Spędź święta z głową w chmurach! - "Podniebny" Kerstin Gier [RECENZJA KSIĄŻKI]

O mojej wielkiej miłości do Trylogii czasu autorstwa Kerstin Gier jeszcze nie miałam okazji was jawnie poinformować, ale na pewno gdzieś w którymś poście o niej wspominałam i zapowiadałam, że kiedyś tam więcej wam o tym opowiem. Ta obietnica dalej jest aktualna, ale podejrzewam, że ziści się ona w dalszej przyszłości. Póki co przychodzę do was ze świeżutką recenzją najnowszej powieści tej autorki czyli pogadamy sobie o Podniebnym.

Fanny jest niedoszłą maturzystką. Ku wielkiemu niezadowoleniu swoich rodziców postanowiła w ostatniej klasie liceum rzucić naukę i wyjechać na roczną praktykę do Podniebnego, trochę staromodnego, ale bardzo popularnego wśród bogaczy hotelu w Alpach. Najpierw jest zwykłą pokojówką, ale w okresie bożonarodzeniowym przy okazji będzie bawić się w opiekunkę do dzieci. Do hotelu przyjechała sama śmietanka towarzyska; pewien pisarz, rosyjscy oligarchowie i wiele innych gości, których oczekiwania trzeba spełniać jeszcze zanim o nich poinformują. Oprócz nich Fanny pozna też Bena, niewiele od niej starszego przystojnego syna właściciela hotelu i Tristiana, posiadającego umiejętność chodzenia po murach budynku, o którym nie wiadomo nic ponad to.

Ciężko jest nie zwrócić uwagi na tę piękną okładkę. Pastelowy fiolet, który osobiście uwielbiam (pastele rządzą!), urocza grafika i mieniące się srebrne elementy. Do tego twarda oprawa… No dobra, jestem okładkową sroką, ale wcale nie jest mi źle z tego powodu. Za to teraz wam powiem, czy Podniebny wniesie coś do waszej biblioteczki poza tą ładną okładką.

Książka zaczyna się dość nietypowym „prologiem”, który wyprzedza wydarzenia. Wiemy, że coś się stanie, ale póki co nie wiemy, o co chodzi i jak do tego doszło. To od razu przyciągnęło moją uwagę i to w gruncie rzeczy dlatego wytrwałam do momentu w fabule, w którym coś zaczęło się dziać (a była to połowa powieści!).

Na pierwszych 40 stronach pojawia się pewien męski bohater, który jest tak niesamowicie irytujący, że ja już byłam gotowa na szybką wycieczkę do apteki po tabletki na uspokojenie, bo inaczej nie byłabym w stanie o nim czytać. Na szczęście później jego obecność zostaje ograniczona do niezbędnego minimum i po tej 40 stronie już nie trzeba się obawiać o swoje nerwy, bo nikt ich nie będzie testować.

Grunt w tym, że… W Podniebnym stosunkowo niewiele się dzieje. Ten prolog na samym początku był naprawdę intrygujący, ale przez połowę książki fabuła nie ma z nim wspólnego. Przez jakieś 250 stron czytamy o perypetiach Fanny, która wypełnia swoje obowiązki, narzeka na głośną rurę w swoim pokoju i opowiada, jak to nie lubi rajstop, które musi nosić do swojego służbowego wdzianka. Do tego poznajemy dość szczegółowo wszystkich przyjezdnych gości. Wiemy o nich prawie wszystko; ich życiowe historie, dlaczego przyjechali do Podniebnego i co tam aktualnie porabiają czy jakie zabiegi w strefie wellness wykupili. Czyli możemy zgodnie stwierdzić, że pierwsze 250 stron Podniebny to obyczajówka, w której nic się nie dzieje.

Dopiero, gdy przebijemy tę magiczną liczbę 250 stron, to coś zaczyna się ruszać. Powoli, bardzo delikatnie i stopniowo. Na pierwszy plan zaczyna wysuwać się wątek kryminalny, na który tak długo trzeba było czekać, którego pojawienie się zostało już zapowiedziane przez prolog. I tutaj robi się już o wiele ciekawiej, ale w ciągu dalszym jest jakieś „ale”. I tym „ale” jest fakt, że cała ta intryga jest… przewidywalna i momentami dość mocno naciągana. Bo niby Gier próbowała zaserwować czytelnikowi zagadkę do rozwiązania, teoretycznie dopracowała ją w każdym calu, ale mam wrażenie, że ją po drodze gdzieś przekombinowała i nie zawsze znalazła dobry sposób, by połączyć ze sobą wszystkie elementy układanki, przez co momentami mamy takie „dziury” pomiędzy jedną a drugą wskazówką, na które Deadpool znalazł odpowiednie słowo – „lazy writing”. A głównego winowajcę i odpowiedzialnego za całe to kryminalne zamieszanie można odgadnąć stosunkowo wcześnie, nawet za wcześnie.

I chociaż, jak już wcześniej wspominałam, pierwsza połowa Podniebnego wieje nudą, to mnie paradoksalnie bardzo wciągnęła lektura. Zabierałam ze sobą powieść wszędzie, zawsze miałam ją w torbie i, o dziwo, czułam podekscytowanie na myśl o przeczytaniu chociażby kilku stron w tramwaju w drodze na uczelnie, co rzadko czynię, bo jednak scrollować Facebooka jest prościej. Wielokrotnie szukałam pretekstu, by powrócić do historii Fanny, bo jednak główna bohaterka, która rzuciła szkołę przed maturą i pojechała w Alpy (to chyba niemiecki odpowiednik naszego „rzućmy wszystko i pojedźmy w Bieszczady”) pracować w dość nietypowym hotelu, jest dość oryginalna. Chociaż jej zachowanie momentami było tak głupie, że aż oczy bolały od przewracania nimi!

Powieść się naprawdę bardzo dobrze czyta! Uwielbiam styl Kerstin Gier i swej miłości do niego się nie wyrzeknę. Widać, że autorka rozwinęła się pod tym względem porównując Podniebnego do jej wcześniejszej Trylogii czasu, co wychodzi tylko na plus. Tej książki się nawet nie czyta, przez nią się po prostu płynie. I nawet przestaje mieć znaczenie fakt, że taka prawdziwa akcja zaczyna się dopiero w połowie.

Ah, no i pamiętajmy, że jest to jednak powieść dla raczej młodszego niż starszego odbiorcy! Chociaż ci starsi równie miło spędzą przy niej czas, to jednak będą w stanie wyłapać te wszystkie minusy, o których wyżej pisałam. Za to młody czytelnik ma zupełnie inne postrzeganie świata i jeszcze nie zna wszystkich schematów obecnych w literaturze młodzieżowej, więc jestem prawie pewna, że powieść spodoba mu się bardziej!

Prawie bym zapomniała. No przecież, tutaj akcja dzieje się w Boże Narodzenie i Nowy Rok, ale nie ma takich nachalnych odwołań. Czuć fajny świąteczny klimat, ale nikt wam nie wciska na każdej stronie świątecznych ozdób, choinek i kolęd. Może to powieść idealna na zbliżające się święta? 

No i tak, Podniebny Trylogii czasu według mnie nie przebił, bo jednak historia Gwendolyn była o niebo lepsza, ale mimo wszystko Podniebnego (zobacz) wam polecam! Szczególnie, jeśli jesteście fanami autorki, to zachęcam do lektury. Możliwe, że miło spędzicie przy niej czas i wybaczycie większość błędów, przynajmniej w moim przypadku tak było. Bo jednak ta powieść przyciąga, okładką, stylem… nie wiem, czym jeszcze, ale ja nią jestem mimo wszystko zauroczona, choć jednocześnie jestem świadoma, że nie była fenomenalna.

Recenzję mogłam dla Was przygotować dzięki uprzejmości księgarni Gandalf

Fakty objawione: 

Tytuł: Podniebny
Tytuł oryginału: Wolkenschloss

Autor: Kerstin Gier
Tłumaczenie: Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska

Wydawnictwo: Media Rodzina

Ilość stron: 438

Grubość grzbietu: 3,3 cm

Cena: 39,00 zł

Mobilność: L (twarda oprawa jest ciężka :/)