Seriale, które obejrzałam w całości #1

Seriale z reguły mają to do siebie, że trwają niemiłosiernie długo. Twórcy chcą do końca wycisnąć z nich to, co się da, a wszystko dla pieniędzy. I dlatego zamiast dobrych 4-5 sezonów dostajemy ich 10, z czego połowy nie da się oglądać. Dla mnie ukończenie jakiegoś serialu jest dużym wyczynem. Nie chodzi mi o to, że mam problem z oglądaniem, nie, nie. Tylko po obejrzeniu ostatniego odcinka czuję wewnętrzną dumę, jakbym osiągnęła coś wielkiego. Dlatego dzisiaj opowiem wam o tych tytułach, które udało mi się zobaczyć w całości!

Kolejność na tej liście nie będzie mieć większego znaczenia, ale od czegoś trzeba zacząć i ta rola przypadła Twisted. Serial o chłopcu, który w dzieciństwie został oskarżony o zamordowanie swojej ciotki… skakanką. Po tym wydarzeniu został umieszczony w zakładzie poprawczym. Główna fabuła zaczyna się w momencie, gdy chłopak jest już nastolatkiem i wraca do rodzinnego miasta. Sam pomysł według mnie jest wprost cudowny. Wątek kryminalny zawarty w tej produkcji skradł moje serce, bo tak naprawdę cały czas nie wiemy, co wydarzyło się przed laty, czy właściwy człowiek odbył karę, czy może winowajca cały czas jest na wolności. Jednak już po kilku odcinkach twórcom ewidentnie zaczęło brakować pomysłów. Im dalej, tym robiło się nudniej. I chociaż ostatnia scena sezonu była niezłym cliffhangerem, to ja jakoś niespecjalnie ubolewam nad anulowaniem serialu. Mogli obudzić się trochę wcześniej z tymi zwrotami akcji.

Z Pamiętnikami wampirów mam długą i zawiłą historię. Pierwszy raz zetknęłam się z nimi gdzieś w szkole podstawowej. Któraś stacja telewizyjna emitowała pierwszy sezon, więc nie mogłam sobie odpuścić. Z wielką ekscytacją oglądałam co tydzień nowe odcinki, a później sama na własną rękę szukałam reszty w internecie. Wszyscy wiemy, o czym ta produkcja jest. Dwóch braci wampirów, jedna ludzka dziewczyna, o której względy rywalizują. Tą produkcją byłam autentycznie zachwycona. Moja miłość utrzymywała się do jakiegoś 4-5 sezonu (trochę dalej niż ten wątek z Pierwotnymi, jeśli mnie pamięć nie myli). Później zaczęło mnie nudzić to ciągłe maglowanie trójkąta miłosnego, którego brata Salvatore wybierze Elena? Światełko w tunelu zobaczyłam, gdy aktorka wcielająca się w główną rolę postanowiła pożegnać się z serialem. Te dwie ostatnie serie znowu mi się podobały (pomijając wątek z syrenami, to była jakaś porażka), bo wprowadzały coś nowego. I z samego zakończenia, o dziwo, jestem bardzo zadowolona. Także ten serial mimo ogromnego spadku pozytywnie zapisał się w mojej pamięci.

No a jak o młodzieńczych miłościach mówimy, to Pretty Little Liars nasuwa się samo. Pięć przyjaciółek bawi się na imprezie, podczas której bez śladu znika jedna z nich. Po kilkunastu miesiącach zostaje odnalezione jej ciało, a pozostała czwórka zaczyna dostawać dziwne wiadomości od tajemniczego A. I kurczę, jakby skończyli to ciągnąć w momencie odkrycia tego pierwszego A., to wszyscy byliby szczęśliwsi. Ale oni musieli wydoić tę krowę do końca. Co sezon praktycznie wrzucali nowego złoczyńca. A jak już tożsamość tego ostatecznego A. została wyjawiona, to i tak nie skończyli serialu. Ostatnie sezony są cholera wie po co, bo mają niewiele wspólnego z poprzednimi. Zaś samo zakończenie? Ha! Nieźle się na nim uśmiałam. Ktoś sobie wymyślił, że wszystkie 7 sezonów podsumuje sobie w pół godzinki. Także moja początkowa wielka miłość do Pretty Little Liars jest teraz przykryta aurą gorzkiego rozczarowania.

A jak o PLL wspominam, to przy okazji już powiem o Ravenswood, czyli o spin-offie. W którymś tam odcinku któregoś tam sezonu (nie pamiętam!) dziewczyny w poszukiwaniach A. trafiają do miasteczka Ravenswood, w którym dzieją się dziwne rzeczy. Później Hannah wysyła swojego chłopaka, Caleba, by tam został i wszystkim się zajął, rozwiązał wszystkie tajemnice. Trochę słabe rozpoczęcie, ale później fabularnie też lepiej się nie robi. Podczas oglądania towarzyszyła mi stale jedna myśli; „Caleb, pakuj walizki i wracaj do Rosewood”. Pomysł na tę produkcję był niezły, ale zagubił się gdzieś w trakcie realizacji. Całość jest krótka, ale niewiele się w niej dzieje, dlatego bardzo się cieszę, że Ravenswood anulowano po pierwszej serii, a postać Caleba wróciła do PLL.

Confess to serial na podstawie powieści Colleen Hoover, którą czytałam i… która niezbyt mi się podobała. Ale uznałam, że sprawdzę ekranizację, 7 odcinków to przecież nic. I powiem wam, że historia malarza Owena, który inspirację do malowania swoich obrazów znajduje w wyznaniach przypadkowych ludzi, urzekła mnie zdecydowanie bardziej. Wydawała mi się bardziej dopracowana, jakby twórcy znaleźli wszystkie wady w papierowym pierwowzorze i je poprawili. Dzięki temu całość zyskała bardziej realny wydźwięk, nie tracąc przy tym na urokliwości.

Księżną Dianę zna każdy i nikomu nie trzeba jej przedstawiać. Od jakiegoś czasu zaczęłam się bardziej interesować jej życiem, a z pomocą przyszedł mi dwuodcinkowy dokument na Netliksie; The Story of Diana. Nie wiem, czy powinnam go zaliczać do grona ukończonych seriali, w końcu to tylko dwa odcinki, ale co mi tam. Jest świetnie zrobiony, zawiera wywiady z osobami z otoczenia księżnej, odsłania kulisy jej dzieciństwa, późniejszego małżeństwa, rozwodu i śmierci. Wszystko, co powinniście wiedzieć. Chociaż ostrzegam, będziecie chcieli więcej.

Pewnie jeśli jesteście na moim blogu już dłuższą chwilę to wiecie, że absolutnie uwielbiam Big Time Rush – zarówno serial jak i zespół. Wszystko zawdzięczam mojemu tacie, który w każdy weekend włączał telewizor w moim pokoju, by szybciej podnieść mnie z łóżka. Z reguły leciało Big Time Rush; historia Kendalla, Logana, Jamesa i Carlosa, którzy w wyniku przypadku przeprowadzają się z mroźnej Minnesoty do Los Angeles, by zacząć swoją karierę jako boysband. Ten serial wiele dla mnie znaczy, bo był on pierwszą produkcją, po którą zaczęłam sięgać w oryginale; po prostu nie mogłam doczekać się nowych odcinków i nie uśmiechało mi się czekać jeszcze na polską premierę. Dzięki niemu zaczęłam pisać bloga, a dodatkowo wyszłam ze swojej strefy komfortu i zrozumiałam, że angielski to nie tylko przedmiot w szkole, ale żywy język służący do porozumiewania się.

Są też takie seriale, które ukończyłam z czystej przyzwoitości. 2 Broke Girls, czy jak kto woli, Dwie spłukane dziewczyny, oglądałam w miarę na bieżąco, ale pod koniec 5 serii zaczęłam mieć dość. Premierę szóstej w ogóle przegapiłam i obudziłam się już grubo po jej zakończeniu. Początkowo nie planowałam w ogóle do tej produkcji wracać, ale zawzięłam się i skończyłam. Jest to historia Caroline, która zawsze wychowywana w bogactwie i przesycie, musi zmierzyć się z utratą całego swojego majątku po odkryciu oszustw jej ojca. Jej drogi splatają się z drogami Max, od zawsze biednej i wygadanej mieszkanki Brooklynu. I szczerze mówiąc to nie wiem, czy moje poczucie humoru było kiedyś na tak niskim poziomie, czy po prostu z sezonu na sezon twórcy sypali coraz słabszymi żartami. Przy pierwszych seriach całkiem dobrze się bawiłam, ale tą szóstą oglądałam z zażenowaniem, bo większość była po prostu ohydna. Odhaczyłam ten serial z wielką przyjemnością i postanowieniem, że więcej do niego nie wrócę, nawet przypadkiem.

Podobną historię mam z Orphan Black, które absolutnie uwielbiam. Pierwsze dwa sezony obejrzałam w kilka dni, potem z wielkimi wypiekami na twarzy czekałam na trzeci i czwarty. Jednak przy premierze piątego mój zapał znacząco osłabł. Nadrobiłam go dopiero w te wakacje, bardziej z poczucia obowiązku niż rzeczywistej ciekawości, co tam dalej wydarzyło się w życiu bohaterów. Całość opowiada historię Sary, która pewnego dnia na dworcu widzi dziewczynę skaczącą pod pociąg, wyglądającą dokładnie tak samo jak ona. Sarah wtedy uznaje, że dobrym pomysłem jest ukraść życie tej nieznajomej, przecież każdemu wiedzie się lepiej niż jej. Później się wyjaśnia, o co chodzi, dlaczego one wyglądają tak samo i w jak wielkie szambo Sarah się wpakowała. I tu jestem zdania, że tę historię można byłoby doskonale przedstawić w trzech, no maksymalnie tych czterech sezonach. W piątym niezbyt wiele się działo, przez co trochę jestem rozczarowana. Zakończenie też było takie słodko-pierdzące, ale cóż zrobić. Mimo to gorąco polecam, bo dla tych pierwszych sezonów naprawdę warto.

O Goblinie rozpisywałam się już w osobnym poście (do którego zapraszam, tam jest więcej wzdychań i ładnych panów!), ale jakby nie było, jest to serial w całości przeze mnie obejrzany. Ma tylko jeden sezon, zaledwie 16 odcinków, jest od początku do końca zamkniętą historią, którą ubóstwiam w każdej minucie tak bardzo, że obejrzałam całość już dwa razy. Jest to opowieść o Kim Shinie, starożytnym wojowniku, który został skazany na nieśmiertelne życie. Jego egzystencję może zakończyć tylko jego kobieta, wyciągając miecz z jego piersi. To była moja pierwsza koreańska drama w życiu. Przy okazji okazała się fenomenalna, wypłakałam przy niej trzy baseny łez; zarówno ze śmiechu jak i ze wzruszenia. Kocham, uwielbiam, ubóstwiam.

O Life Sentence też już wam pisałam. Nowy serial z Lucy Hale w roli głównej i Carlosem PenaVegą, dla którego po tę produkcję w ogóle sięgnęłam. Główna bohaterka, Stella, od kilku lat zmaga się z rakiem. Przez to żyje tak, jakby każdy dzień miał być jej ostatnim. Jednak wkrótce okazuje się, że choroba sobie poszła, a dziewczyna została całkowicie uleczona. Teraz musi stawić czoła wszystkim swoim decyzjom podjętym z myślą, że nie ma przed sobą przyszłości. I historia w tym serialu była naprawdę niezła, ale znowu nie na tyle, bym z wielkim zapałem śledziła losy bohaterów. Drugiego sezonu Life Sentence się nie doczeka, trochę mi szkoda, ale równocześnie końcówka ostatniego odcinka stanowi idealne zakończenie także kontynuacja nie jest tutaj potrzebna i obejdę się bez ciągu dalszego.

Jest jeszcze Famous In Love, które zostało anulowane po dwóch sezonach… ale ja jeszcze nie chcę dopuścić do siebie tej myśli. Jestem zakochana w historii Paige, która z dnia na dzień dostaje główną rolę w wielkiej kinowej produkcji i nie zamierzam zaakceptować decyzji o braku kontynuacji, tym bardziej, że nie wiadomo, co dokładnie wydarzyło się w ostatnim odcinku drugiej serii. Ja chcę wiedzieć, co się stało! Jest ktoś chętny na wjazd na chatę producentów?

To jest zaledwie część mojej listy seriali, które obejrzałam w całości. W te najdłuższe wakacje życia, które niedawno mi się skończyły, udało mi się podgonić ze wszystkimi zaległościami i wyjść jako tako na prostą. Jednak mimo wszystko nie spodziewałam się, że uzbierałam aż tyle skończonych tytułów! Także szykujcie się na drugą część (a może i trzecią?), jeśli tylko ten pomysł wam się podoba!

A wam jakie seriale udało się obejrzeć w całości? Widzieliście coś z mojej listy?