"Chata" z wypaczonym obrazem Boga i Alex Pettyfer aka "Bestia" - [JEDNOSEANSÓWKI] czyli przegląd filmowy

Ostatnimi czasy łatwiej mi jest oglądnąć film niż czytać książki…

Tym razem urządziłam sobie kino w domu. Przytargałam worek pistacji, postawiłam pod ręką kartonik z mlekiem sojowym, wyłożyłam nogi na biurko i zasiadłam do laptopa. Tematem przewodnim była Chata oraz Bestia. Dwie godzinki na poważnie oraz półtorej zupełnego odmóżdżenia.

Moje pierwsze spotkanie ze zwiastunem tego filmu nastąpiło przed seansem La la land, gdzie przez minutę myślałam, że do kin niedługo będzie wchodzić świetny thriller z elementami kryminału. Jednak później się okazało, że owszem, jednak cała produkcja ma mieć trochę inny wydźwięk i bardziej poważne znaczenie. Tytuł zapisałam w pamięci, ale długo obchodziłam go szerokim łukiem aż do niedawna, gdzie moja nauczycielka od religii na ostatnich kilku lekcjach notorycznie go przywoływała i do niego nawiązywała. Skoro mówiła o nim, że to film, który otwiera oczy i pokazuje zupełnie inne spojrzenie na religię oraz wywołuje trochę kontrowersji, Ewa już została zachęcona.

Chata trwa ponad dwie godziny, a ja jak oglądam film w domu, z niewiadomych przyczyn nie umiem wysiedzieć tyle przed monitorem. Co kawałek go pauzowałam, stopowałam, sprawdzałam Facebooka, oglądałam snapy, grałam w CandyCrush. I dlatego w efekcie końcowym cały seans zajął mi dwa dni, bo jak jeszcze pierwsza połowa poszła na jednym wdechu, drugą już trudniej przyszło mi zmęczyć.

Ta produkcja jest z tych, których fabuła jest powszechnie wszystkim znana, a mimo to nie jest się zaspoilerowanym, bo to nie o niespodziankę tutaj chodzi. Główny boahter, Mack, ma piękną żonę i ukochaną trójkę dzieci. Któregoś dnia postanawia zabrać swoje latorośle na biwak do lasu nad jezioro. Ich mała wycieczka kończy się tragicznie, bo w chwili nieuwagi znika najmłodsza córka mężczyzny. Dziewczynka zostaje porwana i brutalnie zamordowana przez przestępcę poszukiwanego przez policję, a jej ciało nie zostaje odnalezione. Rodzina nie potrafi sobie poradzić ze stratą, każdy obwinia się na swój sposób, ale całe zdarzenie najbardziej przeżywa Mack. Postanawia zapakować samochód i udać się do górskiej chaty, gdzie popełniono zbrodnię, a gdzie doświadcza obecności Boga.

Film można interpretować na różne sposoby. Ktoś postanowił sobie zadrwić z Chrześcijan, ktoś chciał zwrócić uwagę na sposób podchodzenia ludzi do Boga, albo z pomocą takiego zabiegu przedstawić ludzkie emocje w obliczu największej możliwej straty. Chata nie przedstawia niczego, co znajdzie swoje potwierdzenie w Biblii czy nauce. Żaden z bohaterów nie cytuje Pisma Świętego, nie nawiązuje się do Ewangelii w żadnym stopniu, nie przywołuje się biblijnych wydarzeń. Jedyny punkt wspólny, jaki posiadają obie rzeczy, to Trójca Święta i sama istota religii chrześcijańskiej.

I myślę, że to takie ma być przesłanie Chaty. Bo ludzie cały czas skupiają się na praktykowaniu swojej wiary, postępowaniu zgodnie z zasadami ustalonymi przez Kościół, takimi jak spowiedź, komunia, czystość przedmałżeńska czy aborcja. A William P. Young w swojej powieści, która była pierwowzorem dla reżyserów, skupia uwagę odbiorców na czymś, co jest o wiele ważniejsze niż przyjęte reguły. Na wybaczaniu, na czynieniu dobra i na umiejętności prowadzenia dialogu z Bogiem, a przede wszystkim na wierze w jego istnienie.

Film jest bardzo łatwy w odbiorze i roztacza wokół siebie magiczną aurę, jednak zmusza do refleksji i jeszcze długo po seansie nie wychodzi z głowy. Próbuje przedstawić Boga w jego najprostszej formie, bez niepotrzebnych dodatków narzuconych przez Kościół. Sprawi, że zmieni się nastawienie do życia, a do tego wywoła wiele emocji, często ze sobą sprzecznych.

Moje pobudki do oglądnięcia tego filmu były dwie. Po pierwsze, na fali zachwytu nad Zackiem Efronem w Baywatch zatęskniłam za starą dobrą ekipą z High School Musical, więc Vanessa Hudgens w obsadzie Bestii zrobiła swoja. Po drugie, i nie oszukujmy się, najważniejsze, chciałam z czystym sumieniem pooglądać sobie Alexa Pettyfera. Tyle że nie wpadłam na to, że przez 90% filmu będzie brzydki, bo przecież gra tytułową bestię.

Ale nie poddałam się, postanowiłam dać filmowi szansę, bo jednak ciekawił mnie sposób współczesnego przedstawienia klasycznej baśni o Pięknej i Bestii. I tak jak przeczuwałam, mamy do czynienia z zadufanym w sobie bogatym chłopakiem, który nade wszystko ceni swój piękny i powabny wygląd, a każdego, kto nie wpasowuje się w jego standardy, wyśmiewa i gnoi. Wszystko dzieje się bez karnie, aż w końcu zachodzi za skórę pewnej szkolnej Gotce, która przypadkiem okazuje się być czarownicą.  Hokus pokus i urok został rzucony. Bestia w ciele Pettyfera ma rok na znalezienie prawdziwej miłości wyglądając jak skin z bliznami, ranami i dziwnymi metalami na twarzy.

Ten film jednocześnie mnie irytował i zachwycał. Nie przemawiały do mnie wszystkie rozwiązania. Z oryginalnej wersji wiemy, że Bestia praktycznie zamyka Piękną w swoim zamku na resztę życia. Twórcy tej Bestii także postanowili odwzorować to w swoim filmie, tyle że dość nieumiejętnie. Brzydki Pettyfer mówi ojcu Hudgens, że jego córka u niego będzie bezpieczna, robi kilka fotek, którymi zamierza gościa szantażować w razie dezaprobaty. I w następnej scenie widzimy jak Hudgens zostaje odprowadzona do swojego nowego „domu”, gdzie ma zamieszkać u syna kolegi swojego ojca, o którym nigdy nie słyszała. Nic w tym nie jest dziwnego, prawda?

Jednak przez cały czas czuć ten piękny baśniowy klimat, gdy Bestia zaczyna rozumieć swoje błędy i powoli zmienia się na lepsze, gdy Piękna odkrywa w niej człowieka o ładnym wnętrzu w brzydkim ciele. Nie brakuje słodkich i uroczych momentów, które towarzyszą rozwijaniu się uczucia między głównymi bohaterami. A wszystko zostało tak zgrabnie przedstawione, że ja zostałam kupiona w całości.

Może to ja, może to moja miłość do baśni, ale naprawdę byłam miło zaskoczona poziomem tej produkcji. Nie spodziewałam się, że stanie na poziomie oryginału, a się okazuje, że naprawdę daje radę. Pozycja idealna dla wszystkich fanów retellingów znanych historii, Pettyfera czy po prostu Pięknej i Bestii. 

FIY: ten post jest 200 postem na blogu :D