Co czyta moja mama? Dzień Matki 2018

Wielkimi krokami zbliża się Dzień Matki (jakby ktoś zapomniał, to jest jutro!). W zeszłym roku opowiadałam wam o trzech literackich mamach, na które warto było zwrócić uwagę. Teraz też nosiłam się z podobnym zamiarem, ale dotarło do mnie, że po co mam szukać gdzieś w świecie, skoro doskonały przykład mam pod nosem?

Cały blog skupia się wokół mnie, wokół tego co ja czytam i lubię. A zastanawialiście się może kiedyś, jak moja mama odnajduje się w czytelniczym świecie? W czym zaczytuje się wieczorami, co jej umila czas?

Bransoletki - @iluveart

Absolutny klasyk, od którego nie mogłabym nie zacząć, to Przeminęło z wiatrem. Moja mama wprost uwielbia tę powieść. Historia osadzona jest w realiach wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych, opowiada o losach niesławnej Scarlett O’Hary, jej miłosnych zawirowaniach i problemach uczuciowych. Niepozorna opowiastka, więc dlaczego tak bardzo przypadła jej do gustu? Bo jest inna, bo nie ma w niej schematów, bo nie da się jej przewidzieć, bo została ładnie napisana. Bo Scarlett jest idealnym przykładem odważnej i silnej kobiety, która nie boi się stawiać czoła przeciwnościom losu.

W mieście niedaleko miejsca, gdzie mieszka moja babcia, znajduje się antykwariat, który jest rajem na Ziemi. Chyba jeszcze nigdy nie wyszłam stamtąd z pustymi rękami. Podczas jednej z takich wizyt mama wypatrzyła to skromnie wyglądające wydanie Przeminęło z wiatrem. Porwała je z półki od razu, przeszczęśliwa, że w końcu będzie mogła mieć je u siebie i to jeszcze w wersji podzielonej na trzy tomy, bo taką czytała w młodości na wakacjach pożyczoną od swojej ciotki.

Pewnego razu ja postanowiłam sprawdzić, o co chodzi mojej mamie z tą książką. Byłam bardzo zaskoczona, bo niesamowicie wciągnęłam się w lekturę. Nie przeszkadzała mi objętość czy mała czcionka i brak marginesów. Jeden tom ma gdzieś około 400 stron, a ja czytałam po jednym dziennie. A wiecie, jak zareagowała moja mama, gdy zobaczyła, że to czytam? Co chwilę mnie pytała, czy już była scena ze Scarlett szyjącą sobie sukienkę z zasłon. Pominę fakt, że zaspoilerowała mi przy okazji zdecydowaną większość wydarzeń i wszystkie potencjalne zwroty akcji. Ja, oprócz tego, że byłam wkurzona, byłam też zaskoczona, że po tylu latach od ostatniej lektury ona dalej pamięta wszystko, co tam się wydarzyło i dalej ją to ekscytuje.

Okej, wiemy już, że moja mama w młodości zakochana była w Scarlett O’Harze (albo w Rhecie Butlerze, w sumie przyznać mi się nie chce), ale czy tylko samą klasyką żyje? Ha, nie! W tej chwili jest zapaloną miłośniczką kryminałów. To dzięki niej mamy w domu całą kolekcję książek Camilli Lackberg, każda nowa powieść Jo Nesbo trafia do nas od razu po premierze, a we wspólnej bibliotece Kindle przeważają książki Becketta i Cobena.

Z czytaniem przez nią Chemii śmierci Becketta wiąże się śmieszna anegdotka. Siedziałyśmy sobie razem w pokoju i czytałyśmy książki. Siedzimy, czytamy, siedzimy… nagle słychać lekki szmer w koszu na śmieci obok. Ja to zupełnie zignorowałam, ale moja mama jak się nie wzdrygnęła i nie przestraszyła. Jak mi później powiedziała, czytała właśnie o dziewczynie biegnącej przez las i uciekającej przed mordercą, a tu nagle papierek w koszu postanowił się rozprostować i wydać z siebie hałas.

Kilka lat temu obie miałyśmy bardzo dużą fazę na powieści Jo Nesbo. Zazwyczaj lubię zostawać do późna i czytać w łóżku, więc gdy w któryś weekend w nocy przeszłam się po mieszkaniu i zobaczyłam światło w pokoju mojej mamy, byłam mocno zdezorientowana, bo ona jest raczej osobą, która ogląda Na dobre i na złe i idzie spać. Zaglądnęłam do niej, by sprawdzić, o co chodzi, a ta czytała sobie grzecznie którąś z książek Jo Nesbo właśnie.

Dlaczego moja mama tak bardzo lubi kryminały? Bo chce zmierzyć się z umysłem autora i spróbować samodzielnie dojść do tego, kto jest mordercą. Teraz, już po zapoznaniu się z wieloma pisarzami doszła do wniosku, że trudno jest czytać powieści tego samego autora, bo po kilku zaczyna się dostrzegać schemat, według którego prowadzona jest sprawa. Z tego powodu odpuściła już Lackberg, ale Jo Nesbo jeszcze nie rozszyfrowała.

Następny w kolejce jest Dan Brown. Pierwszy raz moja mama spotkała się z jego twórczością za pośrednictwem filmu Kod Leonarda da Vinci. Tak jej się spodobała dokładność, z jaką przedstawiono realia, świat i każdy drobny szczegół, że postanowiła sprawdzić, jak to wypada w oryginale i zapoznać się z pierwowzorami. Zaczęła trochę od czteroliterowej strony, bo od Inferno, ale jakoś nie widzę, by zrobiła sobie tym wielką krzywdę, miłością do Browna zapałała i tak (poza tym ja zrobiłam tak samo, więc dobrze nam to wyszło).

Inferno w większości rozgrywa się we Włoszech, między innymi w Wenecji, a my w Wenecji byłyśmy. Dlatego moja mama jest tak zaaferowana powieściami z Langdonem. Brown pisze je wolno, ale dokładnie i szczegółowo. Każdy mały element jest uwzględniony, a gdy czyta się jego książki z poziomu własnej kanapy, to i tak ma się wrażenie, że jest się tam, na miejscu, z bohaterami.

W zeszłym roku Dan Brown przyjechał do Krakowa na spotkanie z czytelnikami. Udało nam się na nie wybrać. Jak wcześniej moja mama po prostu lubiła tego autora, to później jej poziom lubienia wzrósł diametralnie. Brown zrobił na niej ogromne wrażenie swoją osobą, charyzmą i faktem, że mimo sporej sławy, jest po prostu człowiekiem, który poświęca się swojej pasji, jaką jest pisanie i że mu sodówka nie uderzyła do głowy.

A co poza tym? Moja mama lubi także czytać książki o rozwoju osobistym. W tej kategorii liczą się dla niej dwa nazwiska; Andrzej Batko i Brian Tracy. Według niej opisują oni zwyczajne ludzkie czynności, ale w taki sposób, że rozwiązują większość problemów.

Ogólnie moja mama uwielbia rękodzieło. Czapki, szaliki, swetry… Byłam szczęśliwym posiadaczem swetrów ze wszystkimi postaciami z bajek, jakie tylko sobie wymyśliłam. Teraz moja mama zamieniła druty na szydełko i zestaw igieł. Zaczęła robić biżuterię z koralików o mikroskopijnych rozmiarach.  Pamiętacie zakładki z tygrysami, które można było kilka razy wygrać u mnie na blogu? Są jej autorstwa, ale to tylko mała część tego, co ma do zaoferowania. Jeśli macie ochotę zobaczyć więcej, to zapraszam do obczajenia ILUVEart.

Żeby przy robieniu biżuterii jej się nie nudziło, to podsłuchuje sobie audiobooki. W ten sposób udało jej się już zapoznać z Zanim się pojawiłeś. Bardzo trudno było mi jej nie zdradzić zakończenia, bo cały czas mnie pytała, jak potoczą się losy Lou i Willa.

Całkiem niedawno przesłuchała też Gwiazd naszych wina. W końcu się wkurzyła, bo gdy kazałam jej biegać za albańskim i serbskim wydaniem w zeszłe wakacje, uznała, że musi w końcu sprawdzić, o co mi chodzi i dlaczego znalazłam sobie takie hobby. Twierdzi, że już mnie rozumie.

Książki, które przesłuchała ostatnio, to dwa tomy Wotum nieufności Mroza. Podobały jej się i teraz czeka na trzecią część. W międzyczasie już mi mówiła, że chce przeczytać coś innego od tego autora, bo ciekawi ją, jak to możliwe, że tak szybko ukazują się jego nowe książki…

Bransoletki - @iluveart

Moja mama nie czyta dużo, bo jakby policzyć wszystkie książki, jakie przeczytała od początku roku, to nie zebrałoby się ich wiele. Ale to nieważne. Ważne jest to, że czyta. Teraz dostrzegam, że to jej zawdzięczam moją miłość do książek, bo była w stanie mi pokazać w odpowiednim momencie mojego życia, że czytanie jest świetną formą spędzania wolnego czasu.

Przygotowałam ten post we współpracy z moją mamą, także wszystkie informacje pochodzą od źródła.