Książki, które aktualnie czytam (a jest ich sporo, bo 15)

Jak może wiecie, albo nie wiecie i teraz się dowiecie, ostatnio miałam tę (nie)przyjemność pisać maturę. Z tego też powodu jestem trochę w tyle z czytaniem, ba, nawet trochę bardziej niż „trochę”. Ogólnie nie ogarniam swojego czytelniczego życia, a do tego wyrobiłam sobie okrutnie nieładne nawyki. Jako, że właśnie przyczyna moich problemów wywodzi się z matury i przez nią nie mam siły czy ochoty na czytanie, pisanie, recenzowanie, to postanowiłam wam opowiedzieć, o co chodzi i jak bardzo jest źle.

Zamierzam się teraz przed wami przyznać i powiedzieć, ile tak właściwie w tym momencie mam zaczętych różnych książek. Nigdy nie miałam problemu z czytaniem kilku historii na zmianę, ale zawsze ich liczba oscylowała gdzieś w okolicy trzech, czterech. Jedna w domu, jedna na telefonie, jedna na czytniku, jedna jeszcze jakaś inna. Z tym, że teraz mój licznik na Goodreads pokazuje, że aktualnie czytam, uwaga… 15 książek. I to wcale nie jest żart.

Wszystko tak naprawdę zaczęło się chyba w zeszłym roku od Pojedynku Marie Rutkoski. Przeczytałam bodajże jeden rozdział tej powieści i… na tym by się skończyło. Pamiętam, że byłam (i dalej jestem) zaintrygowana pomysłem na historię, ale kurczę, jak ją wtedy odłożyłam, tak jakoś mi się nie udało do niej wrócić i przeczytać ciągu dalszego.

Potem w zeszłoroczne wakacje była wielka akcja z wydawaniem Illuminae w Polsce. Zamówiłam, kupiłam, dostałam, rozpakowałam. Przeczytałam kilka stron, pojechałam na wakacje, książkę zostawiłam w domu, bo uznałam, że za ciężka i że może się zniszczyć, a tego bym nie chciała. No i tak to właśnie się skończyło, że się no, nie skończyło. Od tamtej pory powieść leży sobie na moim stosiku wstydu z zakładką wetkniętą na jakiejś 70 stronie. Teraz chyba będę musiała zacząć czytać od nowa, bo moja skleroza się nasiliła i nic nie pamiętam.

Jakoś przed zeszłorocznymi świętami Bożego Narodzenia wyszła w Polsce najnowsza powieść Andy’ego Weira – Artemis. W Marsjaninie jestem zakochana na zabój, więc nie mogłam sobie odpuścić także tej książki. Zamówiłam ją sobie w Empiku, poleciałam odebrać. Nawet pamiętam, że tego samego dnia byłam tak na nią napalona, że przeczytałam kilka pierwszych stron i… tak, odłożyłam. Tym razem przyczyną były egzemplarze recenzenckie, które mi się skumulowały i za które musiałam zabrać się w pierwszej kolejności. Do Artemisa do tej pory nie wróciłam. Ale wrócę!

 

Jakoś w podobnym czasie kupiłam też sobie Klątwę przeznaczenia, bo byłam ciekawa, o co jest tyle szumu z tą powieścią. Jedni ją kochają, drudzy jej nienawidzą. Kupiłam, przeczytałam pierwsze strony… i odłożyłam, bo to nie na moje nerwy. Na przestrzeni tych pierwszych kilku kartek narracja zdążyła zmienić się 45 razy, ja znielubiłam główną bohaterkę i straciłam wiarę co do ciągu dalszego. Ale znacie mnie już chyba doskonale, ja lubię wyzwania, więc w wakacje zabiorę się do tej samobójczej lektury, przeczytam i napiszę wam, co dokładnie jest nie tak z tą książką (chyba, że w międzyczasie mi się spodoba, wtedy też o tym napiszę).

Będąc jeszcze w klimatach zeszłorocznych, to jak dobrze wiecie, w październiku premierę miała trzecia część Dworu cierni i róż. Dostałam ją od wydawnictwa, ale lekturę odłożyłam, bo zdałam sobie sprawę, że w moim mózgu występuje wielka czarna dziura dotycząca wydarzeń z drugiego tomu. Wpadłam więc na pomysł, że powtórzę sobie pierwsze dwie części zanim zabiorę się za trzecią. To zadanie mi się udało, ba, nawet wzięłam się za czytanie Dworu skrzydeł i zguby. Przeczytałam dokładnie 8 rozdziałów i straciłam zapał. Tylko tutaj akurat winę zwalam na maturę, bo w okolicach początku roku majowe egzaminy jakoś weszły na pierwszy plan. Za Dwór na pewno jeszcze się zabiorę, bo kurczę, chcę skończyć tę historię. Mam tylko nadzieję, że pani z wydawnictwa mnie nie zabije, jak już jej w końcu wyślę linka do tej spóźnionej recenzji pół roku po otrzymaniu książki.

Jakoś w styczniu zaczęło docierać do mnie wiele pozytywnych recenzji Fałszywego pocałunku. Postanowiłam się za niego wziąć i sprawdzić, o co chodzi z tymi szalonymi plot twistami. Dobrnęłam w okolice 30% na czytniku i… po prostu się nie wciągnęłam, więc uznałam, że odłożę tę powieść na bok i poczekam na lepsze czasy (patrz; przestanę zasypiać nad książką ze zmęczenia J)

 

Gdy byłam w ferie w Egipcie, przeczytałam Blisko ciebie od Kasie West. To była idealna lekka lektura na odprężenie się przed powrotem do szkoły. Po powrocie postanowiłam sprawdzić, czy Szczęście w miłości sprawdzi się równie dobrze w roli lekkiej i niewymagającej historii, ale równocześnie niegłupiej. No i nie wiem, jak mam to interpretować, bo po 3% po prostu nad nią zasnęłam. Więcej do niej nie wróciłam. Ale planuję!

W marcu miał premierę film na postawie książki Davida Levithana, Każdego dnia. Byłam na nim w kinie, łamiąc swoją żelazną zasadę „najpierw książka, potem film”, ale YOLO. Po seansie byłam zaciekawiona, co znajdę w książce, jaki był oryginalny pomysł na przedstawienie tej historii, a przede wszystkim byłam niesamowicie ciekawa, dlaczego Levithan napisał dwa tomy i co znajdę w tej drugiej części. Dotarłam do 21% na czytniku i… tak, dobrze myślicie, znudziło mi się, więc odłożyłam tę powieść i sięgnęłam po coś innego.

W międzyczasie przyszło mi też do głowy, że powinnam w końcu przeczytać Zmierzch w oryginale. Mam papierowe wydanie, w które zainwestowałam, gdy mój fanatyzm osiągnął najwyższy możliwy poziom, ale pamiętam, że wtedy głupio podeszłam do całej sprawy. Nie skupiałam się na ogóle historii i nie próbowałam łapać znaczenia słów z kontekstu. Ja wtedy w jednej ręce trzymałam książkę, w drugiej telefon z odpalonym słownikiem i tłumaczyłam każdy wyraz, którego nie rozumiałam. Do dziś w papierowej wersji tkwi zakładka na 10 stronie, bo mi się po prostu znudziło. Teraz postanowiłam podejść do tego przedsięwzięcia ze sprytem. Pobrałam na czytnik ebooka, a że mój Kindle ma wgrany słownik angielski, wystarczy, że nacisnę na wybrane słowo palcem, a rozwinie mi się cała definicja (po angielsku). To znacznie przyspiesza i ułatwia lekturę. Także sobie teraz podczytuję Twilight wieczorkami, zapisuję wszystkie myśli i przygotowuję post, na który myślę, że warto czekać.

Gdzieś po drodze wpadłam na pomysł, że potrzebuję znaleźć sobie jakąś mało wymagającą lekturę do poczytania wieczorem, gdy mój mózg ma już dość po całym dniu. Nie, nie mogłam sobie wybrać nic z powyższych zaczętych tytułów, nie, nie. Ja sobie musiałam znaleźć coś nowego i tym razem wybrałam Fallen Crest. Akademia. Stan na dzień dzisiejszy: 21%. Wkurzenie maksymalne. Byłam poirytowana fabułą i bohaterami, do tego dochodziła szkoła, więc uznałam, że nie mam teraz nerwów do czytania tego. Odłożyłam i wzięłam się za coś innego, bo czemu nie.

O, a teraz kolejny raz w tym poście wyjdzie, jak wielką masochistką jestem. Pamiętacie wielkie bum, jakie towarzyszyło premierze Papierowej księżniczki? Wylało się na tę książkę wtedy wiadro pomyj i ogólnie większość była gotowa wykupić wszystkie egzemplarze i spalić je na stosie. Byłam ciekawa, dlaczego tak bardzo ludzie nie cierpią tej książki, więc postanowiłam sprawdzić to na swojej skórze. Szczerze mówiąc, jestem zadziwiona, bo przeczytałam prawie połowę i jestem w stanie stwierdzić, że powieść jest słaba, ale kurczę, to chyba tylko tyle. Nie wiem, dlaczego ludzie tak bardzo jej nie trawią. Ale nie wiem, może w drugiej połowie się dowiem, o co chodzi.

Stosunkowo nowy nabytek na moim stosiku zaczętych książek to Śniadanie u Tiffany’ego. W Wielkanoc byłam u babci, a jedyną słuszną lekturą było repetytorium do polskiego. W przypływie bezsilności i niemocy do uczenia się ogarnęłam, że mój wujek posiada u siebie tę książkę na półce. Jest cienka więc wpadłam na pomysł, że ją przeczytam. Nie wypaliło. Do końca zostało mi 20 stron tylko dlatego, że tamtym razem się nie wyrobiłam, a od świąt po prostu nie byłam u babci.

Teoretycznie czytam też Kinga, ale to chyba zbyt dużo powiedziane. Ta książka także nie okazała się być tą, która mnie wciągnie i sprawi, że skończę ją w jeden wieczór. Jestem w połowie i póki co jestem nastawiona do niej raczej na „meh”. Szału nie ma, tyłek mam na właściwym miejscu. Na plus można jednak powiedzieć, że nie chcę zadźgać głównej bohaterki cyrklem, jeszcze.

Ostatnio zamawiałam też sporą ilość książek z okazji skończenia szkoły itepe, itede. Znalazło się tam Pod włos autorstwa Tomasza Schmidta. Uwielbiam program Ostre cięcie, więc zakup tej publikacji jest chyba zrozumiały. Zaraz gdy odebrałam paczkę, przeczytałam kilka pierwszych stron z ciekawości, z czym tę książkę się je. No, to było niecały tydzień temu, więc jeszcze w granicach rozsądku.

Na koniec mam Tryjona, którego dopiero co zaczęłam czytać, ale jakby nie było, zalicza się do tematu tego posta, więc go tu umieszczam. Przy dobrych wiatrach i korzystnej aurze pogodowej powinnam mieć dla was recenzję tej powieści w przyszłym tygodniu.

Także tak prezentuje się mój szalony stosik wstydu. Trzymajcie za mnie kciuki, bym w końcu pokończyła te wszystkie zaczęte książki, a w międzyczasie nie zaczynała kolejnych. Muszę się pozbyć tego brzydkiego nawyku zaczynania i niekończenia, bo już mnie on zaczął wkurzać. Ah, ta niemożność wciągnięcia się w żadną lekturę na dłużej także mnie irytuje.

Macie czasem takie sytuacje jak ja? Że wasz stosik zaczętych książek przybiera przerażające rozmiary?