Seriale? Seriale #5 - The 100/ The Good Place/ Life Sentence

Te posty powstają w zbyt szybkim tempie! Ale kurczę, co ja poradzę, że żywię bezgraniczną miłość do wszelkich seriali, a wakacje pomagają mi w pielęgnowaniu tego uczucia? Tym sposobemmam dziś dla was kolejne trzy tytuły, które udało mi się w ostatnim czasie obejrzeć.

Dobre Miejsce/ The Good Place: sezon 1

Z tym serialem nie zaiskrzyło od pierwszej chwili. Chociaż może inaczej, pierwsze odcinki podobały mi się, nie były jakoś specjalnie wybitne, ale zaciekawiły mnie na tyle, by kontynuować oglądanie. Gdzieś w środku sezonu zaczęłam się nudzić, ale również się nie poddałam. Odcinki są krótkie, mają po 20 minut i jest ich 13, więc uznałam, że raz się żyje, nie ma co oceniać produkcji po połowie, a najwyżej po drugą serię po prostu nie sięgnę. Cieszę się, że jednak się nie poddałam i dokończyłam sezon, bo kurczę, plot twist z finału rozwiał moje wszystkie wątpliwości.

Eleanor umiera i… trafia do Dobrego Miejsca – będącego połączeniem wyobrażeń wszystkich religii na temat nieba. Wszyscy są tu szczęśliwi, mili i przyjaźni, każdy dostał specjalnie dla niego zaprojektowany dom, gdzie czeka na niego bratnia dusza. Problem w tym, że coś poszło nie tak, bo Eleanor nigdy dobrą osobą nie była, więc nie powinna trafić do Dobrego Miejsca…

The Good Place to w gruncie rzeczy serial komediowy, ale dość niezwykły, bo umieszczenie akcji w „niebie” i przedstawienie pośmiertnego życia bohaterów jest nietypowe. Jestem pewna, że znajdziecie tu mnóstwo świetnych dialogów, przy których uśmiech nie będzie schodził z waszej twarzy, czy żartów, przy których nie raz się zaśmiejecie. Ale aspekt rozrywkowy to nie wszystko, twórcy poruszają tu też wiele moralnych i etycznych problemów, nad którymi trzeba się zastanowić, bo odpowiedź nie jest taka prosta.

Najlepsze jednak jest to, że przez wszystkie odcinki w pierwszym sezonie widz próbuje dociec, co tu się wydarzyło, dlaczego błąd został popełniony, ale w dalszym ciągu sądzi, że wszystkie zabawne sytuacje będą budowane właśnie na nim. No cóż, przynajmniej ja tak myślałam i właśnie dzięki takiemu podejściu twórcom udało się mnie zaskoczyć w ostatnim odcinku pokazując, że to wszystko było przemyślane, każda rozmowa, każda sytuacja była na swoim miejscu. Po drugi sezon sięgnę jak tylko skończę pisać ten post. Na pewno też dam wam znać, jak wypada w porównaniu do pierwszego.

Life Sentence

Co do Life Sentence, kierowały mną czysto sentymentalne pobudki. Wieki temu dowiedziałam się, że ten serial zaczyna być kręcony i że jedną z drugoplanowych ról ma zagrać Carlos PenaVega czyli członek mojego all time favourite band – Big Time Rush (nie oceniajcie). Do tego zainteresował mnie sam pomysł na fabułę, więc nie było to jakieś zbyt duże poświęcenie.

Stella Abbott od kilku lat choruje na raka. Wszystko wskazuje na to, że niewiele czasu jej zostało. Mając dwadzieścia kilka lat decyduje się na życie pełne przygód, bo w końcu nieuchronnie jej życie zbliża się do końca, więc warto jeszcze z niego skorzystać. Wszystko zmienia się, gdy okazuje się, że Stella już nie umiera, rak został wyleczony i nic już jej nie zagraża. Teraz dziewczyna musi zacząć radzić sobie z konsekwencjami swoich wyborów z czasów, gdy umierała. Okazuje się, że rodzina i mąż sporo przed nią zataili w przekonaniu, że przecież ona i tak niedługo umrze.

Chociaż pomysł jest dość oryginalny, całość wydaje mi się mocno przegadana. Nie ma miejsca na domysły, bo twórcy zdecydowali się na wrzucenie Stelli-narratora, która zza kadru praktycznie odpowiada na wszystkie pytania, szczegółowo opowiada o swoich uczuciach i wątpliwościach. Do tego sama postać Stelli, odgrywanej przez Lucy Hale, irytuje wyjątkowo mocno. Bardziej interesowały mnie wątki poboczne niż ten główny, one po prostu mnie nie wkurzały. Carlos PenaVega spisał się wybornie w swojej roli. To jego obecność wpakowała mnie w ten serial i to ona trzymała mnie przy nim do samego końca. On i aktor grający Aidena, brata Stelli. Gdyby nie ta dwójka, porzuciłabym oglądanie pewnie koło trzeciego odcinka bo a) irytująca główna bohaterka, b) przegadana fabuła, c) trochę za dużo wzniosłości i d) momentami było po prostu nudno.

Life Sentence nie jest serialem, który jakoś szczególnie się wyróżnia, po prostu jest. Jak nie macie co innego oglądać, to włączenie jednego odcinka będzie fajnym pomysłem. Ale tak na dłuższą metę? Trochę słabo.  Produkcja została anulowana po pierwszym sezonie; z jednej strony się nie dziwię, bo przyszłości tu nie było, ale z drugiej jest mi trochę szkoda. Za to przyznać muszę, że finał pasuje idealnie i wszystkie odcinki stanowią zamkniętą całość; bez zbędnych cliffhangerów i fałszywego żalu z powodu braku kontynuacji.

The 100: sezon 4

Z tym serialem mam bardziej zawiłą historię niż wam się może wydawać. Trafiłam na niego w trzeciej klasie gimnazjum, tuż przed egzaminami. Wtedy były dostępne dwa sezony, które zmaratonowałam w kilka dni, zakochując się w nich bezgranicznie. W kolejnej serii podziały się rzeczy, po których długo miałam focha na producentów. Ja rozumiem, że trzeba urozmaicić fabułę i zabić kilku bohaterów, ale czemu akurat moich ulubionych? Do tego doszedł konflikt aktora grającego moją ulubioną postać z reżyserem, w którego wyniku trzeba było się pożegnać z jego obecnością w produkcji. I ja już byłam pewna, że pożegnam się też z całym serialem. Trzeci sezon dokończyłam i powiedziałam stanowcze „nie” dla reszty.

Fabuła The 100 jest stosunkowo prosta. Ludzkość odwaliła na Ziemi manianę, uczyniła ją niezdatną do życia i wystrzeliła się w kosmos, by tam spróbować przeżyć. Niedobitkowie utworzyli Arkę – potężny statek utrzymujący wszystkich przy życiu, ale mający też swoje słabe punkty. Blisko 100 lat po katastrofie okazuje się, że Arka nie pociągnie już dłużej, trzeba wykombinować coś nowego. Szefostwo decyduje się więc na wysłanie setki młodocianych kryminalistów na Ziemię, by sprawdzili, czy da się już na niej spokojnie żyć.

Cóż się teraz takiego stało, że wróciłam? Wakacje się stały, a ja uznałam, że w sumie te trzy lata fochania się już nie brzmią tak walecznie, tylko po prostu głupio. Zdecydowałam się zaryzykować, włączyć pierwszy odcinek czwartej serii… no a potem poszło. Oczywiście nie mogę tu mówić o takiej samej genialności, która wcześniej towarzyszyła tej produkcji, ale porównując czwarty sezon do trzeciego… to poziom wzrósł i to sporo.

Odnoszę wrażenie, że przy produkcji czwartej serii The 100 to żaden fizyk nie pracował, nie skonsultowano się z nimi przy pisaniu scenariusza czy kręceniu ujęć z efektami specjalnymi, bo w tym świecie wszystkie prawa fizyczne wydają się nie istnieć. Większość pewnie nawet tego nie zauważy, bo przeważna część dialogów dotycząca nauki czy techniki jest ozdobiona specjalistycznymi słówkami, których przeciętna blond głowa nie ogarnie, ale chcąc nie chcąc ja jestem po matfizie, więc trochę tam o tej fizyce posłuchałam i niestety, niektóre błędy udało mi się wyłapać.

Jestem za to ucieszona, bo bohater, który irytował mnie przez cały serial, w czwartym sezonie w końcu mógł powąchać kwiatki od spodu. Poza tym Clarke dalej mnie wkurza, chociaż już trochę mniej pokazuje cycki. Bellamy dalej jest spoko, Octavia miała lepsze dni, Raven wymiata jak zawsze, Monty jest tak samo uroczy, a Murphy w końcu daje się lubić! Po piątą serię sięgnę na pewno, bo kurczę, chyba jednak się stęskniłam za tym światem i jego bohaterami.

A więc tak, to tyle na dziś. Jeśli oglądaliście któryś z powyższych seriali, to śmiało piszcie, co o nich myślicie! I jeśli macie mi coś fajnego do polecenia, to także przygarnę z wielką radością porcję kolejnych tytułów do obejrzenia.

Pamiętajcie też, że jeśli chcecie być na bieżąco z moimi poczynaniami serialowymi, to możecie zaobserwować mnie w aplikacji TVTime – jestem tam pod pseudonimem ToReadOrNotToRead.