Książkowanie| Z pasją o miłości - Pamiętnik - Nicholas Spakrs

… czyli krótko, zwięźle i na temat.

Po wielu moich zachwytach nad Aniołem stróżem, Ostatnią piosenką czy Nocami z Rodanthe, przyszedł czas na zapoznanie się z największym dziełem Nicholasa Sparksa. Pamiętnik uznawany jest za idealną historię miłosną oraz za najlepszą książkę tego autora. Całość liczy sobie jakieś 250 stron, więc to raczej mała książeczka niż obszerna powieść. Tym bardziej mnie ciekawiło; co w niej jest takiego?

W pewnym domu opieki starszy pan o imieniu Noah każdego dnia czyta kobiecie chorej na Alzheimera historię miłosną pewnej pary, zawartą na kartach pewnego notatnika. Codziennie ta rutyna jest powtarzana, bo kobieta nie pamięta, kim jest, kim jest Noah, a co dopiero kim są bohaterowie opowieści, opowieści, która przedstawia losy tych dwojga.

Pomysł na fabułę, z którym do czytelnika wyszedł Sparks, jest niezwykły. Autor ukazał siłę miłości, która z młodzieńczego zauroczenia przemieniła się w piękne i trwałe uczucie, zdolne przetrwać lata rozłąki, sprzeciw rodziców, chorobę i utratę pamięci, a nawet drugą wojnę światową.

Kreacje bohaterów są niezwykłe. Mimo że książka jest bardzo krótka i zwięzła, autor doskonale stworzył główne postacie. Każda z nich ma zarysowaną przeszłość i swoje zainteresowania. Sparks poświęcił wiele uwagi, by Noah i Allie jak najbardziej rzeczywiście wyszli spod jego pióra.

Powyżej zawarłam same ochy i achy, ale teraz czas na tę mniej przyjemną część, otóż kompozycja. Książkę rozpoczynamy wizytą w domu opieki, gdzie główny bohater po raz kolejny czyta swojej żonie historię ich miłości. Później czytamy notatnik razem z Noahem. Na kilkadziesiąt stron przenosimy się do czasów jego młodości, gdzie rodzi się jego miłość do Allie. Ich dzieje poznajemy poprzez ich wspomnienia i przez same wydarzenia. Ale tytułowy pamiętnik urywa się ponad 50 stron od końca powieści. Nie dostajemy odpowiedzi na żadne pytania, a Sparks zostawia nas z wieloma niedopowiedzeniami. I tu następuje część, której za grosz nie jestem w stanie zrozumieć.

Zakończenie historii powrotem do domu opieki stanowiłoby idealną klamrę kompozycyjną, oczywiście, gdyby te ostatnie strony rzeczywiście były tylko kilkoma stronami i były podsumowaniem całości. Autor jednak bardzo popłynął i niepotrzebnie rozbił kompletny brak wydarzeń na kilkadziesiąt stron, które nic nie wnoszą do całej powieści. Przez większość Noah narzeka na swoją chorobę stawów albo wychwala uczynne pielęgniarki. Ta końcówka jest naprawdę nudna i zbędna. Przypominała trochę lanie wody w wypracowaniach, gdy już się nie wie, co się chce napisać, a daleko nam do spełnienia podanego limitu słów. 

Pamiętnik to jest naprawdę świetna historia miłosna, ponadczasowa i niezwykła. Byłam bardzo zaskoczona, że autor nie wykorzystał całego potencjału tej książki. Środek został potraktowany trochę po łebkach, gdzie w dobrym guście byłoby go trochę rozwinąć. Zakończenie zaś zostało niepotrzebnie rozwleczone i zepsuło cały wydźwięk powieści. I to głównie z tych powodów lektura nie spodobała mi się tak, jak tego od niej oczekiwałam. Po zrobieniu małego rozeznania dowiedziałam się, że Pamiętnik to był debiut Sparksa i to może go w małym stopniu usprawiedliwiać. Ale tym bardziej nie rozumiem, dlaczego to akurat on jest tak popularny i wychwalany, gdzie inne książki tego autora są o wiele bardziej warte uwagi.

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/thethirteenthbook/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia