Rhysand mym Bogiem, Dwór mgieł i furii nałogiem, Sarah J. Maas podstawą, a Prythian zabawą. "Dwór mgieł i furii" Sarah J. Maas | Recenzja

Czy Dwór mgieł i furii jest naprawdę tak świetny, jak wszyscy o nim mówią?

Do rozpoczęcia przygody z nową serią Sary J. Maas zachęcało mnie kilka rzeczy. Pierwsza z nich to oczywiście sama autorka. Druga to pomysł na fabułę. Trzecią były wszechobecne pozytywne recenzje, które chwaliły oba Dwory i mówiły o nich w samych superlatywach. Niedawno miałam okazję się przekonać, że Dwór cierni i róż jest naprawdę warty uwagi. Ale podobno drugi tom miał być pięć tysięcy razy lepszy, prawda?

Akcja ACOMAFu nie zaczyna się od razu po ostatnich scenach ACOTARu, ale dostajemy małe streszczenie, co się działo pomiędzy jedną a drugą książką, na czym stoją nasi bohaterowie i ogólnie, co się aktualnie dzieje. Paradoksalnie wychodzi to nam na wielki plus, bo nie musimy patrzeć, jak Feyra adaptuje się do swojej nowej roli i nowego świata. Przeczuwam, że rozwlekły opis jej uczuć i wątpliwości byłby dość nużący.

Podczas lektury towarzyszyło mi kilka pytań. O co chodzi z Rhysem? Dlaczego wszyscy tak nie cierpią Tamlina? Na to drugie odpowiedziałam sobie już w pierwszym rozdziale. Teraz oficjalnie przyznam wszystkim rację, bo im dalej w las, tym było gorzej. Tamlin to bezczelny, irytujący dupek. Co śmieszniejsze, nawet nie ma go tutaj tak dużo, a i tak działał mi na nerwy. Za to jeśli chodzi o Rhysa… Pojęcie fenomenu jego postaci zajęło mi trochę dłużej, ale efekt został osiągnięty i dołączam do #TeamRhys.

" - Zdradź mi sekret nieznany nikomu innemu, władco nocy, a ja zdradzę ci mój.

Przygotowałam się na usłyszenie jakiejś koszmarnej opowieści, ale Rhysand powiedział tylko:

- Kiedy leje, strzyka mi w prawym kolanie."

Dwór cierni i róż skończył się tak, jak się skończył, a Dwór mgieł i furii zaczął się tak, jak się zaczął, czyli zbyt stabilnie. Bohaterowie wyglądali na ustatkowanych, a co za tym idzie, stali się nudni. Jednak Maas chyba sprytnie przeczuła, że tak długo nie pociągnie, i szybko zwiększyła dawkę intryg i kłamstw, wprowadzając postać Rhysa. Patrząc na te wszystkie ochy i achy ze strony wszystkich fanów, to było do przewidzenia. Ciekawiło mnie jednak to, w jaki sposób autorka każe przeskoczyć Feyrze z jednego kwiatka na kwiatek, żeby ta nie wyszła na panienkę spod latarni. I powiem wam, że wyjaśnienie i motywy, którymi ją pokierowano, mnie satysfakcjonują. Szkoda tylko, że jeden z mężczyzn został przez to praktycznie wywrócony fundamentami do góry, byleby się podpasować pod fabułę.

Pierwsza część była zainspirowana baśnią o Pięknej i Bestii, czego się w żadnym momencie ukryć nie dało, jednak ja mało zwracałam na to uwagi. ACOMAF także dużo czerpie z tej francuskiej historii ludowej, ale w innym aspekcie. Może nadinterpretuję, ale sposób, w jaki mówi się o układzie Feyry z Rhysem zawartym w pierwszym tomie, przypomina mi trochę inny punkt widzenia na baśń. Ale na tym autorka nie poprzestała. Mitologia grecka także dorzuciła tu swoje trzy grosze, szczególnie mit o Korze i Demeter. Chociaż to też nie rzuca się za bardzo w oczy, chyba że pragnie się dostrzegać wszystkie szczegóły i z uwagą ich wypatruje na każdej stronie. Bo po jakimś czasie ja się przyzwyczaiłam i stało się to czymś normalnym. Albo po prostu o tym zapomniałam.

Feyra jest chyba jedną z nielicznych bohaterek literackich, do których nie mam jak się przyczepić. Oczywiście nie była przez cały czas bez zarzutu, bo momentami niemiłosiernie mnie wkurzała, jednak ja w każdej takiej sytuacji byłam w stanie zrozumieć jej reakcje, bo dziewczyna właściwie wszystko odbierała. Nigdy nie robiła z siebie Sierotki Marysi, od samego początku była silna i niezależna, umiała sama sobie dawać radę. Najpierw nie miała zbyt możliwości, by się wykazać, ale gdy zostały one stworzone, pokazała na co ją stać. Feyra zawsze była dzielna i władcza, równocześnie empatyczna i troskliwa, ale dbająca też o własne dobro. Chcę przez to powiedzieć, że jej umiejętności nie zostały nabyte pod wpływem faceta czy sytuacji, one po prostu zawsze w niej były. Mówię o psychice, nie o tych paranormalnych. (Ci, co czytali, to wiedzą, a ci, co nie, to nie chcę spoilerować.) A wiecie, co jest najlepsze? Feyra potrafiła okazywać inne uczucia niż swoją brawurę i bohaterskość. To, czego się dopuściła w obronie miłości, nie daje jej o sobie zapomnieć. Bo taka jest prawda, normalny człowiek po traumatycznych przeżyciach długo nie może dojść do siebie. A wszystkie bohaterki wydają się być do tego zdolne za pstryknięciem palców. Na szczęście Feyra tego nie potrafi, co gruntuje jej pozycję jako wiarygodnej bohaterki.

Wcześniej wspominałam, że Tamlin mnie niemiłosiernie irytował i to właśnie przez to nie potrafiłam zrozumieć toru, jaki autorka obrała na poprowadzenie jego postaci. W pierwszym tomie był czarujący, boski, wprost anielski, no po prostu faeowska wersja Romea. A tutaj? Przepraszam bardzo, ale czemu zrobiono z niego kogoś tak niesamowicie wkurzającego i to bez wyraźnych pobudek?

Powieść ma dwie bardzo duże wady. Niestety, ale bardzo czuć, że została napisana przez Maas, bo utrzymana została w typowym dla niej stylu, czyli w książce mającej blisko 800 stron przez 500 dzieje się wszystko, ale w sumie to nie dzieje się nic, przez kolejne 200 zawiązują się wszystkie ważne wątki powieści, a przez ostatnie 100 autorka wszystko zakańcza w taki sposób, że czytelnik musi sięgnąć po kolejny tom. W tym wypadku podczas tej pierwszej połowy Maas postawiła na historię krainy Fae, poznanie hierarchii rządzącej tamtym światem, rozwinięcie relacji pomiędzy wszystkimi głównymi bohaterami, trochę kłamstw i intryg, czemu nie umniejszam w żaden sposób, ale jednak odnoszę wrażenie, że zostało to wszystko zbyt rozwleczone i poprzeplatane scenami, które nie mają na nic wpływu, a są zwykłymi zapchaj-dziurami.

„Biedne Rhysiątko dało się złapać.”

Ta druga… no niestety, ale wyłapałam podobieństwa Dworu mgieł i furii do Imeprium burz, czy może raczej Imperium do drugiej części Dworu, bo to Dwór był pierwszy. Nie wiem, może Maas skończyły się pomysły? Albo po prostu wszystko zbiegło się w jednym czasie, że zainspirowała się swoją własną książką?

Moim największym zaskoczeniem była obecność scen erotycznych. Z jednej strony to wychodzi na plus, bo w końcu nie mamy do czynienia z bohaterką bojącą się własnych pragnień i próbującej być świętą aż do ślubu. Ale z drugiej, nie zawsze były one potrzebne, a jak już, to nie aż tak dosadne i rozwinięte. Chociaż i tak były lepiej napisane niż w niejednym erotyku! E L James, ucz się. Tylko zaczynam się martwić o Feyrę… Ona podobnie jak Anastasja zbyt często rozpadała się na kawałki. Widać ta moda jest dalej kontynuowana.

Dwór mgieł i furii jest bardzo dobrą kontynuacją serii, ale nie uznałabym go za arcydzieło, bo według mnie nie pobił pierwszej części. Maas utrzymała wszystko na jednym poziomie, także nie rozumiem wszystkich zachwytów pod tym względem, jakoby miał być lepszy. Chyba, że chodzi o Rhysa, w takim razie to ma sens, bo to Rhys gra tu główne skrzypce i bez niego to już nie byłoby to samo.

Książka liczy sobie prawie 800 stron, ale gwarantuję ci, że nawet nie zauważysz, jak ją skończysz i będziesz chcieć więcej. Ja już nie mogę się doczekać kolejnej części, bo zaczynam powoli tęsknić za Rhysem. Nie spodziewałam się, że skradnie moje serce, a jednak, książkowe crushe nigdy nie wybierają, prawda?

Dwór cierni i róż    |    Dwór mgieł i furii

Za możliwość poznania Rhysanda dziękuję wydawnictwu Uroboros:

Fakty objawione: 

Tytuł: Dwór mgieł i furii
Tytuł oryginalny: A Court Of Mist And Fury

Autor: Sarah J. Maas

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 768

Grubość grzbietu: 4,6 cm

Masa: 649 g

Ciężar: 6,36 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 44, 99 zł

Mobilność: L (cegła, ale lekka)