W końcu wróciłam do Velaris! - "Dwór skrzydeł i zguby" Sarah J. Maas [RECENZJA]

Weźcie mnie nawet nie pytajcie, dlaczego dopiero teraz publikuję recenzję Dworu skrzydeł i zguby, który swoją premierę miał w październiku zeszłego roku. Chociaż nie, tak duża zwłoka wymaga krótkiego komentarza.

Byłam bardzo podjarana premierą trzeciej części przygód Feyry i Rhysa, ale jednocześnie troszkę przerażona, bo jak pierwszy tom pamiętałam dość dobrze, to nie mogłam tego samego powiedzieć o drugim. Ogarniałam te kluczowe wydarzenia, ale mimo to czułam, że coś mi umknęło. Także w okolicach listopada zabrałam się za rereading. Dwór cierni i róż poszedł mi śpiewająco, Dwór mgieł i furii także (okazało się też, że pamiętałam więcej niż mi się wydawało!). Po Bożym Narodzeniu byłam już gotowa do zabrania się za finał trylogii. Co więc się stało, że tego nie zrobiłam? Otóż matura. Tak, ja wiem, już macie dość tej wymówki, ja również, ale przysięgam, to już ostatni raz, kiedy jej używam!

Wtedy to właśnie szkoła pokrzyżowała mi plany. Trzeba było się przygotowywać do studniówki, do tego zbliżał się koniec semestru, więc wszyscy nauczyciele przypomnieli sobie o braku ocen. Luźniej zrobiło się dopiero w ferie, ale tutaj znowu wyjeżdżałam do Egiptu i po prostu nie chciałam zabierać tej ośmiuset stronicowej cegły do samolotu, bo to groziło nadbagażem. Później Wielkanoc nie była wcale mniej zabiegana, o majówce to ja już nawet nie wspomnę. Ale gdzieś w tym wszystkim udało mi się skubnąć pierwsze sto stron ACOWARu i… gdy po maturach już mogłam się spokojnie zabrać za czytanie, to ja po prostu nie chciałam kończyć tej historii. Do tego ze wszystkich stron dochodziły mnie różne opinie; zaczynając od zachwycania się geniuszem Maas, poprzez krytykowanie jej pomysłów na fabułę tego tomu, a kończąc na… spoilerach. Przypadkiem zaspoilerowałam sobie kluczowy element historii, przez co już w ogóle nie miałam ochoty na powrót do świata Fae, bo byłam zła i przekonana, że wiem, jak to się skończy (ale się okazało, że to, co wiedziałam, było tylko małą częścią tego, co się tam zadziało).

Pewnie już wszyscy na tej kuli ziemskiej wiedzą, o czym jest seria Dwór cierni i róż, ale jeśli żyjecie pod kamieniem, to pozwólcie, że was oświecę. Feyra jest jedyną żywicielką rodziny, na jej utrzymaniu jest chory ojciec i dwie niewdzięczne siostry. Dziewczyna musi polować w pobliskich lasach, by mieć co włożyć do garnka. Podczas jednej z takich wypraw zabija wilka, który później okazuje się być Fae. Niedługo po tym w drzwiach jej domu pojawia się Bestia, chcąca zemścić się za śmierć przyjaciela. W ramach kary zabiera Feyrę do Prythianu, by ta spędziła tam resztę swoich dni. (Nie chcę nikomu nic zaspoilerować, więc pozwolicie, że na opisie pierwszej części pozostanę).

Pierwszy tom jest powszechnie uznawany za retelling baśni o Pięknej i Bestii, ale powiem wam szczerze, że Dwór skrzydeł i zguby nie ma z tym już nic wspólnego. Historia Feyry stała się czymś zdecydowanie większym, bardziej rozbudowanym i skomplikowanym, ale… kurczę, ten trzeci tom momentami strasznie mi przypominał Przed świtem! Schemat obu powieści jest podobny; diagnozujemy zagrożenie, badamy sytuację, zbieramy wsparcie w potencjalnej wojnie, a potem stawiamy czoła zagrożeniu. Pamiętacie, jak Cullenowie dowiedzieli się o rychłej mało przyjaznej wizycie Volturi? Wyruszyli na poszukiwania sojuszników będących w stanie stanąć po ich stronie w wielkiej bitwie, która miała nadejść. W ACOWARze dzieję się coś podobnego.

Tak de facto to nie znalazłam tu żadnych rzeczy, które mogłabym uznać za minusy, ale nie zmienia to faktu, że kilka elementów trochę działało mi na nerwy. Na samym szczycie (hehe) tej listy jest nasza główna para bohaterów – Feyra i Rhysand. Naprawdę lubię ich związek i jak najbardziej im kibicuję, ale kurczę, ludzie, trochę powściągliwości! Tych dwoje zawsze potrafiło znaleźć trochę czasu na wymianę śliny i małe migdalenie. Nieważne, czy to na ważnych obradach ważących dalsze losy strategii wojennej, czy może środek wielkiej bitwy od której zależy życie tysięcy ludzi, Sarah J. Maas musiała uszczęśliwić czytelnika opisem sceny erotycznej. Na szczęście wszystko zostało poprowadzone ze smakiem i umiarem, ale cholercia, nie w kontekście aktualnych wydarzeń!

Maas zdecydowała się też na rozwinięcie postaci sióstr Feyry. Elaina i Nesta w poprzednich tomach odgrywały mało znaczące role, były po prostu tłem dla wydarzeń i mam wrażenie, że ich głównym zadaniem było zirytowanie czytelnika. Nie cierpiałam ich. Obie miały perfidny charakter, wykorzystywały Feyrę w najlepsze, a jednocześnie wszyscy  się nimi strasznie przejmowali i stawali na głowie, by zadbać o ich los. W Dworze skrzydeł i zguby będziemy mogli poznać te dwie osóbki od zupełnie innej strony, ale to nie znaczy, że mniej denerwującej. Obie dostały swoje własne wątki, mające spore znaczenie dla całej fabuły, niby stanowiące ważny element dla wszystkich wydarzeń, a jednak dalej w moim mniemaniu są zwykłą kulą u nogi. Nic, tylko się obrażały i dąsały, nie było z nich żadnego pożytku, a mimo wszystko wszyscy stawali na głowie, by im dogodzić. UGH!

Do tego dochodzi jeszcze Tamlin, którego przeżyć nie mogę. W pierwszym tomie był naprawdę świetnym, czarującym gościem, w którym każda dziewczyna mogłaby się zakochać. W drugiej części autorka wywróciła jego postać do góry nogami, co okrutnie mi się nie podobało. Rozumiem, że od początku miała taki a nie inny pomysł na zwrot akcji, ale dlaczego Tamlin oberwał rykoszetem? Zmiana, jaką przeszedł, jest po prostu nierealna. Z kochającego faceta zmienił się w okrutnego tyrana, któremu trzeba się podporządkować. To naprawdę można było zrobić w lepszy sposób, bardziej naturalny. Bo tak to czytelnik ma wrażenie, że Tamlin opisany w Dworze cierni i róż to zupełnie inna osoba niż ta z dwóch następnych tomów.

Najśmieszniejsze jest to, że ja jestem po prostu oczarowana Prythianem i ogólnie wszystkim, co Maas tutaj zrobiła. Jestem nawet gotowa przymknąć oko na te wszystkie błędy, bo po prostu kupuję cały świat przedstawiony, ze wszystkimi jego niedociągnięciami. A do tego dochodzą świetni bohaterowie! Męska część obsady czaruje w każdej scenie, w której tylko występuje. Już kiedyś wam mówiłam, że Rhys to mój faworyt, ale po lekturze ACOWARu chyba muszę to przemyśleć, bo… dostajemy zdecydowanie więcej Kasjana, Azriela czy jeszcze zupełnie innych, nowych panów! Poznajemy tu całą resztę książąt Prythianu, w których nic, tylko się zakochać! Każdy z nich ma swoją historię, swój własny indywidualny charakter i urok, któremu nie sposób się oprzeć.

A największe zaskoczenie? Sarah J. Maas wprowadziła wątek LGBT w miejsce, w którym nie spodziewałam się go zobaczyć. Mogę was tylko zaciekawić stwierdzeniem, że chodzi tu o dobrze znaną wam z poprzednich części osobę. Bałam się, że autorka rozwiąże jej wątek w najprostszy możliwy sposób, a ona zaserwowała taką niespodziankę! I ja to totalnie kupuję.

Natomiast… Jak ACOWAR wypada w porównaniu z resztą serii? Otóż cały czas byłam przekonana, że to pierwszy tom losów Feyry jest dla mnie najlepszy, a na drugim miejscu drugi. Po ponownym przeczytaniu obu pierwszych części troszkę zmieniłam zdanie. Zdecydowanie bardziej zaczęłam doceniać Dwór mgieł i furii, który teraz plasuje się u mnie na najwyższym miejscu na podium, Dwór cierni i róż na drugim, a Dwór skrzydeł i zguby… no cóż, na ostatnim. Chociaż pamiętajcie, według mnie wszystkie są równie dobre, ale wiecie, jeśli trzeba byłoby wybrać najlepszy, to właśnie tak to się prezentuje.

Powiem wam, że szalenie dobrze było mi wrócić do Prythianu i Velaris. Aż się nie chciało wracać do rzeczywistości! I chociaż Dwór skrzydeł i zguby od wad wolny nie jest, to gwarantuję wam, że tak was porwie, że nawet nie zwrócicie na nie uwagi. Chyba, że jesteście mną, wtedy będziecie się doszukiwać wszystkich niedociągnięć, ale to takie zboczenie zawodowe.

Pomimo że Dwór skrzydeł i zguby prezentuje się najgorzej z całej trylogii, to mnie nie rozczarował. Gdy już zasiadłam do tak długo odwlekanej lektury, zostało mi to wynagrodzone. Nie mogłam się oderwać, z ciekawością chłonęłam każdą stronę, a najgorsze było to, że kartki przewracały się zbyt szybko, niebezpiecznie zwiastując nadciągający koniec. Chociaż powieść ma ponad 800 stron, to ja jej objętości nie poczułam w żadnym momencie (no dobra, może wtedy, gdy musiałam ją upchać do torby).

Teraz z wypiekami na twarzy będę czekać na nowelki! Mam tylko nadzieję, że nie okażą się niepotrzebnym dodatkiem do serii, bo jeśli tak, to będę bardzo, bardzo zła i niepocieszona. Ale tym będziemy martwić się później. 

Dwór cierni i róż  |  Dwór mgieł i furii  |  Dwór skrzydeł i zguby

Fakty objawione: 

Tytuł: Dwór skrzydeł i zguby
Tytuł oryginału: A Court of Wings and Ruin

Autor: Sarah J. Maas
Tłumaczenie: Jakub Radzimiński

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 848

Grubość grzbietu: 5,1 cm

Cena: 49,99 zł

Mobilność: XL