KSIĄŻKOHAKODRAPOŁAKI #1

No to zaczynamy nową serię! Ciekawe, ile z nią wytrzymam(y).

Na pomysł na KsiążkoHakoDrapoŁaki wpadłam podczas mycia włosów. To znaczy nie do końca, bo sama idea przyświecała mi już od dłuższego czasu, ale zawsze coś mi w niej nie grało i brakowało mi weny, by się zebrać w sobie, zawlec tyłek przed laptopa i napisać post. Ale pewnego dnia sobie zaplanowałam, że umyję włosy, nałożę maskę i trochę w niej posiedzę, przy okazji buszując po Instagramie. A tu niespodzianka, nagle mnie olśniło. Domowe spa musi poczekać, bo oto jestem i zabieram się do roboty.

Każdy z nas na swoich półkach ma dwa rodzaje książek; takie, które uwielbia i których nigdy w życiu nie będzie w stanie się pozbyć. Grupa numer dwa to temat dzisiejszego postu. Należą do niej powieści, które nie wywołują w nas żadnych uczuć, ni to negatywnych, ni to pozytywnych. W sumie to były całkiem przyjemne, ale żeby jeszcze raz się w nie zagłębić, to aż tak to nie. A więc stoją sobie takie biedne w biblioteczce i zbierają kurz, roztocza i wilgoć. To są takie Książko-Hako-Drapo-Łaki.

                                                                                        

Zacznę od książki, która wywoływała ogromne emocje w okolicach swojej polskiej premiery. Ludzie albo stawiali jej pomniki, albo wręcz mieli ochotę spalić ją na stosie. Mam tu na myśli Naznaczonych śmiercią autorstwa Veroniki Roth. Jak możecie się domyślać, moje zdanie jest skrajnie obojętne, bo po prostu nie mam zbyt wiele do powiedzenia na temat tej książki, chociaż trochę bliżej mi do jej krytyków niż wielbicieli.

Autorce zarzucano, że przy pisaniu Niezgodnej poszła po małej linii oporu i wykorzystała już istniejące pomysły. Przy Naznaczonych przegięła znowu w drugą stronę, bo stworzyła zbyt skomplikowany świat. Za dużo w nim się działo, nie, nie chodzi mi o wydarzenia. Roth skupiła się na budowie miejsca akcji, by uczynić go bardziej zagmatwanym. Wymyślała jakieś dziwne nazwy, które nic tylko mi się myliły podczas czytania. Przez większą część historii nie ogarniałam, który bohater należy do którego plemienia. Dodajmy do tego fabułę, która mnie sobą nie zainteresowała. Nawet nie miałam zapału, by się w tym wszystkim połapać.

Druga na liście jest powieść Niebo jest wszędzie. Jandy Nelson zrobiła wielki szum Oddam ci słońce, które oczywiście mi się nie podobało. To już jest chyba jakaś prawidłowość, że im większy bestseller, tym bardziej nie przypada mi do gustu. No ale cóż. Postanowiłam spróbować z inną książką tej autorki, bo akurat wyczaiłam ją na jakiejś promocji za grosze. I nie, tym razem też nie zaiskrzyło. Może to ja jestem jakaś dziwna, albo po prostu za mało we mnie poetyckiej duszy. W końcu mat-fiz nie powinien przejmować się czymś tak nieobliczalnym jak sztuka. A książki pozbyłam się równie szybko jak ją kupiłam.

Cecelia Ahern to moje wielkie guru, przynajmniej nim była do czasu, aż zapoznałam się z jej najpopularniejszą powieścią PS Kocham cię. Nie wiem, może w tym roku włączył mi się jakiś tryb hejtera, który zapomniałam, jak się wyłącza? Bo już kolejny raz nie pojmuję wszystkich zachwytów roztaczanych nad tym tytułem. Powieść przypominała mi szkielet, jakby była szkicem, zarysem czegoś większego, wymagającego dopracowania. Brakowało mi rozwinięcia wielu fragmentów i przede wszystkim było za mało opisów. A jedyny plus, jaki tam wynalazłam, to umieszczenie części akcji na Lanzarote.

Jakiś czas temu zgłębiałam na blogu fenomen Colleen Hoover za sprawą Confess. A jeszcze wcześniej wzięło mnie na przeczytanie November 9 i… nosz cholera jasna. Ta książka w moim rankingu jest jedynie o kilka tysięcznych procenta wyżej niż Confess. Wszyscy się rozpływali nad pomysłem na fabułę, a dla mnie był on grubymi nićmi szyty. A zakończenie? Jedno słowo: aha.

Jeszcze w starożytnych czasach gimnazjalnych moja nauczycielka zadała nam jako pracę domową oglądnięcie kilku filmów dotyczących drugiej wojny światowej. Jednym z nich był Pianista. W chwilach zachwytu i krótkotrwałego przygnębienia naszło mnie na przeczytanie pierwowzoru o tym samym tytule. No i tak. Ekranizacja jakoś bardziej przypadła mi do gustu, bo w pamięci mam kadry z filmu, a scen z książki nie pamiętam żadnych.

Kolejny typ – Magia sprzątania. Otrzymałam ją w prezencie urodzinowym. Pewne osoby chyba naiwnie myślały, że to zmieni moje życie i sprawi, że książki przestaną wysypywać się z każdego miejsca w mieszkaniu. I wszystko było by spoko, bo autorce zdarzało się bardzo mądrze przedstawić pewne rzeczy. Zastosowałam sposób składania ubrań przez nią opisany i okazało się, że moja szafa jest większa, niż mi się wcześniej wydawało. Udało mi się też wyrzucić kilka niepotrzebnych maneli, bo jak sama Marie Kondo twierdzi, niektóre rzeczy są ci potrzebne tylko po to, by uświadomić ci, że nie są ci potrzebne.

Za to gdy autorka przeszła do rzeczy innych niż ciuchy… wtedy nasze poglądy zaczęły się rozjeżdżać. Miała ciekawy pomysł na ogarnięcie swoich ubrań i przyznaję, to naprawdę mi się przydało. Ale gdy przyszło do sprzątania pierdułek, bibelocików, tubołków i innych szpargałów, które niby są potrzebne, ale niby nie są, to cały system siadł. I po skończeniu lektury mam porządek w szafie, ale w ciągu dalszym na moim biurku znajduje się mnóstwo szpejów, które są mi niezbędne, ale na które nie umiem znaleźć miejsca.

Aha, wspominałam, że Marie Kondo każe wyrzucać książki i zostawić jedynie te, które są twoimi ulubionymi albo koniecznie chcesz je przeczytać? Co to, to nie. Tej pani już podziękujemy.

Także jak sami możecie zobaczyć, każdy ma jakieś trupy w szafie. U mnie to są akurat książki. A co dziwniejsze, połowę tytułów, o których mówię, czytałam na czytniku, więc przynajmniej nie zajmują miejsca na ciekawsze pozycje.

A wy, macie takie KsiążkoHakoDrapoŁaki? Podzielcie się doświadczeniami w komentarzach! I koniecznie napiszcie, czy taki pomysł na serię przypadł wam do gustu.