Mam 12 wydań "Gwiazd naszych wina"?

Nie, nie. Wszystko jest w porządku, naprawdę. To tylko takie moje małe hobby.

Jak mogliście już zwrócić uwagę w różnych book haulach, które robiłam na blogu, uwielbiam gromadzić książki. Nie jest w tym w sumie nic dziwnego, bo przecież kocham je czytać. Jednak poza konkursem nałogowo kupuję jedną konkretną powieść w różnych wersjach językowych, ki czort, że żadnego z nich nie znam. Dokładnie tak, mam tu na myśli Gwiazd naszych wina, a dokładniej 12 wersji, jakie posiadam.

Wszystko zaczęło się od egzemplarza po polsku. Nie pamiętam już szczegółów, dlaczego ani po co go kupiłam. Na pewno było to w księgarni aksiążka. Po odebraniu jej, z braku laku zaczęłam czytać ją w tramwaju. Pamiętam, że dość mocno mi się nie spodobała, bo pierwsza strona jest dość dziwnym zapisem dialogu pomiędzy Hazel i jej mamą. Odrzuciło mnie to tak mocno, że do powieści nie wróciłam przez długi czas.

Trochę dni, albo tygodni, albo i miesięcy później, miał wyjść film na podstawie Gwiazd naszych wina. Zmobilizowałam się, przeczytałam książkę i przepadłam. Potem pamiętam, że wszystkie moje koleżanki koniecznie chciały ją ode mnie pożyczyć. Jedna przekazywała drugiej, druga trzeciej i tak dalej. Jak na początku byłam zachwycona, że dziewczyny chcą czytać moje nowe literackie odkrycie, to szybko zaczęłam się na nie wkurzać. Powieść była poza moją kontrolą i w pewnym momencie nie miałam pojęcia, gdzie znajduje się mój mały skarbek.

Wiele nocy nie przespałam z jednego powodu, który dalej spędza mi sen z powiek. Tak, do dnia dzisiejszego ubolewam, że u nas w Polszy Gwiazd naszych wina nie zostało wydane w oryginalnej okładce. Nie wiem, czy pamiętacie mój pierwszy nagłówek bloga, robiony przez moją przyjaciółkę w zaawansowanym programie do obróbki grafiki (#paint). Kiedyś moim banerem były chmurki z oryginalnej okładki TFIOS. Gdy uznałam, że jednak paintowy nagłówek jest słabym pomysłem i zmieniłam styl bloga, nie chciałam w dalszym ciągu rezygnować z chmurek. Ich wspomnienie jest w rozkładówce godzinowej po prawej w pasku bocznym.

Do brzegu! Bo zeszłam z tematu. Tak bardzo podobały mi się te cholerne chmurki, że gdy byłam na obozie w Londynie, dosłownie w pierwszej lepszej księgarni kupiłam sobie The Fault in Our Stars (potem dokupiłam cały komplet książek Greena, bo odkryłam promocje + cały czas wolny spędzałam na macaniu angielskich książek). Moja estetyczna dusza nie została jednak w pełni zaspokojona, bo zawsze marzyło mi się amerykańskie wydanie w twardej oprawie i z obwolutą. No ale cóż, mogłam pocieszyć się tylko wersją brytyjską. FIY, przeczytałam ją w drodze powrotnej w autokarze do Polski i uwaga, złamałam grzbiet. Wtedy odkryłam, że brytyjskie książki są niefunkcjonalne, beznadziejne i w ogóle nie nadają się do czytania, a ich jedyna funkcja to ładny wygląd na półce.

I do, Augustus. I do. 

Wydaje mi się, że właśnie ten pierwszy krok, który uczyniłam kupując angielską wersję Gwiazd naszych wina podsunął mi pomysł, by zacząć kolekcjonowanie tej powieści we wszystkich wydaniach, jakie tylko będę mogła zdobyć. Następna w kolejce była wersja chorwacka o zacnym tytule Greška u našim zvijezdama. Przy polowaniu na nią już miałam konkretnie ustalony plan. Znalazłam wszystkie możliwe księgarnie w okolicach starego miasta w Zadarze. Kolejno wpisywałam ich adresy do nawigacji i razem z mamą latałam jak głupia za swoim pomysłem. Oczywiście co? Dupa! Ni cholery znaleźć książki nie mogłam, a przecież nie minęło znowu tak dużo czasu od jej premiery.

Zaakceptowałam gorzką porażkę i ruszyliśmy w swoim zwiedzaniu dalej. Gdy wracaliśmy do miasteczka, w którym mieszkaliśmy, me spragnione cywilizacji oczy ujrzały galerię handlową. No to wio! A tam, księgarnia. I co, i Gwiazd naszych wina! To była jedna z droższych wersji, jaką kiedykolwiek kupiłam, bo kosztowała mnie 99 kun czyli w przeliczeniu około 60 złotych. Żeby było śmieszniej, książka była wystawiona na górze każdego regału. Ja jej nie zauważyłam, to dopiero mój tata mnie z żalem poinformował, że nasze poszukiwania zostały zakończone sukcesem.

Rok później razem z przyjaciółką zdecydowałam się na podróż życia. Odwiedziłyśmy paryski Disneyland, spędziłyśmy dzień w Paryżu, leżałyśmy tydzień na plaży w Hiszpanii, przespacerowałyśmy się w nocy po Monte Carloa a wycieczkę zakończyłyśmy parkiem rozrywki Gardaland. Jak możecie się domyślać, moim celem było zdobycie Gwiazd naszych wina w każdym możliwym języku. Polowanie na francuskie skończyło się porażką, bo na naszej drodze nie uświadczyłam żadnej księgarni, ba, nawet Starbusie były z jakiegoś powodu nieczynne.

Odbiłam sobie w Barcelonie. Szłam z dziewczynami La Ramblą i unikałam stratowania przez turystów, gdy nagle zobaczyłam księgarnie. Poleciałam dosłownie jakby się paliło i porwałam Bajo la misma estrella w swoje łapki. Ciekawostka: zdjęcie, którego używam jako avatar na blogspocie powstało właśnie w tej księgarni. Ja podziwiałam książki, a przyjaciółka bawiła się aparatem. Efekt jak w załączniku. To wydanie także było dość kosztowne, bo zapłaciłam za nie 15 euro. (#shut_up_and_take_my_money).

Najwięcej johnogreenowskich łupów niebieskich chmurek pochodzi z ubiegłego roku. Tak, 2017 zaowocował pogłębieniem mego hobby w dość drastyczny sposób.

Ostatnie wakacje spędziłam we Włoszech. Miałyśmy bardzo rozgarniętego kierowcę i nawigatora, bo żaden z nich nie był w stanie zlokalizować naszego hotelu w Rimini. Dzięki temu miałam z przyjaciółką dość dokładne rozeznanie w tym, gdzie znajdują się księgarnie, bo błądziliśmy po miasteczku dość długą chwilę. Jak się później okazało, w zasięgu naszych stóp znajdował się tylko outlet książkowy, ale tam przystojny pan Włoch mi oznajmił, że nie może spełnić mego życzenia. Na wycieczce w Rzymie nie miałyśmy ani ochoty, ani nawet czasu na poszukiwanie mojego widzi-mi-się. W Wenecji wyguglałam księgarnię, bezbłędnie do niej trafiłam i nawet zapytałam kobietę przy kasie. Wyobraźcie sobie, jak to śmiesznie musiało wyglądać; Polka po angielsku pyta o włoską książkę. Jeszcze nie pamiętałam włoskiego tytułu, co dodawało komizmu. Niestety, pani włoszka albo nie miała jak mi pomóc, albo po prostu nie miała pojęcia, o co mi chodzi.

W ostatni dzień podjęłyśmy męską decyzję; idziemy w ponad trzydziestostopniowym upale do księgarni oddalonej od naszego hotelu o jakieś 5 kilometrów. Wtedy wydawało nam się, że to bardzo świetny sposób na spożytkowanie wolnego czasu. Co tam dla nas 5 kilometrów! Wyszłyśmy przed południem, kupiłyśmy włoskie torebki, poduszki z Gry o tron, wydałyśmy drobne euro na automaty (moja przyjaciółka bardzo chciała zdobyć takiego wielkiego Szczerbatka-maskotkę, ale klops) … i dotarłyśmy do księgarni. Na moje szczęście Colpa delle stelle tam było, bo jakby się okazało, że jednak nie, to gwarantuję wam, Kasia zabiłaby mnie na miejscu i prawdopodobnie każdy sąd by ją za to uniewinnił. Na moje usprawiedliwienie w tym konkretnym przypadku mam to, że już trzeci rok dzielnie uczę się włoskiego także ten, kiedyś ja to przeczytam!

To "Okay" po włosku brzmi tak pięknie!

W te same wakacje podsunęłam rodzicom szaleńczy pomysł – wyjazd do Albanii. Kiedyś już tam byliśmy i pamiętam, że niesamowicie umordowaliśmy się z podróżą. Te kilka lat temu to było dla nas odkrycie, że istnieje kraj, który ma gorsze drogi niż Polska. U nas przynajmniej próbowali, w Albanii, Serbii czy innych takich autostrady były „under construction” i jechało się w takim białym pyle po nie wiadomo czym. Tym razem rodzice wymyślili, że przenocujemy w Serbii. Nie wiedzieli tylko, jak daleko dojedziemy, więc nie rezerwowali żadnego noclegu. Gdy dotarliśmy do miejscowości Nisz, czy jakkolwiek to się tam pisze, przywitały nas radosne plakaty, że akurat w ten dzień odbywał się festiwal jazzowy. Serbia nie jest w Unii Europejskiej, więc opłaty za roaming były wprost horrendalne. Przy szukaniu hotelu na horyzoncie zamajaczyła mi księgarnia, tylko musiałam wymyślić jakiś sposób, by skłonić mamę do odwiedzenia jej. Na szczęście mnie olśniło i wymyśliłam, że przecież w księgarni musi być a) internet, b) mądrzy ludzie umiejący mówić po angielsku. Podstęp wypalił. Z pomocą miłych pracowników i Bookingu znaleźliśmy miejsce do spania, a Ewa była podwójnie z siebie zadowolona, bo kupiła Krive su zvezde. I znowu się ze mnie śmiali przy kasie.

Wydanie albańskie przyszło mi zdobyć z zaskakującą łatwością, patrząc przynajmniej na przygody jakie miałam z innymi wersjami. Z pierwszego pobytu w Albanii w mieście Saranda pamiętałam ulicę, na której znajdowała się księgarnia. Okazało się, że akurat to miejsce, w której ją zapamiętałam, już nie istnieje, ale albo się przenieśli za róg, albo powstała nowa. I standardowo, uczynna pani przy kasie się ze mnie zaśmiewała. Chociaż ta kobieta była idealnym przykładem na potwierdzenie tego, że jak nie znasz języka a masz w sobie dużo chęci, by się dogadać, to i tak się dogadasz. Ja do babki po angielsku, ona do mnie po albańsku, a efekt został osiągnięty i Faji në yjet tanë wróciło ze mną do domu. Nawet dostałam zniżkę!

Kolejne dwie wersje już nie mają tak fajnych historii jak reszta. Wydanie ukraińskie sprezentował mi kolega mojej mamy, bo z jakichś nieznanych mi powodów zaplątał się w wyjazd służbowy na Ukrainę. Wiem tyle, że wziął sobie za punkt honoru przywiezienie mi Провина зірок, że zjeżdżali z autostrady do każdego większego miasta w poszukiwaniu księgarni. Misja została zakończona sukcesem i wielkim uśmiechem na twarzy Ewy, bo oczywiście całe przedsięwzięcie było owiane tajemnicą.

Za to niedawno moja koleżanka pojechała na kilka dni do Niemiec. Oczywiście nie mogłam sobie odpuścić. Zrobiłam jej oczy kotka ze Shreka i zamrugałam ponętnie rzęsami. Los był po mojej stronie, bo Kinga znalazła czas, a przede wszystkim znalazła Das Schicksal is ein mieser Verräter. Gdy dała mi tę książkę w szkolę, przez cały dzień chodziłam z nią w rękach i podziwiałam przy każdej możliwej okazji. Nawet próbowałam coś tam czytać (uczyłam się niemieckiego przez 3 lata, haha), ale jedyne co rozumiem z tekstu to imiona głównych bohaterów. Nie wróżę sobie sukcesu.

Krótko później nastał Black Friday i szał wyprzedaży. Na stronach polskich księgarni ze świecą można było szukać ciekawych książkowych promocji, ale na szczęście na zagranicznych sprawa przedstawiała się trochę inaczej. Udało mi się wypatrzeć Een weeffout in onze sterren za jednego dolara z jakimiś groszami. Z tej całej imprezy najdroższa była przesyłka, ale i tak udało mi się zdobyć holenderskie wydanie za niecałe 20 złotych. Wiedziałam, że kupuję wersję używaną, ale sprzedawca twierdził, że książka jest w stanie bardzo dobrym. Niestety, ale chyba mamy różne definicje stanu „bardzo dobrego”. Powieść przyszła do mnie ze złamanym grzbietem w 50 miejscach minimum, z zagiętą okładką, zadartymi rogami a także ogólnym wykrzywieniem wszystkiego. Na szczęście moja reklamacja została uznana i zwrócono mi pieniądze.

Przedostatnim wydaniem, jakie do mnie przywędrowało, jest wydanie francuskie o dźwięcznym tytule, którego nie wymówię, Nos étoiles contraires. Mojemu tacie zdarzyło się być we Francji na delegacji, a po wielu godzinach negocjacji przekonałam go, że dobrym pomysłem jest przywiezienie mi jedenastej wersji tej samej książki.

Scena z prawiczkami, KMWTW

Po drodze byłam jeszcze w Egipcie, ale Egipcjanie nie zasadzili księgarni w miejscach, które odwiedziłam. Albo w tych arabskich znaczko-robaczkach udało mi się ją przeoczyć. Ale spokojnie, już naprawiłam ten błąd. Amazon jednak bywa bardzo pomocny w takich sprawach. Przeszukałam wszystkie dostępne aukcję i upolowałam ما تخبئه لنا النجوم. Pozostaje się teraz zapisać na weekendowy kurs arabskiego i lecimy 8).

To by było na tyle jeśli chodzi o moją kolekcję w chwili obecnej. Spokojnie, planuję powiększenie swoich zbiorów przy najbliższej nadarzającej się okazji. Już opracowuję plan przekonania rodziców, że koniecznie musimy wybrać się na weekend do Czech albo na Słowację i przy okazji zakupić Gwiazd naszych wina w odpowiednich językach. Chyba, że ktoś z was wybiera się w jakieś ciekawe kraje i chce mi pomóc?

Powiem wam, już abstrahując od wszystkiego, że zbieranie książek w języku kraju, który się odwiedziło, jest naprawdę świetną pamiątką dla książkoholika. Co mi po magnesach na lodówkę, które albo gubię, albo mi odpadają i się rozbijają, po co mi jakieś bibeloty, które tylko zbierają kurz na półce. Tak to z każdego wyjazdu mogę przywieźć coś, co jest nietypowe. A wyobraźcie sobie, że ktoś niewtajemniczony wchodzi do mojego pokoju i patrzy na regał. Przecież to oczywiste, że wyjdę w jego oczach na poliglotę! Wiecie, przed snem czytam po angielsku na rozluźnienie, rano do śniadania śmigam po albańsku, w toalecie zatapiam się w lekturze po hiszpańsku, a w drodze do szkoły tylko i wyłącznie chorwacki. Synchronizacja półkul, moi państwo!

Jeżeli mnie zapytacie, dlaczego akurat Gwiazd naszych wina?, to nie będę w stanie udzielić wam odpowiedzi, bo ja sama jej nie znam. To, że kocham tę powieść całym sercem, to jedno. Ale dlaczego aż tak bardzo zależy mi na gromadzeniu jej w różnych językach? Równie dobrze mogłabym zbierać wydania Zmierzchu, który jest ponad wszystkimi moimi ulubionymi książkami. O, albo Igrzyska śmierci. Chociaż… jak odwiedzę ponownie kraje, w których już byłam, to może zrobię drugą rundkę ale z sagą Zmierzch…

Rozdział 11, 12 i 13 w różnych wersjach :D

Takie kolekcjonowanie i ustawienie wszystkich wersji jednej książki koło siebie na półce jest ciekawym doświadczeniem. Mam niezły pogląd na to, jak wydaje się powieści w innych krajach. (Chyba właśnie wymyśliłam temat swojego przyszłego doktoratu). Jedne są mniejsze, inne większe. Różnią się tytułem, okładką, starannością wykonania… W tym momencie muszę oddać duży pokłon naszemu polskiemu wydawnictwu, bo nasze Gwiazd naszych wina na tle innych wypada naprawdę nieźle. Są skrzydełka, grzbiet się nie wygina, no ale te perfidne chmurki! Za to w wersji albańskiej okładka jest o jakieś dwa milimetry krótsza od stron, przez co to tak dziwnie wystaje. Podobnie w wydaniu hiszpańskim, tylko że tutaj tylko przednia jest mniejsza. Egzemplarz brytyjski, jak już wspominałam, jest kompletnie nieprzystosowany do czytania. Żeby go nie uszkodzić, trzeba byłoby książki w ogóle nie otwierać. Włoskie kocham za złote akcenty na grzbiecie, bo wyglądają cudownie. No i ten tytuł brzmi tak śpiewnie. A Niemcy? Jakbym nie wiedziała, że to Gwiazd naszych wina, to bym w życiu się nie domyśliła.

Tak wygląda moja (nie)skromna kolekcja dwunastu wersji tej samej książki. Mam nadzieję, że ten post przypadł wam do gustu i miło było wam poczytać o moim nietypowym hobby.

A teraz napiszcie mi wy, jakie są wasze nietypowe zainteresowania? Może tak jak ja zbieracie różne wydania waszej ulubionej powieści?