Możesz wypowiedzieć tylko 100 słów dziennie, bo jesteś kobietą - "Vox" Christina Dalcher [RECENZJA]

Czyżbym trafiła na największe rozczarowanie tego roku już na samym początku maja? I to jeszcze przy okazji książki, na którą czekałam z wypiekami na twarzy i ogromnym podekscytowaniem, bo kupił mnie pomysł na fabułę.

Wyobraźcie sobie świat, w którym połowie społeczeństwa nagle odbiera się prawo wykonywania swojego zawodu, wyjazdu z kraju czy nawet prawo do mówienia. Przeciętny człowiek wypowiada około 16 tysięcy słów dziennie. W świecie, w którym żyje Jean McClellan, kobiety mogą wypowiedzieć tylko sto.

Musicie przyznać, że pomysł na uciszenie kobiet, to majstersztyk i wielka nowość sama w sobie. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim konceptem, by to w tę stronę poszła przyszłość naszego świata. I wszystko byłoby cudownie, gdyby autorka umiała wytłumaczyć, czemu nałożenie tych wszystkich limitów na kobiety na służyć. Rozczarowałam się ogromnie, bo wyjaśnienia na tę sytuację tutaj nie znalazłam. Dlaczego rząd postanowił uciszyć kobiety? Wygląda to na czyjąś fanaberię wcieloną w życie „bo tak”. I na tym kończą się jakiekolwiek argumenty. Na więcej nie mamy co liczyć. I chociaż lekturę skończyłam kilka dni temu, to do tej pory się głowię, na co to komu wszystko było, bo rodziło to same problemy i nie niosło ze sobą żadnego pożytku.

SPOILER ALERT. W dalszej części recenzji mogą znajdować się spoilery. Niezbyt istotne dla samej fabuły, ale jednak spoilery, więc jeśli ktoś jest bardzo wyczulony, to niech przejdzie do akapitu, w którym odwołuję alarm.

Główna bohaterka jest piekielnie niezdecydowaną osobą i nie budzi sympatii czytelnika. Sama nie wie, czego chce, zmienia zdanie z prędkością światła. Myśli jedno, mówi drugie, a robi jeszcze trzecie i czepia się, że przecież chodziło jej o czwarte. Sama jej relacja z mężem jest ciekawym wątkiem w tej książce. Na pierwszych stronach dowiadujemy się, że ich miłość przetrwała nowe zasady, że jej mąż zachowuje się wzorowo w obecnej sytuacji i że bardzo się kochają. Pięć rozdziałów później się okazuje, że to w sumie nigdy się nie kochali i tak naprawdę, to zdradza go od dłuższego czasu. Konsekwencja została zachowana, prawda?

Autorka poszła po bandzie jeśli chodzi o zachowanie najstarszego syna. Nie spotkałam na swojej drodze większego gbura i hipokryty. W świecie, w którym dzieje się akcja Voxa, seks przedmałżeński jest przestępstwem. Co robi Seven? Uprawia seks ze swoją dziewczyną (co prawda za jej inicjatywą, ale kto by się zagłębiał w szczegóły), po czym na nią donosi. Dziewczyna zostaje ukarana, a on dostaje pochwałę, że zachował się jak wzorowy obywatel.

I jest jeszcze ta cała idea „buntu”, chociaż to chyba zbyt duże słowo na to, co się tutaj dzieje. To jedna wielka komedia. W Igrzyskach śmierci ten motyw wypadł milion razy lepiej, a przecież Igrzyska to tylko zwykła młodzieżówka. Vox natomiast próbuje aspirować do czegoś znacznie większego, co mu nie wychodzi w żadnym calu.

KONIEC SPOILERÓW.

Na przestrzeni całej powieści panuje ogromny chaos. Na każdym kroku możemy natrafić na niepotrzebne i nic niewnoszące retrospekcje, które pojawiają się w najbardziej przypadkowych momentach. Bohaterka robi sobie poranną kawę, łapie przy tym zawiasa, zaczyna wspominać jak to kiedyś imprezowała z przyjaciółką, robi na ten temat dygresję na pięć linijek po czym wraca do parzenia kawy jak gdyby nigdy nic. I takich kwiatków możemy wypatrywać po kilka w każdym rozdziale.

Vox skupia się w głównej mierze na polityce. I na władzy, która znajduje się w rękach… gburów i idiotów. Nie żeby to było jakieś specjalne zaskoczenie w tej kwestii. Po prostu w tym konkretnym przypadku boli to podwójnie. Z reguły jeśli rządzący wprowadza tak ostre reguły, to ma w sobie jakąś dozę charyzmy, umie porwać tłumy, by szły za jego ideologią. Popatrzmy na Hitlera czy Stalina, to są doskonałe przykłady. Natomiast tutaj głównym dowodzącym jest skończony idiota, a jego armia przybocznych jest jeszcze głupsza. Ich pomysły są tak idiotyczne i nietrzymające się kupy, że ja naprawdę się zastanawiam, jakim cudem oni w ogóle doszli do władzy i że społeczeństwo stosuje się do ich wytycznych. Pięciolatek potrafiłby wymyślić coś bardziej spójnego i mającego więcej sensu niż ci tutaj. A autorka kreuje ich na wielkich geniuszy i manipulatorów! Tylko fajnie by jeszcze było, jakby za słowami i opisami szły odpowiednie czyny.

Jedno jest pewne – Vox niemiłosiernie frustruje. Szczególnie kobiety. Bo to jest niewyobrażalne, że praktycznie z dnia na dzień przychodzi sobie jakiś człowiek i odbiera nam wszystkie prawa, o które tak skrupulatnie walczyły starsze pokolenia. Ale z drugiej strony – cały ten pomysł jest tak absurdalny, że naprawdę nie mam pojęcia, co musiałoby się stać, by stał się prawdą.

W podziękowaniach możemy wyczytać, że książka powstała w ciągu dwóch miesięcy. To chyba znalazłam odpowiedź na pytanie, czemu jest tak bardzo niedopracowana i zawiera mnóstwo błędów logicznych. Chcę wierzyć, że jeśli poświęcono by jej trochę więcej czasu i przeczytano ją te kilka razy więcej, wyłapano by 90% z nich. A póki co Vox jest dla mnie ogromnym rozczarowaniem i kolejnym przykładem wzorowo zmarnowanego potencjału.

Fakty objawione: 

Tytuł: Vox

Tytuł oryginału: Vox

Autor: Christina Dalcher

Tłumaczenie: Radosław Madejski

Wydawnictwo: Muza

Ilość stron: 416

Grubość grzbietu: 2,9 cm

Cena: 44,90 zł

Mobilność: M