Najlepsze śmierci fikcyjnych bohaterów

Wiem, słowo „najlepsze” nie jest chyba zbyt fortunne w tym wypadku, ale nie wpadłam na bardziej pasujące. Zaraz z resztą zobaczycie, o co mi chodzi. Bo w dzisiejszym poście pogadamy o śmierciach fikcyjnych bohaterów, które zrobiły na mnie największe wrażenie, które były w jakiś sposób nietypowe bądź wywołały u mnie wiele emocji; pozytywnych i negatywnych.

Od razu zaznaczam dwie rzeczy; że ten post jest inspirowany filmikiem abookutopia oraz, że jeśli nie znacie danego tytułu, a go chcecie w przyszłości poznać, to omińcie dany akapit i przejdźcie do kolejnego. Nie chcę nikomu nic zaspoilerować, ale jednak bez zdradzania istotnych elementów fabuły się nie obejdzie.

Seria Niezgodna, tom trzeci – Wierna

Śmierć w tej książce sobie przypadkiem zaspoilerowałam. Pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj. Grzecznie przeczytałam dwa pierwsze tomy trylogii i czekałam na polską premierę trzeciego, bo on dopiero ukazał się za granicą. W tym samym czasie wychodziła ekranizacja Niezgodnej. Nastąpił wtedy istny wysyp artykułów na temat powieści Roth i spekulacje, jak twórcy poradzą sobie z przeniesieniem książek na ekran. Pamiętam, że jeden taki post mnie skusił debatą, czy trzeci film skończy się tak, jak kończy się książka, czy twórcy postanowią wprowadzić jakieś zmiany w fabule. Dowiedziałam się wtedy, że na końcu Wiernej ginie główna bohaterka – Tris.

Byłam zszokowana i przekonana, że autor artykułu robi sobie jakieś jaja. Weszłam więc głębiej w internety i doszukałam się szczegółowych opisów ostatniego tomu, które niestety potwierdziły to, co wcześniej przeczytałam. Popłakałam się, bo jakby nie było, bardzo tę trylogię lubiłam. Później postanowiłam zaopatrzyć się w angielską wersję powieści. Czytałam ją dość długo, bo była to chyba pierwsza książka, którą w całości przeczytałam po angielsku, a do tego moje umiejętności językowe z drugiej gimnazjum były na raczej średnim poziomie. Po lekturze byłam ogromnie zawiedziona, samą powieścią. Końcowa śmierć głównej bohaterki była najlepszą rzeczą w fabule, reszta była nudna i nie przypominała w ogóle poprzednich tomów. Później sięgnęłam po wersję polską, może coś mi umknęło? Ale nie, jednak nie. Wierna po prostu w moim mniemaniu jest słabą pozycją. Ale kurczę, wiecie, nastoletnia ja była bardzo zdziwiona, że autorka w książce młodzieżowej postanowiła zabić główną bohaterkę! Tak się przecież nie robi! I jak w tamtym czasie byłam o to bardzo zła, tak teraz mój wewnętrzny sadysta trochę podrósł i jest bardzo zadowolony z decyzji, jaką podjęła Roth.

Seria Akademia wampirów, tom trzeci – Pocałunek cienia

Z tą serią moja relacja nie od początku była pełna serduszek. Pierwszy tom przeczytałam, bo wampiry były w nazwie, a ja szukałam czegoś podobnego do Zmierzchu. Podobał mi się, ale bez szału. Po drugi tom sięgnęłam kilka miesięcy później. Już wydawał mi się lepszy, ale dalej bez przesady. W trzeci zaopatrzyłam się przypadkiem, gdy likwidowali najlepszy krakowski Empik (ten na rynku) i wyprzedawali cały asortyment za grosze. Wtedy w oko wpadł mi Pocałunek cienia i uznałam, że biorę. Zabrałam się za niego chwilę później i… tak oto moi państwo pokochałam Akademię wampirów.

Przez pierwsze dwa tomy autorka wprowadza wątek miłosny między Rose a Dymitrem. Czytelnik powoli zakochuje się w ich relacji, zaczyna im kibicować i chce dla nich jak najlepiej. A tu co? Pod koniec trzeciej części Mead postanawia przemienić Dymitra w strzygę. (Trochę oszukana ta śmierć, ale wszyscy bohaterowie myśleli, że Dymitr nie żyje, więc się łapie). Pamiętam wieczór, podczas którego to czytałam. Najpierw byłam przekonana, że coś źle zrozumiałam. Zaczęłam więc czytać ten fragment od nowa, ale treść dalej była taka sama. Dopiero po chwili do mnie dotarło, co się właśnie stało z moim ulubionym bohaterem. I wtedy zaczęłam się trząść i płakać. Najlepsze, że ja nawet nie pomyślałam o zamówieniu kolejnych tomów! Byłam przekonana, że los Dymitra jest przypieczętowany i że pozostałe trzy części będą pozbawione tego bohatera. Jednak na gwiazdkę dostałam od koleżanki Przysięgę krwi, po której przeczytaniu odzyskałam nadzieję. I właśnie dlatego tak bardzo kocham Akademię wampirów – za te wszystkie emocje, które towarzyszyły mi przy lekturze. Teraz noszę się z zamiarem odświeżenia sobie całej serii, bo kurczę, ja chcę jeszcze raz!

Seria o Harrym Potterze – tom piąty i tom szósty

W przypadku Harry’ego mam do opowiedzenia o dwóch bohaterach, których śmierci mnie mocno zabolały. Więzień Azkabanu jest moją ulubioną częścią. Miałam taki okres, w którym jego ekranizację oglądałam na okrągło; ledwo film zdążył się skończyć, ja już włączałam go od początku. Bardzo polubiłam Syriusza i już ułożyłam sobie w głowie alternatywne życie Harry’ego po spotkaniu swojego chrzestnego. Już miało być kolorowo, mieli razem zamieszkać, a wredne wujostwo miało już nigdy więcej nie gościć w życiu chłopca. A tu co, przychodzi piąty tom i Syriusz umiera. I do dziś sądzę, że można było mu zaoferować lepszą śmierć. Wpadnięcie za zasłonę? Ha! Kompletnie to do mnie nie przemawia.

Druga postać do profesor Dumbledore. Uwielbiałam tego wiekowego staruszka, który zdawał się wiedzieć wszystko, a nie chciał się tym z nikim podzielić. Byłam bardzo niepocieszona jego śmiercią, bo wydawało mi się, że bez niego Harry nigdy nie będzie w stanie pokonać Voldemorta. Do tego jakby nie było Dumbledore był stałą postacią w całym cyklu, więc ja nawet nie podejrzewałam, że coś mu się kiedyś stanie.

Serial BBC – Sherlock

Ten serial to… złoto. No po prostu złoto. Pierwszy sezon skupia się w sumie na rozwiązywaniu różnych zagadek kryminalnych. Ale dopiero w drugim zaczyna być dostrzegany prawdziwy geniusz tej produkcji. W pewnym momencie Sherlock umiera. John cierpi, cała reszta w sumie nie wie, co się wydarzyło, ale wszyscy autentycznie przeżywają żałobę po ekscentrycznym panie detektywie. Byłam zaskoczona takim zwrotem akcji, bo jak to tak zabić główną postać i robić kolejne odcinki? Ale w kolejnych epizodach było jeszcze lepiej. Dowiadujemy się, że Sherlock tak naprawdę nigdy nie umarł, że tylko upozorował swoją śmierć. Później się dowiadujemy, o co dokładnie chodziło, jak to zostało zrobione i po co to wszystko było – to jest zdecydowanie moja ulubiona część tego serialu.

Koreańska drama – Goblin

Jest to świeży nabytek w tym gronie oraz w gronie moich ulubionych seriali. Była to też pierwsza koreańska drama, jaką w życiu obejrzałam (od niego się wszystko zaczęło!). Z fabuły wiemy, że Kim Shin jest goblinem, którzy od tysiąca lat chodzi z mieczem wbitym pierś i że pewnego dnia na jego drodze pojawi się dziewczyna, która będzie w stanie zobaczyć ten miecz, wyciągnąć go i tym samym zakończyć jego nieśmiertelne życie. Goblina, nie miecza. Także od samego początku widz wie, dokąd zmierza cała historia, ale mimo wszystko przez te trzynaście odcinków budujemy relację z bohaterami, zaczynamy im kibicować i przejmować się ich uczuciem, bo oczywiście do akcji wkracza wątek miłosny. I gdy w końcu wybiła godzina zero, to ja nie byłam na to przygotowana. Miecz zostaje wyciągnięty, a widz siedzi w osłupieniu. Aktorzy odwalili kawał świetnej roboty w tej scenie. Nie sposób jest się nie popłakać.

Najlepsze jest jednak to, że pozostają nam do obejrzenia jeszcze trzy odcinki. I to nie koniec emocji. W ostatnim epizodzie mamy do czynienia z jeszcze jedną śmiercią, której już nie sposób było przewidzieć. I tu mam wrażenie, że wywołuje ona jeszcze więcej emocji. Kim Shin w pewnych okolicznościach wraca na ziemię, odnajduje Ji Eun Tak (czyli tę, co miecz wyciągnęła), rozpoczyna z nią nowe życie, wszystko wydaje się iść po ich myśli, a tu nagły zwrot akcji i… Ji Eun Tak umiera. Na tej scenie wypłakałam kolejne morze łez. Najpierw niedowierzałam, potem byłam zła, później znalazłam mnóstwo innych lepszych zakończeń, a na sam koniec doszłam do wniosku, że na lepszy finał twórcy nie mogli się zdecydować.  Ostatecznie Goblin zafundował nam słodko-gorzkie pożegnanie z bohaterami z półotwartym zakończeniem, po drodze wywołując ogrom emocji, a takie produkcje są najlepsze. (Obejrzałam tę dramę już dwa razy, w strategicznych miejscach płakałam równie mocno, to musi coś znaczyć).

Serial CW – The 100, sezon 2 i sezon 3

Na zakończenie trzy śmierci w jednym serialu, o które bardzo długo się fochałam i w sumie do tej pory jednej z nich nie przebolałam. Na samym początku mojej przygody z tą produkcją byłam zakochana w Finnie. Chciałam koniecznie obczaić aktora, który wciela się w tę rolę, więc chciałam go wyguglować, a że nie znałam nazwiska, to wpisałam frazę „Finn The 100”. A wujaszek dokończył „ … dies”. No i tak, w połowie drugiego serialu ta postać faktycznie umiera. Bolało mnie to, ale dobra, zasłużył sobie, a fabuła też musi być dla widza atrakcyjna.

Śmierć numer dwa następuje chyba w siódmym odcinku 3 sezonu. Ginie tam Lexa. Jakoś specjalnie jej nie kochałam, była po prostu spoko. Ale wkurzyłam się za sposób, w jaki zakończyli jej żywot. Ta bohaterka była ważną osobistością w fikcyjnym świecie, a twórcy poszli po najmniejszej linii oporu i sprezentowali jej budżetowy koniec. Według mnie zasługiwała na coś bardziej spektakularnego, a tak to jej śmierć ma wydźwięk „napadli ją jak szła po bułki”.

I śmierć numer trzy, ta, która dotknęła mnie najbardziej. W dziewiątym odcinku tego samego sezonu umiera Lincoln, moja najukochańsza postać z całego serialu, którą od początku do samego końca darzyłam równą sympatią i której w każdym momencie kibicowałam równie mocno. Wiem, że aktor wcielający się w tego bohatera po prostu odszedł z serialu, bo miał konflikt z reżyserem i po prostu nie wytrzymał. To właśnie o to jestem tak wkurzona. Że reżyser postawił na własne ego, a nie na dobro produkcji. I z tego powodu Lincoln w ostatnich odcinkach, w których żyje, został napisany w okropny sposób. Scenarzyści zupełnie zmienili jego charakter, niczym tej zmiany nie podbudowali, a to tylko po to, by mieć pretekst do egzekucji. I to z powodu Lincolna wkurzałam się na całe The 100, porzuciłam oglądanie po trzecim sezonie i postanowiłam, że więcej do tego serialu nie wrócę. Mój foch niedawno minął, jednak uraza pozostała.

Mam nadzieję, że nie zrobiło się zbyt brutalnie i rozumiecie rozrywkowy charakter tego posta. W komentarzach możecie napisać jakie najlepsze śmierci fikcyjnych bohaterów wam przychodzą do głowy. Tylko proszę was bardzo, byście wyraźnie zaznaczyli tytuł i spoilery, bo nie wszyscy mogą znać dane dzieło, w tym ja.