Bachory, aniołki, filozofowie... 1 czerwca, Dzień Dziecka 2017

Ten dzień nadchodzi…

I teraz pojawia się moje odwieczne pytanie. Kiedy przestaje się obchodzić Dzień Dziecka? Mam nadzieję, że nigdy, bo to jeden z najlepszych dni w roku. Począwszy od przedszkola, gdzie w tej okazji zawsze mieliśmy na podwórku dmuchaną zjeżdżalnię i zamek, przechodząc przez podstawówkę i gimnazjum, gdzie zawsze organizowano jakieś wyjścia, a kończąc na liceum i studiach, gdzie w prezencie możesz jedynie dostać pałę ze sprawdzianu. Ale w każdym z nas tkwi wewnętrzne dziecko, prawda?

Ostatnio na topie były matki, ale matki nie byłyby matkami gdyby nie dzieci. Zatem zobaczmy, które dzieciaki najbardziej zapadły mi w pamięć.

Zacznę od książki, która zawsze wywołuje we mnie wzruszenie i która prawie na pewno nigdy mi się nie znudzi. Mogę ją czytać i czytać, bez ustanku. Chodzi mi tu o Małą księżniczkę. Pamiętam pierwszy moment, w którym po nią sięgnęłam, będąc przekonaną, że to historia królewskim dziecku, trochę za bardzo rozpuszczonym. Oczywiście z drugiej strony moje skojarzenia powędrowały w stronę Małego Księcia. A jak było naprawdę? Sara jest wychowywana tylko przez ojca, jej matka zmarła przy porodzie. Tata przywozi ją do angielskiej szkoły z internatem, w której dziewczynka korzysta ze wszystkich wygód, jakie zapewniają jej pieniądze. Ale gdy strumień fortuny przestaje płynąć w tragicznych okolicznościach, pozycja Sary zmienia się z dnia na dzień. Zaczyna być pomiatana i wykorzystywana, bez perspektyw na przyszłość.

Najpiękniejsze w tej postaci jest to, że Sarah nigdy się nie zmieniła. Pieniądze nie uderzyły jej do głowy, a ich utrata jej nie zabolała. Oczywiście poniosło to za sobą negatywne skutki, bo dziewczynka w tak młodym wieku była poniżana i stała się służącą. Ale nigdy nie narzekała na swój los, zawsze robiła dobrą minę do złej gry, pomimo cierpienia, które na nią spadło.

Z goła odmienną postacią jest Jeoffrey Baratheon z sagi Pieśni lodu i ognia autorstwa wielmożnego George’a R. R. Martina. Ostatnio była mowa o Cersei, a więc teraz nie może zabraknąć jej syna. Uroczy mały chłopczyk, który jest oczkiem w głowie swojej matki, pierworodny syn króla Westeros, a przynajmniej tak się utrzymuje, przyszły następca tronu. Jeoffrey to uosobienie arogancji i próżności zawarte w trzynastoletnim (czy tam dziewiętnastoletnim, zależy czy serial, czy książka) ciele. Nigdy nie zwracał uwagi na dobro innych, dbał tylko o siebie. Nawet zbyt nie przejmował się uczuciami swoich bliskich, chociaż im na nim zależało. Sądził, że władza jest odpowiedzią na wszystko, wystarczy użyć siły i szantażu, a osiągnie się swoje cele.

Najlepszy paradoks jeśli chodzi o tą postać? Nikt nie jest zwolennikiem wrednego Jeoffrey’a, wszyscy go nienawidzą. A gdy w końcu bohater usuwa się w cień, to już nie jest to samo. Szybko za nim zatęskniłam i zaczęłam doceniać jego rolę w całej historii. Zdecydowanie ją uatrakcyjniał.

Moją najświeższą znajomość zawarłam dopiero w tym roku z Connorem, głównym bohaterem powieści Siedem minut po północy. Rodzice chłopca się rozstali, ojciec wyprowadził się do Stanów, a Connor pozostaje pod opieką matki, ciężko chorej na raka. Za ich domem rośnie wielki cis, który pewnej nocy przychodzi do chłopca pod postacią potwora. Prowadzi z nim wiele rozmów i opowiada historie, które mają pomóc mu zrozumieć sytuację, w której znajduje się jego mama i i on sam. Connor jest postawiony w bardzo ciężkim położeniu. Ma zaledwie trzynaście lat, a przeżył o wiele więcej niż niejeden dorosły, jednocześnie będąc zwykłym dzieckiem, które jest nieświadome wielu rzeczy.

Najważniejsze w tej postaci są uczucia i inteligencja, którą Connor przewyższa wszystkich. Walczy z własnymi demonami i próbuje zrozumieć, co powinien zrobić. Jestem pewna, że jego historia wzruszy nawet najbardziej zatwardziałego czytelnika.

Moja ostatnia propozycja na dzisiaj to dziecko, którego istnienia nigdy bym nie przewidziała. Jeśli byście mnie zapytali, jak według mnie skończy się saga Zmierzch, to nie byłaby odpowiedź, której bym udzieliła. Ale Meyer czasem zdarzy się wszystkich zaskoczyć, dlatego też wprowadziła do historii Renesmee Carlie Cullen, dziewczynkę, która nie miała prawa zaistnieć, nie według wszystkich norm. Można ładnie powiedzieć, że to owoc miłości wynikający z połączenia się ze sobą dwóch zupełnie odmiennych światów; wampirzego i ludzkiego. Sprawiła wiele kłopotu swoim przyjściem na świat, doprowadziła do wielu konfliktów, ale ostatecznie pogodziła wszystkie zwaśnione strony i stała się nieodłącznym członkiem rodziny Cullenów.

Rozwija się szybciej niż jej rówieśnicy. Z tego co pamiętam, to rozwój fizyczny miał zająć jej siedem lat. A do tego jest utalentowana! Posiada odwrócony dar Edwarda, potrafi pokazywać ludziom swoje myśli, a także odwrócony talent Belli, bo nikt nie może jej zablokować. W Przed świtem poznaliśmy też Nauhela, mieszańca takiego jak Renesmee. I ja dalej czekam na rozwinięcie ich wątku!

Różnorodność w dzieciach z literatury jest ogromna i na pewno nie pokryłam choćby jednej setnej z możliwych opcji. Mam jednak nadzieję, że rozpieszczony bachor, skrzywdzona przez życie dziewczynka, chłopiec postawiony w obliczu choroby i dzieciak, który nie miał prawa się narodzić, was chwilowo usatysfakcjonowali.

Tak, wiem, nie dałam tu ani Harry’ego, ani Rona, ani Hermiony. Ale oni wszyscy są w domyśle, okej?