Koniec to dopiero początek - "Najlepszy powód, by żyć" Augusta Docher [RECENZJA PREMIEROWA]

Co prawda tego „najlepszego” powodu nie odnalazłam, aczkolwiek…

Moje zdanie na temat Najlepszego powodu, by żyć jest równie złożone co powinowactwo prostokątne względem osi OY w skali k różnej od zera funkcji sinx, czyli jest równie złożone jak ta książka. Miałam płakać, miałam się śmiać, miałam krzyczeć z rozpaczy… No ale mnie znacie. Rzadko kiedy cała lista jest odhaczona, a poza tym, ja uwielbiam się czepiać.

Życie Dominiki zmienia się w ułamku sekundy, gdy zostaje bardzo mocno poparzona. Przecież jej ukochany ojciec nie chciał jej zabić, ale właśnie tak to wygląda. Dziewczyna walczy o życie i powrót do normalności, a on trafia do więzienia i oczekuje na proces. Wkrótce losy Dominiki skrzyżują się z losami dwóch chłopaków; jeden zajmie się leczeniem jej ciała, a drugi sprawdzi, czy jej duszę uda się uratować.

Brzmi wspaniale, prawda? Ale kurczę, nie zawsze opis jest dobrym świadectwem książki. Ten, który znajduje się na tylnej okładce zasadniczo ma mało wspólnego z główną fabułą, pomija wiele istotnych elementów, o których potencjalny czytelnik powinien wiedzieć, a niektóre przeinacza i ukazuje takimi, jakimi nie są. Ten, który przytoczyłam powyżej zdecydowanie lepiej obrazuje pomysł na całą powieść.

Bardzo podobał mi się sam pomysł na fabułę i to, że autorka nie podała od razu wszystkich tajemnic związanych z wypadkiem Dominiki, tylko dawkowała je wraz z rozwojem historii. Żałuję jedynie, że wątek medyczny, który mógłby zostać świetnie rozwinięty, został potraktowany trochę po łepkach. Stawiając go między Doktorem Housem, a bajkami Było sobie życie, niestety, ale bliżej mu do tej drugiej serii. Może to ja jestem tak dociekliwa i po prostu uwielbiam wątki medyczne, może innych niezainteresowanych tematem by usatysfakcjonował.

Przechodząc do bohaterów… Jak już wspominałam, nie uroniłam żadnej łzy przy lekturze, ale w jednym momencie oczy mi się zaszkliły za sprawą Marcela. Nie raz autorce udało się mnie zaskoczyć tajemnicami, jakie skrywa w sobie ta postać i bardzo się cieszę, że chłopak dostał swoje 5 minut jako narrator, bo z dwojga głównych bohaterów to jego bardziej polubiłam. Dominika, jako damskie skrzypce tej powieści, standardowo działała mi na nerwy. W nieuzasadnionych momentach zachowywała się agresywnie, w innych przesadnie słodko, raz chciała być traktowana jak mała dziewczynka, za chwilę już stawiała się na równi z dorosłymi. Nie ma racji, ale się wypowie, czy wręcz nawet wykrzyczy, co ma do powiedzenia. A końcowo zrobi i tak, jak jej każą, bo gdzieś pomiędzy zapomni, że jej to nie pasowało i uzna, że w sumie to nie było takie głupie rozwiązanie. Oczywiście do błędu się nie przyzna. To chyba krótko podsumowuje, z jakim typem bohaterki mamy do czynienia.

Ale uwaga, jak się końcowo okazało, Dominika nie jest największą wadą powieści. To zaszczytne miejsce przypada systemowi, w jakim została napisana książka. Zupełnie nie zagrał mi sposób przeskakiwania pomiędzy narracją i czasem. Było wiele momentów, w których musiałam się dłużej zatrzymać i zastanowić, co dokładnie się dzieje, z której perspektywy są opisywane wydarzenia i jak plasują się chronologicznie w całej historii. Ogólnie powieść zawiera w sobie rozdziały pisane przez Dominikę jak i Marcela. Zarówno jedno jak i drugie przedstawia to, co wydarzyło się n-lat temu jak i to, co dzieje się teraz. I to było po prostu tak poprzestawiane, że z łatwością można się było pogubić.

Kolejny minus leżący już czysto po stronie autorki, to jej styl pisania, który po prostu nie przypadł mi do gustu. Brakowało mi w nim opisów, a gdy już były, to więcej przegadywały niż rzeczywiście coś opisywały. Język powieści też był moim zdaniem trochę zbyt kolokwialny i niekiedy nie pasował do sytuacji. Nie wydawał się naturalny, a wymuszony. Za to doceniam, że autorce udało się rozdzielić sposób mówienia i myślenia bohaterów. Ewidentnie widać różnice w stylach wypowiedzi Dominiki, a Marcela. I ta odmienność polega na czymś więcej, niż zmiana żeńskiej formy na męską.

Ale kurczę, koniec końców zamknęłam książkę z małym szokiem, bo nie spodziewałam się takiego zakończenia. I z jednej strony historia bohaterów jest już dla mnie zakończona, satysfakcjonuje mnie to, jak pozostawiła ją autorka, ale z drugiej jestem ciekawa, jak potoczyłyby się dalsze losy Marcela.

Najlepszy powód, by żyć to nic specjalnego, ale mimo wszystkich wad, przyjemnie można spędzić z nim czas. Bardzo dobrze i szybko się czyta, do tego nawet fabuła jest w stanie zaskoczyć czytelnika. Także sądzę, że jeśli kogoś zaciekawił ten tytuł, to powinien po niego sięgnąć. Jednak jeśli nie, to nie będę namawiać.

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję wydawnictwu OMG Books

Fakty objawione: 

Tytuł: Najlepszy powód, by żyć

Autor: Augusta Docher

Wydawnictwo: OMG Books

Ilość stron: 362

Grubość grzbietu: moja linijka umarła na trygonometrii

Masa: waga się zbuntowała

Ciężar: fizyk na L4 [g=9,81 m/s2]

Cena: 37,90 zł

Mobilność: M (leciutka raczej)