Jak być gejem w XXI wieku? - "Raczej szczęśliwy niż nie. More Happy Than Not" Adam Silvera [RECENZJA]

Ni cholery nie wiem, jak mam się zabrać do napisania recenzji tej powieści. Powody znajduję ku temu dwa; mianowicie bardzo, bardzo, bardzo długo czekałam na premierę Raczej szczęśliwego niż nie w Polsce, a gdy już miała ona miejsce, książka stanowiła dla mnie jednocześnie spore rozczarowanie, jak i spore zaskoczenie.

Nastoletni Aaraon nie może dojść do siebie po samobójstwie ojca. W odzyskaniu równowagi pomaga mu Genevieve, jego dziewczyna, oraz matka, która jednak więcej czasu spędza w pracy niż w domu. Gdy Genevieve wyjeżdża na kilka tygodni w wakacje, Aaraon poznaje Thomasa, z którym od razu łapie wspólny język. Zaczynają spędzać razem dużo czasu, ale nie wszystkim się to podoba.

Przez bardzo długi czas nie mogłam wciągnąć się w Raczej szczęśliwego niż nie. Na początku w ogóle byłam zaskoczona, bo powieść cały czas reklamowana była jako historia poruszająca ważne tematy dla społeczności LGBTQ+, a tu na wstępie dostajemy rozmyślania głównego bohatera na temat jego dziewczyny i ich wielkiej miłości. Wiecie, nie tego oczekiwałam. Na szczęście z każdą stroną robiło się lepiej, książka weszła na właściwe tory (to znaczy na takie, jakie chciałam), ale w dalszym ciągu to nie do końca było to. Przez pierwsze 150 stron mamy do czynienia z bardzo zwykłą młodzieżówką o chłopaku, który przeżywa swoją pierwszą miłość, neguje swoją tożsamość i sprzecza się z przyjaciółmi. Nic odkrywczego, dlatego cały czas się zastanawiałam, dlaczego ta powieść wzbudza tak wiele pozytywnych emocji u innych czytelników. Już nawet doszłam do wniosku, że to wina matur, które poprzestawiały mi trybiki w mózgu i to ich zasługa, że nie widzę geniuszu Raczej szczęśliwego niż nie.

W powieści można zaobserwować dziwny kontrast, który mnie osobiście zaskoczył. Bohaterowie mają po 16 lat (plus minus), mieszkają w Nowym Jorku i… praktycznie każdą wolną chwilę spędzają w swoim towarzystwie na polu, grając w wymyślone przez siebie gry, jeżdżąc na rowerach albo goniąc się po osiedlu. W czym tkwi moje zdziwienie? W przeciętnej powieści przeznaczonej dla młodzieży bohaterowie w tym wieku, a do tego jeszcze mieszkający w mieście jakim jest NY, nie bawią się w swoim gronie między blokami. Oni chodzą na imprezy, upijają się do nieprzytomności, zdradzają się, śpią z kim popadnie, palą, ćpają i jeszcze więcej piją. Adam Silvera przedstawił tu ciekawy obraz młodych ludzi, normalny. Taki, który był całym moim dzieciństwem, gdy chodziłam do podstawówki. Nietypowo, inaczej, ale wcale nie gorzej. No bo kto nie zna dzwonienia domofonem do przyjaciół, by wyszli się z wami pobawić na placyku, niech podniesie rękę.

Ale… no właśnie. Dzielnie brnęłam dalej i kurczę, opłaciło się! Bo tak naprawdę wciągnęłam się w historię dopiero w połowie, ale za to jak… całą resztę książki, pozostałe 200 stron przeczytałam podczas jednego posiedzenia. Nie straszna była mi burza czy brak jedzenia. Nawet półfinał Eurowizji mi nie przeszkodził, bo byłam zdeterminowana do czytania w jego trakcie. Po połowie książka to po prostu sztos.

Na przestrzeni całej książki towarzyszy nam futurystyczny program o nazwie Leteo, który oferuje zapomnienie dla wspomnień. Można tak zmodyfikować pewne części mózgu, by zaszczepić w nich fałszywe informacje na temat swojej przeszłości, zmienić ją bądź usunąć rzeczy, z którymi wiąże się cierpienie. Leteo na samym początku jest gdzieś tam obecne w tle, stanowi część świata przedstawionego, ma trochę wpływ na wydarzenia, ale bardzo niewielki. Dopiero później… dobra, później to sami zobaczycie, bo musicie tę powieść przeczytać, innej opcji nie zakładam.

Raczej szczęśliwy niż nie przypomina mi trochę klimatem film Call Me By Your Name, który ostatnio zrobił spore zamieszanie przy okazji ceremonii wręczania Oscarów. Podobieństwa w tematyce aż same się nasuwają, to tylko tyle. To po prostu takie moje luźne skojarzenie, które ciągnie za sobą wniosek, że fanom tego filmu powieść Adama Silvery jak najbardziej przypadnie do gustu.

Widzę jeszcze jedno powiązanie między tymi dwoma dziełami. Otóż sposób, w jaki rozwijają się wątki miłosne. I tu, i tu najpierw nie dzieje się nic, później dzieje się trochę więcej, a za chwilę bum, wielka miłość. Tak trochę zbyt szybko, według mnie, może trochę zbyt nagle, w zbyt małym odstępie czasu. Przypomina mi to uczucie, które towarzyszy człowiekowi, gdy idzie sobie spokojnie chodnikiem, chce przejść przez ulicę, ale nie zauważy końca krawężnika, więc mu się gwałtownie usunie grunt spod nóg. O, albo gdy schodzicie ze schodów i nie zauważycie ostatniego stopnia.

Miałam do zaprezentowania wam jeszcze trochę małych minusów i nieścisłości, które wyłapałam podczas lektury. Skrupulatnie je wszystkie sobie wynotowałam, z tym, że… w perspektywie zakończenia i rozwiązania całej akcji, te wszystkie niedopatrzenia okazują się mieć wielkie znaczenie dla całej fabuły i w żadnym wypadku nie można ich uznać za minus.

To właśnie czyni Raczej szczęśliwego niż nie powieścią genialną. Porusza ona bardzo ważny i aktualny temat tolerancji dla osób o odmiennej orientacji seksualnej w sposób piękny, zmuszający do rozmyślań i wywołujący wiele emocji.

Pewnym jest, że koło tej książki nie da się przejść obojętnie, bo nie dość, że jest ona genialnie napisana, każda kropka ma swoje znaczenie, każdy przecinek postawiono w odpowiednim miejscu, to jeszcze w niekrzywdzący sposób mówi o tolerancji, przemocy i niesprawiedliwości, jaka dotyka ludzi, którzy są „inni”, a tak naprawdę są dokładnie tacy sami, jak my wszyscy.

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona i We Need Ya

Fakty objawione: 

Tytuł: Raczej szczęśliwy niż nie

Tytuł oryginału: More Happy Than Not

Autor: Adam Silvera

Tłumaczenie: Sylwia Chojnacka

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 400

Grubość grzbietu: 2,8 cm

Cena: 36,90 zł

Mobilność: M