Takie powinny być szkolne lektury - "Oskar i pani Róża" Eric-Emmanuel Schmitt [RECENZJA]

Wzruszająca i bawiąca do łez historia o dziecku chorym na raka, dla którego szpital jest jak drugi dom? Utwór Erica Emmanuela Schmitta spełnia te kryteria i dodaje jeszcze dużą nawiązkę.

Dziesięcioletni Oskar jest chory na raka. Leży na szpitalnym oddziale razem z innymi chorymi dziećmi. Koleguje się tam z chłopcami o imionach takich jak Einstein, Pop Corn czy Bekon. Jest mocno pilnowany przez pielęgniarki. Rodzice odwiedzają go raz w tygodniu, w niedziele. Tyle, że lekarzom brakuje pomysłów na nowe metody leczenia. Ktokolwiek, kogo by Oskar nie zapytał o stan swojego zdrowia, nabiera wody w usta i błyskawicznie zmienia temat.

Przez całą książkę nie wiemy, w jakim stanie jest Oskar. Poza ogólną informacją, że jest chory na nowotwór, do samego końca nie udzielone zostają nam dalsze informacje. Posiadamy wiedzę taką samą, jaką ma chłopiec.

Do Oskara często zagląda wolontariuszka, pani Róża. Jest ona dla niego pocieszeniem, ale i bratnią duszą. To jedyna osoba, z którą może normalnie porozmawiać jak dorosły z dorosłym i nie jest traktowany jak dziecko. Pani Róża nie ukrywa przed nim niczego i nie boi się jego choroby. Nie ucieka, zawsze jest na zawołanie, gotowa, by wysłuchać.

Książka, albo raczej krótka opowiastka, o małym Oskarze powinna znaleźć się w kanonie lektur u każdego człowieka. Ta historia jest jedyna i niepowtarzalna. Żadna współczesna powieść, gdzie tematem przewodnim czyni się nowotwór, nie dorasta temu utworowi Schmitta do pięt. Śmiało mogłabym Oskara i panią Różę porównać do Małego Księcia. Obie opowieści są unikatowe i z każdą kolejną lekturą wnoszą więcej do naszego życia.

Utwór napisany przez Schmitta zapada głęboko w pamięć i sprawia, że czytelnik myśli o nim bardzo długo, a mimo to jest to książka, po którą sięga się wielokrotnie nawet, gdy pamięta się wszystkie szczegóły. Podczas czytania jej towarzyszą odbiorcy takie same emocje jak wtedy, gdy pierwszy raz ją poznawał.

Nie tylko mnie nasunęło się porównanie Oskara i pani Róży do Małego Księcia. Chociażby opinie umieszczone z tyłu okładki na moim wydaniu książki same to sugerują i robią z tego zaletę. Ale ja uważam, że opowiastka Schmitta jest zdecydowanie lepsza od utworu popularnego Francuza, którego nazwisko jest moją zmorą, bo odkąd pamiętam, nie umiem go napisać bez pomocy. Jestem nawet w stanie zaryzykować stwierdzenie, że historia o Oskarze przemówi do większego grona odbiorców. Nie zawiera ona tyle filozoficznych sformułowań. Nie mówię, że ich nie ma, bo jest ich wiele. Ale cały czas wpisują się w poziom myślenia chorego dziesięciolatka, który wykorzystuje każdy dany mu dzień, nie wiedząc, jak zaawansowany jest nowotwór i ile czasu mu pozostało.

Jeśli jeszcze ktoś z was nie czytał Oskara i pani Róży, powinien szybko to nadrobić. Ta historia chwyta za serce, choć nie jest do płakania. Przez całą lekturę towarzyszy nam duża dawka śmiechu, ale to przy ostatnim akapicie dopiero można się wzruszyć. Te kilka linijek sprawi, że łzy staną w oczach. Dlatego warto, naprawdę warto.

Fakty objawione: 

Tytuł: Oskar i pani Róża
Tytuł oryginału: Oscar et la dame rose

Autor: Eric-Emmanuel Schmitt
Tłumaczenie: Barbara Grzegorzewsksa

Wydawnictwo: Znak Litera Nova

Ilość stron: 88

Cena: 18,90 zł