Ekologiczna jazda bez trzymanki - "Luonto" Melissa Darwood [RECENZJA]

Jak chronić środowisko?

… (i zarwać nockę jednocześnie)?

Spójrzmy prawdzie w oczy; nie lubię polskich autorów. Przedsiębiorstwo zwane szkołą dorzuciło do tego swoje trzy grosze i zwiększyło moją niechęć do rodzimych pisarzy. Na czele z klasyką gatunków i przodownikami takimi jak pan Sienkiewicz czy niedawno ze mną zaznajomiony Prus, a kontynuowana przez powieści pisarzy, których dzieła wielokrotnie podchodziły pod grafomanię, ignorancję i plagiat. Wyjątek od reguły stanowi oczywiście Remigiusz Mróz, ale to tylko kropla w morzu. Po Luonto nigdy w życiu nie sięgnęłabym, gdybym wiedziała, że to powieść pochodząca z naszego podwórka. Później już się zorientowałam, że to była taka sprytna próba oszustwa i pisania pod pseudonimem, ale zdążyłam się naczytać pozytywnych recenzji i zaciekawić fabułą. YOLO. Co złego mogło się stać?

Chloris jest nastolatką, która nie wyobraża sobie życia bez nowinek technologicznych. Snapchat, Facebook, stały dostęp do wifi to niezbędne minimum zaraz obok jedzenia, bieżącej wody i papieru toaletowego. Dziewczyna za swoje buntownicze zachowanie zostaje wysłana na wieś do ciotki, gdzie podczas trzęsienia ziemi na ratunek przychodzi jej orzeł. Gratus, jako Homanil, potrafiący przemieniać się w zwierzę, zabiera Chloris do Luonto i tym samym zaognia wszystkie problemy.

Początek był ciężki i nie będę tego ukrywać. Nie mogłam się wgryźć w fabułę, nie rozumiałam bohaterów. Chloris z pierwszych dwudziestu stron książki to zupełnie inna osoba niż ta z pozostałej reszty. To jestem skora darować, autorka i tak dość szybko ukierunkowała swoją bohaterkę na odpowiedni tor i już pozostała w tym konsekwentna do samego końca. Jednak ciąg dalszy powieści chociaż był trochę lepszy, i tak mnie nie powalał. Był taki sobie, przyjemny, w miarę ciekawy, ale to wszystko. Dopiero od połowy zaczęła się prawdziwa jazda, bo następną rzecz, jaką zanotowałam, to dochodząca trzecia nad ranem podczas przewracania ostatniej strony. Rzadko zarywam noc dla książki, bo moje stare kości wolą odpocząć, a oczy już przeszły swoją młodość, więc wolę po prostu iść spać. Ale kurczę, plot twist, który pojawia się mniej więcej w połowie jest tak dobrze napisany, że ty po prostu musisz czytać dalej. Już nie wiesz, co jest prawdą, a co fikcją, a jedynym rozwiązaniem jest jak najszybsze poznanie wyjaśnienia, więc czytasz dalej, nieważne jak bardzo nagli cię sytuacja.

Największym atutem Luonto jest niewątpliwie pomysł. Umiejscowienie akcji w środowisku naturalnym, stworzenie bohaterów-Homanilów czy wrzucenie do fabuły Matki Natury (nie, nie tej z reklam Hortexu) to rzeczy, które niecodziennie się spotyka. Szeroki przekrój wszystkich katastrof ekologicznych? Odhaczony. Ochrona środowiska, alergie, samozagłada? Jest. Przesadny rozwój cywilizacji, Czarnobyl i elektrownie jądrowe? To także tu znajdziemy. Autorka postawiła na unikalność i wyjątkowość, za co otrzymuje ode mnie ogromny plus. Dodatkowo w pełni wykorzystała swój pomysł i wycisnęła z niego każdą kropelkę potencjalnych możliwości.

Skoro jest już tak cudownie, to muszę chwilowo zburzyć idylliczny obraz i przyczepić się do jednej rzeczy. Bo chociaż główna bohaterka mnie nie irytowała i wątek miłosny nie był nachalny, to przekornie mam problem z opisami, których w sumie to nie było, a jak już się pojawiały, to były zdawkowe i proste; prawie jak wyjęte z książki dla dzieci. Pojawiało się dużo wyliczeń, przez co mało było opisów w opisach. Jest tego plus; przez to Luonto czyta się błyskawicznie. Ale oddać honor muszę Melissie Darwood też w paru miejscach, gdzie te opisy rzeczywiście rozbudowała i poświęciła im wiele uwagi, przez co były bardzo obrazowe. Tyle że niestety, te momenty mogę policzyć na palcach u jednej ręki.

Powieść nie jest bez skaz, bo jak widzicie i tak się przyczepiłam do kilku rzeczy, ale przy genialnej całości z łatwością mogę zapomnieć o wszystkich niedopatrzeniach i zgrzytach. Luonto ma w sobie „to coś”, co sprawia, że nie możesz się oderwać od lektury dopóki jej nie skończysz, a później przez kolejną godzinę zaprzątasz sobie głowę; ”co mogło się stać z bohaterami, gdyby sprawy potoczyły się inaczej? Dlaczego autorka to zrobiła? Dlaczego, do cholery, zastanawiam się nad segregowaniem odpadów o czwartej nad ranem?”

Gdyby delikatnie zmienić imiona niektórych bohaterów i nazwy miejsc przedstawionych w powieści, nigdy nie powiedziałabym, że Luonto to dzieło polskiej autorki. To literatura zasługująca na duże uznanie i światową sławę, bo reprezentuje wysoki poziom. I co tu by wiele mówić, ta książka jest po prostu genialna. Cudowna. Cholernie dobra. 

Fakty objawione: 

Tytuł: Luonto

Autor: Melissa Darwood

Wydawnictwo: Filia

Ilość stron: 320

Grubość grzbietu: tym razem się nie pochwalę

Masa: także nie dzisiaj

Ciężar: Njutony na urlopie [g=9,81 m/s2]

Cena: 29,90 zł

Mobilność: uhuhu