tenet

Film, na którym ciążyło niełatwe zadanie, by ponownie przyciągnąć widzów do kina. Pierwsza duża kinowa premiera po lockdownie i nowy twór reżysera, który swoim nazwiskiem tworzy swego rodzaju renomę.

Nie mam bladego pojęcia, co ja właśnie obejrzałam, ale podobało mi się! Koncepcja Teneta opiera się na cofaniu czasu i prowadzeniu wydarzeń od tyłu. Coś w stylu podróży w czasie, ale bardziej skierowane w stronę anomalii niż czystej fantastyki, chociaż to też jest niezbyt precyzyjnym określeniem. Jak to bohaterowie na początku filmu mówią, to trzeba poczuć, by zrozumieć i w zupełności się z nimi zgadzam, bo bez doświadczenia tego na sobie ciężko jest cokolwiek wyjaśniać.

Przez to, że pomysł na fabułę jest taki, a nie inny, to podczas oglądania musimy bacznie zwracać uwagę na wszystkie szczegóły, bo gdy coś dzieje się w pierwszym momencie, nie wszystko jest jasne, a wydarzenia zyskują sens dopiero po czasie.

Nie będę oszukiwać, bo Tenet ewidentnie stoi pomysłem, który jest fenomenalny i do tego genialnie zrealizowany. I chociaż na pewno nie zrozumiałam wszystkiego, co reżyser chciał przekazać, to i tak podczas seansu miałam odczucie z gatunku tych fajnych, że to po prostu świat jest zbyt skomplikowany dla nieobeznanego widza, a nie że w scenariuszu są dziury.

Jedynym dużym minusem, który wyłapałam i który mnie niesamowicie denerwował to sprowadzanie zbyt wielu wątków do jednej kobiety, która nienawidzi swojego męża i nade wszystko pragnie chronić swoje dziecko? W sensie potrzebujemy jakiejś motywacji dla bohaterów? Wrzućmy matczyną miłość i lećmy dalej, żeby nie drążyć tego tematu.

Ale końcowo mogę przyznać, że ten film naprawdę zasługuje na uwagę, bo koncept jest wyjątkowy, a bohaterowie zapadają w pamięć. Mamy tu pełno niesztampowych rozwiązań, świetną grę aktorską (z Robertem Pattinsonem w roli drugoplanowej, który kradnie wszystkie sceny), a także muzykę, która wywołuje ciarki!

Jeśli widzieliście Incepcję i wam się podobało, to Teneta również mogę wam polecić z czystym sumieniem. Bo przedstawiając obie produkcje w wielkim skrócie, to Tenet jest taką Incepcją, tylko tu bawimy się czasem, a nie snami. I jeśli was to chociaż odrobinkę zaciekawiło, to już możecie kupować bilet na seans i raczej się nie rozczarujecie.

Mulan

Już na samym wstępie zaznaczę dwie rzeczy: nie oglądałam oryginalnej animacji przed obejrzeniem wersji aktorskiej  (wiem, nie miałam dzieciństwa, ale to teraz nieistotne), a także oddzielam polityczno-logistyczne kontrowersje od samego filmu. I wykreślając właśnie te kwestie mogę powiedzieć, że najnowsza Mulan naprawdę mi się podobała!

Fajni bohaterowie, trochę humoru, a do tego na ekranie cały czas się coś dzieje. Wszystko połączono ze sobą w bardzo sprawny sposób, przez co całość ogląda się z ciekawością i przyjemnością, nie ma przestojów, bo nawet te nudniejsze momenty zostały interesująco przedstawione i świetnie wygrane przez aktorów.

Ale żeby kolorowo nie było, to kilka wad też znalazłam. W Chinach według Disneya ewidentnie nie ma grawitacji. Podczas oglądania niektórych scen walk moje oczy bolały, bo tak tandetnie i nierzeczywiście zostało to zrobione. Zamiast postawić na kaskaderów i dobrą choreografię, to mamy pełno CGI i linek, na których latają aktorzy, skaczą po ścianach i biegają do góry nogami, przecząc wszystkim znanym prawom fizyki. Chociaż moment, akcja Mulan rozgrywa się w tych czasach, w których jeszcze nie wynaleziono grawitacji, więc może to jest przyczyną problemu?

Po powrocie z nowej Mulan postanowiłam nadrobić animację i nie sposób nie wspomnieć o moich największych refleksjach i spostrzeżeniach. Zrobiłam także research na temat inspiracji do obu filmów i doszłam do informacji, że animacja jest luźną interpretacją chińskiej legendy, przełożoną na zachodni rynek w taki sposób, by trafiała głównie do dzieci. Za to wersja z 2020 roku o wiele bardziej bazuje na tej ludowej opowieści, jest dużo bardziej brutalna, doroślejsza i łącząc to wszystko ze sobą – wiarygodniejsza. Z większą uwagą pokazano chińską kulturę, ich hierarchię i los młodych kobiet, co w bajce tak nie wybrzmiewa.

Żeby nikomu nic się złego nie stało i by żyłki w oczach wam nie pękały z frustracji podczas oglądania nowej wersji, to warto zaznaczyć kilka kwestii i przede wszystkim skupić się na wniosku, że nowa Mulan nie jest dokładnym przełożeniem animacji na odświeżoną wersję z aktorami, jak nas Disney do tej pory przyzwyczaił, co jest po prostu zupełnie inną interpretacją chińskiej legendy. Jeśli oba te filmy potraktujemy jak osobne twory, które mają po prostu tę samą inspirację, to seans od razu stanie się przyjemniejszy.

Kilku bohaterów nie zostało przeniesionych, na przykład nie zobaczymy Mushu, generała Li Shanga podzielono na dwie osoby (generała szkolącego jednostkę Mulan i zwykłego poborowego, który staje się miłosnym obiektem zainteresowania naszej głównej bohaterki), Świerszcz jest żołnierzem, a nie owadem, zaś babcię Mulan zastąpiła siostra.

Są jednak dwie ogromne zmiany, do których już faktycznie można się przyczepić. W bajce rozchodziło się o to, że Mulan decyduje się na poświęcenie i udaje się na wojnę w zastępstwie za swojego ojca, by ocalić mu życie. Dopiero później uczy się walczyć i dzięki odpowiedniemu wyszkoleniu, ale także sprytowi udaje jej się wiele osiągnąć. Za to w wersji aktorskiej Mulan urodziła się z czymś, co nazywa się „chi”. Od dziecka umie walczyć, jest zręczna i w sumie to nie robiąc nic jest w stanie skopać wszystkim tyłki. Trochę minus do charakteru i ogólnego wydźwięku, bo zamiast pokazywać siłę uporu ponownie się skupiamy, że główna bohaterka ma w sobie gen wybrańca.

Rzecz druga i ta, której przeżyć nie mogę – nie ma piosenek! Przez cały film mamy tylko brzdękanie melodii, które znamy z animacji, ale w żadnym momencie nikt nie śpiewa i nie tańczy. Podobno nie robiąc z Mulan musicalu twórcy chcieli podkreślić dorosłość tego filmu, a także nadać mu realności, bo że mało kto podczas wielkiej bitwy robi przerwy na śpiewanie. Ale to i tak moim zdaniem trochę naciągane wytłumaczenia i ich nie kupuję.

Czyli chcąc obejrzeć nową Mulan, a będąc jednocześnie fanem animacji, trzeba mieć na uwadze że nowa wersja nie jest przełożeniem bajki na wersję aktorską, a nową adaptacją chińskiej legendy. Zmiany, które nastąpiły względem jednego i drugiego mnie nie frustrują, bo pierwszy raz animację widziałam w wieku 21 lat więc nie otacza mnie aura sentymentu i może dlatego patrzę na to chłodnym okiem.

 

After 2

Idąc na ten film miałam tak mierne oczekiwania, bo doskonale wiedziałam, na co się piszę. Ale powiem wam, że nieźle się zaskoczyłam! Chociażby faktem, że druga część jest tysiąc razy lepsza od pierwszej – jednak nie zmienia to faktu, że After 2 koło dobrego filmu to nawet nie stało.

Drugi odcinek historii Tessy i Hardina czyli fanfiction o One Direction, które Anna Todd pisała na Wattpadzie, potem wydano je w troszkę zredagowanej formie i ze zmienionymi imionami jako powieści, a teraz oglądamy filmowe ekranizacje. Pełno żenujących i drewnianych dialogów, mnóstwo idiotycznych scen i fabuła, w której nie wiadomo o co chodzi.

Hardin miał być takim badboyem, który niczego się nie boi, a tutaj jest rozgotowaną kluską, którą już ktoś zdążył przypalić. Z niegrzecznym charakterem nie ma nic wspólnego, bo oprócz tego, że ubiera się na czarno, ma trzy tatuaże na krzyż (jakieś kwiatki i motylki, to już w ogóle plus sto do brutalności) i pije whisky, to w każdej scenie aktor ma minę zbitego psiaka i gra jak kłoda. Do tego mamy tu mnóstwo bezsensownych kłótni, które Hardin prowokuje, bo coś podsłuchał, bo czegoś się domyślił, nie czekając na ciąg dalszy, bo przeczytał wiadomość wyrwaną z kontekstu, albo po prostu bo dawno nie było żadnej awantury więc odwali coś idiotycznego żeby na siebie powrzeszczeć tak dla sportu. Nie mam też pojęcia, kto pisał dialogi do tego filmu, bo jestem pewna, że rozmowy pomiędzy dwoma deskami w garażu brzmią bardziej naturalnie.

Okej, to ustalone, że Hardin pozostał bez zmian. Zaś aktorka, która wciela się w Tessę, jest światełkiem w tunelu. Chyba ogarnęła, w jakim filmie gra i przestała brać wszystko tak bardzo na serio. Tutaj ma o wiele więcej dystansu do swojej postaci i gra w taki sposób, by celowo przerysowywać niektóre sceny, co często bawi, ale, na szczęście, nie bawi z powodu swojej żenady.

O wiele większym pozytywnym punktem na naszej wycieczce jest zupełnie nowa postać Trevora, którego gra Dylan Sprouse. Nie sądziłam, że aktor, którego znam z dziecięcego serialu na Disney Channel tak wyładniał! To tej pory to jego brat się kręcił w mediach, zaś Dylanowi nie spieszyło się z powrotem do większych produkcji. Za to tutaj jest, wchodzi cały na biało, w garniturkach i uroczych okularkach, grając swoją postać z ogromnym dystansem i w żadnej scenie nie biorąc tego filmu na serio. Jednocześnie jest zabawny, przystojny i nadał postaci bez charakteru jakiś charakter. Ale to mogę ja być nieobiektywna, bo odkąd tylko zobaczyłam zwiastun After 2 i Dylana na dużym ekranie to przepadłam.

Czyli wszyscy się wyrobili z aktorów oprócz Hardina, bo on jest chyba jeszcze większym drewnem niż był poprzednio, a nawet mi się wydaje, że trochę ubyło mu tatuaży.

Cały cykl After mogłabym podsumować zdaniem, że to takie 50 twarzy Greya, ale w wersji dla nastolatek. Sceny seksu są żenujące i wyglądają, jakby aktorów ktoś poza kamerą raził prądem. Do tego jest ich o wiele więcej niż w pierwszej części, ale spokojnie, raczej i tak nic was nie zgorszy, bo film w Polsce otrzymał łatkę 15+. Stary jak świat motyw kłócenia się o bzdury i godzenia się. Frustruje człowieka tylko fakt, że bohaterowie rozpędzają dramy przy byle okazji, a większości z nich dałoby się uniknąć, gdyby po prostu ze sobą porozmawiali i przestali wyciągać rzeczy z kontekstu.

Oprócz Dylana Sprouse’a, który jest dla mnie ogromnym plusem całej produkcji, zwróciłam jeszcze uwagę na cudowną choinkę z książek obwieszoną lampkami, którą można było zobaczyć raptem w jakichś dwóch scenach, ale była piękna i cudowna, więc nie sposób nie wspomnieć. Tak, to właśnie ten etap pisania recenzji o filmie, który jest beznadziejny, że nawet nie ma o czym pisać, więc człowiek zaczyna pisać o choince z książek.

No i tyle. Fajnie się bawiłam, bo niektóre sceny potrafią człowieka rozbawić – z tą różnicą, że w tej części wygląda to na celowy zabieg twórców, a nie tak jak było poprzednio, że wyszło tak żenująco, że aż śmiesznie.

 

Koniecznie dajcie znać, czy widzieliście któryś z tych filmów, czy czekaliście na premiery i co myślicie! I będę wdzięczna za feedback, czy taka nowa forma postów o kinowych nowościach wam przypadła do gustu, bo w kolejnych miesiącach na ekrany wejdzie również całkiem sporo fajnych filmów!