Szybki prawniczy poradnik - "Kasacja" Remigiusz Mróz [RECENZJA]

Prawie. No prawie.

W końcu udało mi się sięgnąć po Kasację, książkę autora, który podbił moje serce wspaniałą Ekspozycja. Wszyscy czytelnicy, którzy samoistnie mianowali się znawcami literatury orzekli, że Ekspozycja to pikuś, że Kasacja jest o wiele lepsza, jeśli mowa o powieściach z dorobku Remigiusza Mroza. No i jestem, przeczytałam, czy może raczej zmordowałam... i jak zwykle mam inne zdanie niż cała reszta gromady.

Syn biznesmena jest oskarżony o zamordowanie dwóch osób. Nie ma wątpliwości, co to jego winy, a jednak sprawa nie jest oczywista. Oskarżony bowiem pozostawał zamknięty w swoim mieszkaniu wraz z ciałami ofiar, by po 10 dniach niewzruszenie otworzyć drzwi policji. Z ramienia kancelarii Żelazny & McVay sprawę prowadzi pani mecenas Joanna Chyłka z pomocą młodego aplikanta Kordiana Oryńskiego. Ich klient prowadzi własną grę, w której ani nie zaprzecza, ani nie potwierdza, że jest winny zarzucanemu mu czynu.

Zacznę od tego, że Kasacja mnie nieźle wynudziła, bo de facto nie uświadczyłam tu żadnej zapierającej dech akcji. Fabuła zaczyna się powoli, stonowanie, ociężale, jak lokomotywa na szynach. Później następuje duża poprawa, no ale to i tak nie jest to to, co zaparłoby mi dech. Rzekłabym nawet, że większość zwrotów akcji była przewidywalna, szybko się zaczynała i równie szybko kończyła, a same wydarzenia nie znalazły u mnie wystarczającego wytłumaczenia o swojej słuszności.

Dodatkowo Mróz nie serwuje całej intrygi od razu, tylko stopniowo odsłania kolejne fakty potrzebne nam do uzupełnienia dziur w głównej tajemnicy, rzuca czytelnikowi ochłapy sekretów. Ja jak potulny baranek wszystko dzielnie zbierałam i próbowałam ze sobą połączyć, ale ileż można. Autor robił to zdecydowanie za wolno, w za długich odstępach czasu przez co nie udało mu się na dłużej przykuć mojej uwagi. Po prostu nie czułam się zainteresowana sprawą, bo kolejne niewiadome były rozdzielone przez za dużą liczbę rozdziałów o rzeczach z nikła wartością.

Moje największe rozczarowanie dotyczy jednak Joanny Chyłki. Wszyscy malowali ją jako taka bad ass, kick ass, X-Man (albo woman) i tak dalej. Może nawet jedną z Avengersów, tyle że w prawniczym świecie. A tu się okazuje, że co? Przez większą część książki baba mnie wkurzała. Była bezczelna, arogancka i nadużywała przekleństw, przez co dialogi z nią były momentami niesmaczne. Nie widziałam też w niej tej odważnej duszy„ za którą tak bardzo ją chwalono, bo w pierwszej połowie Chyłka została przedstawiona jako kobieta dbająca o własny interes i stałe wpływy na konto. Grzecznie podporządkowywała się korporacjom i władzy odgórnej w trosce o własny stołek. Dopiero w drugiej części powieści ten obraz ukierunkował się w stronę taką, jak to wszystko miało wyglądać i moje zdanie na temat tej bohaterki trochę zelżało na tonie, chociaż w dalszym ciągu to nie do końca jest to, co tak skrupulatnie wychwalano.

Na chwilę uwagi zasługuje zakończenie powieści, bo przynajmniej ono jedynie trzyma poziom i ewidentnie pokazuje, że Kasacja została napisana przez Mroza. Może niedługo wejdzie w życie nowe pojęcie „mrozowski finał”? Jak możecie się spodziewać ostateczne rozwiązanie sprawy zaskakuje i miażdży system, równocześnie nadrabiając za kiepski środek.

Uwielbiam Mroza, chociaż teraz wychodzi, że nie powinnam oceniać całego jego dorobku tylko po jednej trylogii (która teraz okazała się być tetralogią). Ekspozycja podobała mi się o wiele bardziej niż Kasacja, no ale cóż, bywa i tak w świecie. To nie jest zła książka, ale na tle całego dobrego marketingu, jaki się wokół niej zrobiło, wypada nieprzyzwoicie blado.

Fakty objawione:

Tytuł: Kasacja

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 496

Grubość grzbietu: 3,6 cm

Masa: 498 g

Ciężar:  4,88 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 34,90 zł

Mobilność: L (no bo gruba)